Τελείωσαν!

του Clown

Δε θέλω να λέω μεγάλα λόγια, αλλά η υπάρχουσα κυβέρνηση τελείωσε. Στη Βουλή έγινε ένσταση για τη συναταγματικότητα των μέτρων, ακολούθησε αντίστοιχη ψηφοφορία που συμμετείχαν οι παρόντες βουλευτές, όσοι υποστήριζαν την αντισυνταγματικότητα των μέτρων έπρεπε να σηκωθούν όρθιοι και οι υπόλοιποι να μείνουν καθιστοί (ανοιχτή ψηφοφορία).

Οι όρθιοι ήταν περισσότεροι από τους καθιστούς, ο πρόεδρος της Βουλής ανακοίνωσε το αντίθετο, η αντιπολίτευση ζήτησε ονομαστική ψηφοφορία και ο πρόεδρος διέκοψε τη συνεδρίαση για μισή ώρα ενώ ο νόμος επιτρέπει το πολύ 10'. Τελικά η διακοπή κράτησε περισσότερο και από μισή ώρα, οι βουλευτές του ΠαΣοΚ και της ΝΔ έφυγαν βιαστικά από τις εκπομπές της τηλεόρασης που ήταν καλεσμένοι και τα υπόλοιπα μικρή σημασία έχουν.

Το Σύνταγμα παραβιάστηκε τη στιγμή που αποφάσιζαν το εάν παραβιάζεται! Μάλλον ανούσια είναι όμως οποιαδήποτε απόφαση κι αν παρθεί, μιας και ο Άρειος Πάγος έκρινε τα μέτρα αντισυνταγματικά.

Ότι και να γίνει λοιπόν, ακόμη και αν ψηφιστούν τα μέτρα, η κυβέρνηση χάνει και τυπικά τη νομιμότητά και τη δημοκρατικότητά της και οι βουλευτές που θα τα ψηφίσουν πρέπει να πάνε φυλακή, αφού παραβίασαν το Σύνταγμα.

Δε χρειάζεται καν να κατεβείτε στο κέντρο το απόγευμα. Αράξτε!

(Βέβαια το ότι τα μέτρα είναι αντισυνταγματικά και ότι η κυβέρνηση έχει χάσει κάθε λαϊκή και νομική νομιμοποίηση δε σημαίνει ότι θα "πέσει". Τουλάχιστον όμως, όλοι θα καταλάβουν ότι δεν έχουμε Δημοκρατία.)

Το βίντεο με την ψηφοφορία στη Βουλή:

Τόση Δημοκρατία είχαμε να δούμε από τη Χούντα.

του Clown

Όχι. Δεν είναι χούντα το να απαγορεύονται οι διαδηλώσεις. Ο νόμος που τέθηκε σε εφαρμογή ανήκει στο (δημοκρατικό) Σύνταγμά μας. Ντάξει, μπορεί να μην είναι δημοκρατικός, αλλά αφού ανήκει στο Σύνταγμα της χώρας που γέννησε τη Δημοκρατία, σίγουρα θα είναι.

Από την άλλη, γιατί όχι Χούντα; Ησυχία, τάξη και ασφάλεια θα υπάρχουν. Άρα κομπλέ. Τι τη χρειαζόμαστε την ελευθερία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την αξιοπρέπεια; Μαλακίες. Ησυχία, τάξη και ασφάλεια.

Η Μέρκελ έρχεται στην Αθήνα για να μας χαρίσει απλόχερα τις τρεις αυτές καταστάσεις. Κι εμείς, αντί να την υποδεχθούμε με ορθάνοιχτες αγκάλες, κανονίζουμε διαδηλώσεις. Και αυτοί, απαγορεύουν τις διαδηλώσεις. Ησυχία τάξη και ασφάλεια δεν είπαμε; 

Βέβαια, μην είμαστε απόλυτοι. Απαγόρευσαν τις διαδηλώσεις σε ένα κομμάτι της Αθήνας. Στο υπόλοιπο μπορείτε να διαδηλώστε ελεύθερα και να σταματήσετε τη γκρίνια. Μόνο, μην ξεχάσετε, εκτός από τις μάσκες σας, να πάρετε και κανά χάρτη να ξέρετε που να διαδηλώσετε.

Δε νομίζω ότι χρειάζεται να γίνει λόγος για προληπτικές προσαγωγές και συλλήψεις. Προσωπική μου πρόβλεψη, πάνω από 1.000. Αυτό είναι καλό όμως, γιατί μόλις τους πάνε στη ΓΑΔΑ, θα είναι τόσοι πολλοί που θα νομίζουν τα ξένα ΜΜΕ ότι εισέβαλαν διαδηλωτές στα κεντρικά της Αστυνομίας και ότι έγινε εξέγερση στην Ελλάδα.

Εν τω μεταξύ, έπρεπε να έρθει η Μέρκελ και να απαγορευτούν οι διαδηλώσεις για να καταλάβει ο κόσμος ότι το συμφέρει να διαδηλώνει τοπικά και όχι στο κέντρο. Είναι, νομίζω, πιο εύκολο να καταλάβεις όλα τα δημαρχεία της Αθήνας, παρά τη Βουλή.

Πάντως, ο Σιδηρόπουλος μας είχε προειδοποιήσει. Τώρα, ήρθαν.

Και θα ξαναρθούν.

Η τελευταία ευκαιρία της πολιτικής να γίνει πιο ενδιαφέρουσα από το ποδόσφαιρο.

του Clown

Απ' ότι πιθανότατα έχετε παρατηρήσει, τον τελευταίο καιρό, γράφω πολύ λιγότερα άρθρα απ' ότι πριν 3-4 μήνες. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους γίνεται αυτό. Οι διακοπές, η βαρεμάρα του καλοκαιριού, οι λιγότεροι επισκέπτες του blog σε σχέση με την άνοιξη, ένα καινούριο blog που ετοιμάζουμε με κάποια άλλα παιδιά είναι μόνο μερικοί. Παρ' ολ' αυτά, ο σημαντικότερος λόγος, είναι ότι δεν υπήρχε τίποτα το ενδιαφέρον να γράψω. Τα άρθρα μου εδώ, συνήθως ασχολούνταν με κοινωνικά και πολιτικά θέματα, τα οποία, έπειτα από το αποτέλεσμα των δεύτερων εκλογών, έχασαν ΚΑΘΕ ενδιαφέρον.

Το τι θα έκανε η κυβέρνηση του Σαμαρά ήταν δεδομένο. Δεν υπήρχε κάποια αγωνία, κάποια πιθανή ανατροπή, κάτι που θα μου τραβούσε το ενδιαφέρον. Αντιθέτως, οι εξελίξεις στο ποδόσφαιρο, οι μεταγραφές, οι καινούριοι προπονητές, τα συστήματα των ομάδων φάνταζαν μακράν πιο ενδιαφέροντα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Το τι θα κάνει ο Σαμαράς το ήξερα. Το πως θα τα βγάλει πέρα η Α.Ε.Κ. και το πόσο καλά θα παίξει ο Παναθηναϊκός, όχι.

Έτσι, ένα καλοκαίρι μετά το κίνημα των Αγανακτισμένων -που ήταν η αποθέωση του "δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον, που τότε ξεκινούσες ένα απόγευμα να πας στο Σύνταγμα και υπήρχε πιθανότητα όταν γυρίσεις να έχει ανατραπεί η κυβέρνηση, που ο κόσμος άρχισε να πρωτοακούει τον όρο "Άμεση Δημοκρατία", ο οποίος τώρα αναφέρεται από εκατομμύρια ανθρώπους, που το ποδόσφαιρο δεν είχε την παραμικρή σημασία- ήρθε το καλοκαίρι του Σαμαρά. Που είχες εκτυπωμένα σε ένα χαρτί μέσα στο μυαλό σου όλα όσα πρόκειται να συμβούν μέχρι τα πρώτα νέα μέτρα. Που και τότε όμως, δε θα υπήρχαν μεγάλες αντιδράσεις -μιας και η κυβέρνηση προέκυψε από εκλογές, λαμβάνοντας σχετικά μεγάλο ποσοστό (περίπου 43% και οι τρεις μαζί).

Η κυβέρνηση του Σαμαρά, κατάφερε το ακατόρθωτο. Κατάφερε να εξοργίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τον κόσμο εν όψει των πρώτων -και όγδοων "τελευταίων"- νέων μέτρων που λαμβάνει. Κατάφερε να προαναγγείλει μέτρα, σκληρότερα από όλα όσα έχουν παρθεί μέχρι τώρα μαζί! Κι έτσι, να ξανακάνει την πολιτική πιο ενδιαφέρουσα από το ποδόσφαιρο. Ξαναέβαλε στα χείλη μας τη λέξη "επανάσταση", καθώς και μία καινούρια έννοια -που μέχρι τώρα ακουγόταν από λίγους- και ελπίζω να μας απασχολήσει πολύ στο σύντομο μέλλον: "Γενική Απεργία Διαρκείας". Και μάλιστα, κηρυγμένη από το λαό και όχι από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Κατάφερε να ξαναμετατρέψει τους Έλληνες από "πρόβατα" σε "επαναστάτες" και να αναστηλώσει τη διεθνή εικόνα της χώρας μας. Μπράβο, αυτό είναι πατριωτισμός!

"Να πληρώσουν αυτοί που τα φάγανε!" Η περίφημη φράση...

του Clown

Αυτή η φράση, ακούγεται από εκατοντάδες χιλιάδες στόματα ανά την Ελλάδα, αλλά και όχι μόνο. Την έχω ακούσει τόσες πολλές φορές, που πλέον την αγνοώ εντελώς και ξεχνάω την ύπαρξή της. Πιθανότατα, να είναι η φράση που έχει ξεστομιστεί περισσότερες φορές τα τελευταία δύο χρόνια- μετά το "μαλάκας" φυσικά.

Σήμερα, θυμήθηκα την ύπαρξη του "Να πληρώσουν αυτοί που τα φάγανε!" και πρόσεξα κάτι πολύ περίεργο. Είχε καταντήσει να ακούγεται στ' αυτιά μου ως γραφική και τελείως ψευτοεπαναστατική- αυτό που λέει ο κάθε άκυρος εκνευρισμένος πολίτης που τα ρίχνει όλα στους άλλους και οι οργανώσεις τις Αριστεράς που νομίζουν ότι αντιστέκονται.

Παρατήρησα λοιπόν, ότι οι δύο παραπάνω κατηγορίες σε συνδυασμό με την τεράστια συμβολή των ΜΜΕ, έχουν κάνει τη φράση να ακούγεται "κάπως". Άμα το σκεφτούμε λίγο, είναι τουλάχιστον αυτονόητο το ότι θα πληρώσουν αυτοί που τα φάγανε. Άμα δεν πληρώσουν αυτοί, ποιος θα πληρώσει; Επίσης, δε σημαίνει ότι τα φάγανε μόνο οι πολιτικοί- όπως μας έχουν κάνει να καταλαβαίνουμε ακούγωντας τη φράση. Δε λέει τίποτα τέτοιο. Λέει, πως πρέπει να πληρώσουν όλοι όσοι τα φάγανε. Που το περίεργο;

http://e-clown.blogspot.gr/2012/06/blog-post_9702.html

Η "μαστουρωμένη" Ελλάδα.

του Clown


Γενικότερα, κάποιος ξεκινάει να κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών, συνήθως γιατί διανύει μία άσχημη περίοδο της ζωής του και προσπαθεί να ξεφύγει όσο και όπως μπορεί. Φυσικά όμως, για να καταφύγει στα ναρκωτικά και όχι σε κάποια άλλη πιο αποτελεσματική μέθοδο, έχει πέσει θύμα μίας κάποιας εξαπάτησης. Είτε από "φίλους", είτε από απλούς γνωστούς, είτε ακόμα και από αγνώστους.

Στην αρχή, νομίζει πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση να εθιστεί στην "πρέζα" και πως, απλώς, θα τον βοηθήσει με τον τρόπο της σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία που βιώνει. Θα κάνει μερικές -ελάχιστες πιθανότατα- θυσίες, αλλά το τελικό αποτέλεσμα, συγκριτικά με τις θυσίες, θα είναι αναμφισβήτητα θετικό.

Στη συνέχεια όμως, ο μικρός αριθμός δόσεων που κατανάλωνε δεν του αρκεί για να τον φέρει σε "νιρβάνα" και αναγκάζεται να παίρνει περισσότερες. Παράλληλα, η ζωή του δε βελτιώνεται στο ελάχιστο με αποτέλεσμα να θεωρεί την "πρέζα" ως το μοναδικό του καταφύγιο και τη μοναδική ύπαρξη που νοιάζεται γι' αυτόν.

Έπειτα από λίγο καιρό, όταν πλέον έχει καθιερωθεί στους πρώην κύκλους του ως "πρεζόνι" και έχει αποκοπεί απ' αυτούς, συνειδητοποιεί πως, άμα δεν είχε καταφύγει εξαρχής στα ναρκωτικά, τώρα θα ζούσε μια χαρά. Παρ' όλ' αυτά, είναι πλέον εγκλωβισμένος σε αυτόν τον τρόπο ζωής και έχει εθιστεί πλήρως. Και σα να μη φτάναν όλ' αυτά, κάθε φορά που προσπαθεί να "αποδράσει", πέφτει πάνω στα βαποράκια, τους εμπόρους και τους νταβατζήδες οι οποίοι του φράζουν το δρόμο.

Φτάνει λοιπόν στην απόλυτη εξαθλίωση, όπου για μία ακόμη δόση θυσιάζει τα πάντα. Και, παραδόξως, σε κάθε δόση βρίσκει να θυσιάσει και κάτι ακόμα, κάτι που κρατούσε μέχρι την τελευταία στιγμή. Ξεκινάει από χρήματα και φτάνει μέχρι αξίες και αρχές. Παρ' όλο που κάθε δόση τον εξαθλιώνει όλο και περισσότερο, εκείνος συνεχίζει τη χρήση απολαμβάνοντας την πρόσκαιρη ηδονή της. Όντας "στον κόσμο του" του είναι αδύνατον να σκεφτεί λογικά και να αντιληφθεί πως η απόλαυση που αισθάνεται απαιτεί, αναλογικά, πολύ περισσότερα βάσανα.

Ας αφήσουμε όμως τις ιστορίες για την πρέζα και ας θυμηθούμε τι έγινε στην Ελλάδα τα τελευταία 2.5 χρόνια. Όντας σε άσχημη οικονομική κατάσταση και με τη "βοήθεια" της κυβέρνησης Παπανδρέου, υπογράψαμε την είσοδό μας στο Δ.Ν.Τ.. Αρχικά, μας είπαν ότι θα χρειαστούν μόνο μερικές, σχετικά ασήμαντες, θυσίες και ότι το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η εξυγίανση της οικονομίας μας, δηλαδή κάτι πάρα πολύ σημαντικό.

Δυστυχώς όμως, το πρώτο Μνημόνιο δεν έφτανε, η κατάσταση αντί να βελτιώνεται χειροτέρευε και σειρά πήρε το Μεσοπρόθεσμο. Προσπάθησαν να μας πείσουν ότι δεν απομένει κανείς να μας συμπαρασταθεί, ότι μας είχαν παρατήσει όλοι εκτός από το Δ.Ν.Τ., που, πλέον, ήταν η μόνη ύπαρξη που νοιαζόταν για εμάς. Οι δόσεις που μας έδινε, ήταν το μόνο μας καταφύγιο.

Ήρθε όμως η στιγμή, που πολλοί από μας συνειδητοποιήσαμε ότι αυτή η στρατηγική δημιουργούσε ένα φαύλο κύκλο και ότι αν είχαμε ακολουθήσει διαφορετική πορεία, θα είχαμε σίγουρα καλύτερη τύχη. Αγανακτήσαμε. Περάσαμε σχεδόν δύο μήνες προσπαθώντας να απαλλαγούμε από αυτή την κατάσταση, αλλά οι πολιτικοί, οι καναλάρχες, οι δυνάμεις καταστολής και πολλοί άλλοι φρόντισαν να μας φράξουν το δρόμο.

Φτάσαμε στην απόλυτη εξαθλίωση. Για μία μόνο δόση, θυσιάζονταν και τα τελευταία μας υπάρχοντα. Πιστέψαμε ότι μετά το Μεσοπρόθεσμο δε θα μας απέμενε τίποτα. Το ίδιο και μετά τον εφαρμοστικό νόμο του Οκτωβρίου. Και μετά το δεύτερο Μνημόνιο. Συνεχώς πιστεύαμε ότι "δε θα φτάσουνε μέχρι αυτό το σημείο". Ότι θα σταματούσαν και δε θα κατέβαζαν τόσο πολύ τους μισθούς, δε θα ξεπουλούσαν το φυσικό πλούτο, δε θα ιδιωτικοποιούσαν κερδοφόρες επιχειρήσεις, δε θα αποφάσιζαν τόσο αυταρχικά, δεν, δεν, δεν...

Παρ' όλ' αυτά, φρόντιζαν κάθε φορά να μας διαψεύδουν. Πάντοτε υπήρχε κάτι ακόμα να θυσιαστεί για να απολαύσουμε την πρόσκαιρη ηδονή μίας ακόμη δόσης. Άλλωστε, για έναν τρομακτικά περίεργο λόγο, και οι δικές μας θυσίες χάριν κάποιων δόσεων έγιναν.

Το μόνο σίγουρο λοιπόν, είναι ότι η πορεία της Ελλάδας στο Δ.Ν.Τ. δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα εκείνη ενός ναρκομανή από τη στιγμή που ξεκίνησε τη χρήση. Με τη μόνη διαφορά, ότι εμείς δεν αποφασίσαμε καν μόνοι μας την έναρξη της χρήσης, αλλά κάποιοι άλλοι μας "έβαλαν" σε αυτή τη διαδικασία. Εμείς απλά αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες.

Δεν ασχοληθήκαμε όμως καθόλου με τα "φινάλε" των δύο περιπτώσεων. Οι ναρκομανείς, έχοντας πλέον φτάσει λίγο πριν το θάνατο, έχουν δύο επιλογές. Είτε παραμένουν ως έχουν μέχρι που κάποια στιγμή -αναπόφευκτα- πεθαίνουν, είτε κάνουν τα πάντα για να απαλλαγούν από τις ουσίες, τους εμπόρους, τα βαποράκια, τις στιγμιαίες ηδονές, τον κακό τους εαυτό και, γενικότερα, από οτιδήποτε έχει σχέση με την παλιά τους ζωή. 

Εμείς, ήρθε η ώρα να επιλέξουμε ποιον από τους δύο δρόμους θα ακολουθήσουμε.

"Αυτοί" και "Εμείς".

του Clown



Αναρωτιέμαι και ψάχνω να βρω το λόγο που ένα δημοκρατικό πολίτευμα χρειάζεται τη χρήση τέτοιας έκτασης αστυνομικής βίας για να λειτουργήσει. Και, αναρωτιέμαι επίσης, κατά πόσο το πολίτευμα αυτό πρέπει να συνεχίσει να θεωρείται δημοκρατικό. Και, κατά πόσο παράνομη είναι η πράξη ενός διαδηλωτή να πετάξει πέτρα τη στιγμή που -χωρίς λόγο- τον πυροβολούν με πλαστικές σφάιρες. Και, γιατί αυτές οι εικόνες δεν παίζονται στην ελληνική τηλεόραση. 


Όλα αυτά συνοψίζονται στη φράση "Ή εμείς ή αυτοί!" που πρωτοακούστηκε το περασμένο καλοκαίρι στο Σύνταγμα. "Αυτοί", είναι οι άγνωστοι γνωστοί. Που κανένας δεν μπορεί να τους ορίσει. Διεφθαρμένοι πολιτικοί, καναλάρχες, τραπεζίτες, ιδιοκτήτες πολυεθνικών εταιριών και πολλοί άλλοι. Όλοι τους διεφθαρμένοι. Γνωστοί στους απλούς πολίτες, αλλά ουσιαστικά άγνωστοι μιας και λίγοι ξέρουν το πραγματικό τους πρόσωπο.


Από την άλλη, "Εμείς". Εμείς που ξέρουμε το πραγματικό τους πρόσωπο, εμείς που "τους έχουμε καταλάβει", εμείς που προσπαθούμε να τους διώξουμε. Εμείς οι "γνωστοί άγνωστοι". Έτσι, άλλωστε έχουν βαφτίσει όλους όσους προσπαθούν να τηρούν το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος μας. 


Στο τέλος, πάντως, κάποιος θα νικήσει. Ή εμείς, ή αυτοί.

Η άποψη μου για τον έξω κόσμο.

του Γνωστού Αγνώστου

Άλλο ένα βράδυ που χαλαρώνω και προσπαθώ να βάλω το μυαλό μου να σκεφτεί. Σήμερα έπιασα το θέμα της γενικής εικόνας όλης της κοινωνίας...

Ακόμα δεν έχω καταλάβει την ολοκληρωμένη λειτουργία αυτού του κατεστημένου συστήματος αλλά έχω σχηματίσει κάποιες απόψεις που θα αναφέρω πιο κάτω. Θα ήθελα να υπενθυμίσω πως είμαι ανοιχτός σε όλες τις ιδέες και τις διαφωνίες που θα διαμορφώσει όποιος διαβάσει αυτό το άρθρο.

Ξεκινάω. Κάθε εργαζόμενος ενήλικας έχει έναν μισθό από τον εργοδότη του ή από την δική του επιχείρηση -είτε είναι δημόσια, είτε είναι ιδιωτική- αυτός πληρώνεται. Όμως από αυτόν τον μισθό ένα ποσοστό κρατιέται για να βγει στην σύνταξη, να συμπληρώσει τα κατάλληλα ένσημα κλπ. και τα υπόλοιπα κάπου τα ξοδεύει. Κάτι οι λογαριασμοί, κάτι τα φροντιστήρια και τα super-market, κάνουν τα χρήματα του να εξαφανίζονται σαν ατμός.

Όμως, αυτά τα λεφτά με την σειρά τους καταλήγουν σε άλλους εργαζόμενους και καταστηματάρχες που με την σειρά τους τα ξοδεύουν για τους δικούς τους λόγους. Εμένα πώς μου σκάει λοιπόν στο μυαλό ότι όλα αυτά τα χρήματα πηγαίνουν τελικά σε μεγαλοεπιχειρηματίες οι οποίοι «κουμαντάρουν» τα κράτη και συνεπώς τον υπόλοιπο κόσμο; Είναι λοιπόν σαν μία πυραμίδα όπου αυτοί που βρίσκονται στην κορυφή αγωνίζονται να φάνε όσα περισσότερα χρήματα μπορούν από τις μικρότερες τάξεις.

Αυτοί λοιπόν οι ζωντανοί οργανισμοί, που δύσκολα θα έπρεπε να τους αποκαλούμε ανθρώπους, δεν διστάζουν να σκοτώνουν άλλους ανθρώπους για να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο, δεν φοβούνται τίποτα και κανέναν για να κερδίσουνε λίγη ακόμη εξουσία, δεν δείχνουν οίκτο και μολύνουν αλύπητα το περιβάλλον για να μην έχουν πολλά έξοδα για την λειτουργία των εργοστασίων τους…

ΑΥΤΟΙ λοιπόν μας κυβερνάνε, αυτοί βάζουν τον κάθε πολιτικό και τον κάθε αστυνομικό μπροστά στον αθώο πολίτη και μέσω των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης μας κάνουν να ξεσπάμε στους πολιτικούς και τους ΜΑΤατζήδες, καλύπτοντας έτσι την δική τους βρώμα. 


ΑΥΤΟΙ έχουν ξεκινήσει οικονομικούς πολέμους με στόχο να υποβαθμίζουν ολόκληρους λαούς και να τους βουτάνε ακόμα και τα τελευταία τάλιρα των ταμείων τους (βλέπε ΔΝΤ και ΤΡΟΪΚΑ) . 


ΑΥΤΟΙ θα πάνε τον κόσμο ακόμα πιο βαθιά μέσα στην φτώχεια και τις άθλιες συνθήκες ζωής. Αυτό λύνεται όμως άμα ξυπνήσει ο κοσμάκης, πράγμα που πιθανότατα δεν θα γίνει επειδή έχουν δημιουργηθεί παντοδύναμες κλίκες που πάντα θα κρατάνε τον άνθρωπο μέσα στις τάσεις του υπέρ-καταναλωτισμού και της εύκολης και άκοπης ζωής.

Υ.Γ. Βέβαια εγώ πιστεύω πως μπορεί να κάνει κάτι ο κόσμος όλος μαζί, εάν καθοδηγηθεί σωστά, αλλά έχω δει από την ιστορία πως όλες οι μεγάλες επαναστάσεις ήταν βαμμένες με αίμα (π.χ. πολυτεχνείο 1973) και εκεί καταλήγω ξανά πως  ο άνθρωπος είναι το πιο αναπτυγμένο και έξυπνο όν, αλλά ταυτόχρονα είναι και το πιο ευκολόπιστο και τεμπέλικο πλάσμα που γνώρισε ο πλανήτης μας…

Τα αποτελέσματα, η επόμενη μέρα και η δημοκρατικότητα των εκλογών.

του Clown

(το άρθρο θα το βρείτε και εδώ: http://www.intenselive.com/#awp::blog/993/)

Οι εκλογές της 6^ης Μαίου του 2012, ήταν αναμφισβήτητα οι πιο ανατρεπτικές στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας. Και πως να μην είναι δηλαδή, όταν τα δύο κόμματα που κυβερνούσαν τη χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες υπέστησαν πανωλεθρία, όταν ένα ριζοσπαστικό κόμμα κατέκτησε τη δεύτερη θέση διαλύοντας το δικομματισμό, όταν η νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής μπήκε στη Βουλή με μεγάλη άνεση και όταν ένα νεοιδρυθέν κόμμα όπως αυτό των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων» κατέγραψε ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά αναλογικά με το χρόνο ύπαρξής του.

Αρχικά, δεν ήταν καθόλου δύσκολο να προβλέψει κανείς ότι ΝΔ και ΠαΣοΚ θα έχαναν ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων τους και η δύναμή τους θα περιοριζόταν σημαντικά. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν πραγματικά απρόβλεπτο. Πιο συγκεκριμένα, ακόμα και τα στοιχήματα –που δεν υπάρχει περίπτωση να προσπαθούν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη ή να βασίζονται σε πρόχειρες και ασταθείς προβλέψεις μιας και πρόκειται περί πολλών χρημάτων- «έδιναν» τη Νέα Δημοκρατία πάνω από 23% και το ΠαΣοΚ πάνω από 16-17%. Τελικά πήραν 18.85% και 13.18% αντίστοιχα.

Προσωπικά, πιστεύω πως αυτά τα δύο κόμματα, εκτός από τις επιλογές τους τα τελευταία 2.5 χρόνια, πλήρωσαν και τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων, τα εκατομμύρια των ανέργων, τις χιλιάδες των αστέγων και τις εκατοντάδες των αυτοκτονηθέντων. Πάνω απ’ όλα όμως, πλήρωσαν τις περίφημες «κωλοτούμπες» που συνοδεύονταν από επειικώς γελοίες δικαιολογίες και είχαν καταντήσει καθημερινό φαινόμενο, ειδικότερα κατά τις περιόδους κρίσιμων αποφάσεων. Έτσι, έχασαν κάθε αξιοπιστία, δε δόθηκε καμία σημασία στα προεκλογικά τους σχέδια και ψηφίστηκαν μόνο από τους έχοντες άμεσα, προσωπικά οφέλη, τους ποδοσφαιρικά φανατικούς τους οπαδούς και εκείνους που δεν ήθελαν να χαλάσουν την παράδοση δεκαετιών που είχαν συμπορευόμενοι με τα κόμματα αυτά.

Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α απέκτησε μία τρομερή, ίσως την πλέον ιδανική γι’ αυτόν, δυναμική τις τελευταίες 10 μέρες πριν τις εκλογές και φάνηκε πως, αν αυτές γίνονταν μία Κυριακή αργότερα, πιθανόν να έβγαινε και πρώτο κόμμα. Διαχειρίστηκε εξαιρετικά καλά την οργή του κόσμου και την επιθυμία του για έξοδο από το Μνημόνιο και πήρε 3.5 φορές μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό που είχε πάρει τον Οκτώβριο του 2009. Προέβαλε κυρίως τις πιο «πιασάρικες» θέσεις του, αφήνωντας σε δεύτερη μοίρα τις ριζοσπαστικότερες, και, εκφέροντας καλό λόγο και κάνοντας ουσιαστικές προτάσεις για έξοδο από την κρίση χωρίς τη «βοήθεια» του Μνημονίου, απέσπασε αυτό το τεράστιο ποσοστό. Από’ κει και πέρα, κατάφερε να το διαχειριστεί πολύ καλά κάνοντας αυτοκριτική, μη τηρώντας απολύτως κάθετη στάση σε σχεδόν κανένα ζήτημα και προσπαθώντας να ενώσει τις δυνάμεις τις Αριστεράς, με αποτέλεσμα όχι μόνο να καταφέρει να διατηρήσει, αλλά και να αυξήσει τη δυναμική του.

Τρομακτικά έξυπνη είναι και η απάντηση που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας στην προσπάθεια Σαμαρά και Βενιζέλου να τον αιφνιδιάσουν, λέγοντάς του ότι προτίθενται να του δώσουν ψήφο ανοχής προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση, ακόμα και με τον ίδιο πρωθυπουργό. Πολύ έξυπνη κίνηση από τους δύο, μιας και αν ο Τσίπρας δεχόταν, δε θα τηρούσε τις προεκλογικές του υποσχέσεις και θα συνεργαζόταν με τα κατεξοχήν μνημονιακά κόμματα και αν πάλι έλεγε όχι, θα κατηγορούνταν ότι φοβάται να κυβερνήσει, ότι δεν έχει πρόγραμμα, ότι καταδικάζει τη χώρα σε ακυβερνησία κ.λπ. Ο Τσίπρας λοιπόν τους αποστόμωσε, λέγοντάς τους ότι, αν θέλουν να στηρίξουν μία πιθανή δική του κυβέρνηση, δεν έχουν παρά να στείλουν την επόμενη μέρα μία επιστολή στους Ευρωπαίους ηγέτες, και να τους γνωστοποιήσουν ότι παίρνουν πίσω τις υπογραφές τους για το Μνημόνιο.

Ας μιλήσουμε όμως λίγο και για τη Χρυσή Αυγή. Οι Χρυσαυγίτες λοιπόν, εκμετελεύθηκαν την επιθυμία των αρκετών Ελλήνων να απελαθούν πάση θυσία οι λαθρομετανάστες και έλαβαν περίπου 450.000 ψήφους. Εννοείται πως στην Ελλάδα δεν έχουμε ούτε 450.000 φασίστες, ούτε 450.000 νεοναζί ούτε τίποτα τέτοιο. Απλά έχουμε 450.000 επιπόλαιους ψηφοφόρους που, στις πιο κρίσιμες εκλογές της μεταπολίτευσης, εξέφρασαν την άποψή τους για αποκλειστικά ένα ζήτημα. Αυτό των λαθρομεταναστών. Λίγοι είχαν αντιληφθεί ότι είναι πρακτικά αδύνατο να σπάσεις στο ξύλο 1.000.000 ανθρώπους και ότι τα μέλη της Χρυσής Αυγής –όσα δεν είναι στη φυλακή τουλάχιστον- είναι φασίστες, τραμπούκοι και, σε ορισμένες περιπτώσεις, δολοφόνοι . Προφανώς, στις επόμενες εκλογές το ποσοστό της Χρυσής Αυγής θα είναι σημαντικά μικρότερο.

Τέλος, αναφορικά με τον Καμμένο και τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», πιστεύω ότι εκφράζουν ένα πολύ συγκεκριμένο κομμάτι της κοινωνίας (αυτούς που είναι πατριώτες, τηρούν τις παραδόσεις, είναι πιστοί Χριστιανοί, πιστεύουν στις θεωρείες συνομωσίας κ.λπ) και δύσκολα θα πάρουν πολύ διαφορετικό ποσοστό από αυτό που πήραν. Θα παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο στο μέλλον, αφού σε ενδεχόμενο συνασπισμό κομμάτων της Δεξιάς από τη μία πλευρά, και αντίστοιχων της Αριστεράς από την άλλη, αυτοί θα βρίσκονται κάπου στη μέση, όντας Δεξιοί, αλλά ταυτόχρονα πλήρως αντιμνημονιακοί, θέση που λογικά θα υποστηρίζει η Αριστερά.

Σχετικά με τα υπόλοιπα κόμματα, το ΚΚΕ δεν κατάφερε να αυξήσει σημαντικά το ποσοστό του και πιθανότατα θα χάσει μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του αφού δε συζητάει καν τη συμμετοχή του σε μία πιθανή κυβέρνηση της Αριστεράς και, επιπλέον, υποστηρίζει ξεπερασμένες απόψεις. Η ΔΗΜ.ΑΡ. πήρε ότι ακριβώς περίμενε και κατά πάσα πιθανότητα θα συμπορευθεί με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α στις επόμενες εκλογές, στην προσπάθειά τους να κυβερνήσουν. Μαζί τους ίσως είναι και οι Οικολόγοι Πράσινοι που δεν κατάφεραν να μπουν στη Βουλή μόλις για 0.07%, η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α που απέσπασε κάτι περισσότερο από 1% (κατά την προσωπική μου άποψη πάρα πολύ λίγο αναλογικά με την τεράστια προεκλογική εκστρατεία είχε κάνει) αλλά και το κόμμα της Λούκας Κατσέλη που πήρε κάτω από 1% και δε φαίνεται ότι μπορεί να διαδραματίσει κάποιον σημαντικό ρόλο στο μέλλον.

Στην αντίπερα όχθη, τα κόμματα της Δεξιάς που ναι μεν δεν κατάφεραν να μπουν στη Βουλή, συγκέντρωσαν όμως σημαντικά ποσοστά και δείχνουν ότι –αν ενωθούν- μπορούν να ανταγωνιστούν τις δυνάμεις της Αριστεράς. Πρώτο απ’ όλα, το ΛΑ.Ο.Σ του κυρίου Καρατζαφέρη, που για μένα είναι ότι πιο γελοίο υπάρχει αυτή τη στιγμή στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και δεν προτίθειμαι να ασχοληθώ περαιτέρω μαζί του. Όποιος καταλάβει τι υποστηρίζει, ας μου το εξηγήσει κι εμένα. Έπειτα, η ΔΗ.ΣΥ. της Ντόρας Μπακογιάννη που έλαβε 2.5% και σε συνεργασία με τη Δράση και τη Φιλελεύθερη Συμμαχία, μοιάζουν να μπορούν να συμβάλουν σημαντικά σε ένα Δεξιό μέτωπο. Για το τέλος άφησα την πρωτοεμφανιζόμενη «δημιουργία, ξανά» που απέσπασε 2% και πιστεύω ότι στο μέλλον θα μας απασχολήσει αρκετά, μιας και δείχνει να έχει ανοδική τάση και πορεία.

Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι, ριλέιτινγκ του δε φιούτσουρ, θα υπάρξει πιθανότατα ένας συνασπισμός της Αριστεράς, ένας της Δεξιάς, το ΚΚΕ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και διάφορα μικρότερα κόμματα. Το ΠαΣοΚ είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα κάνει, μιας και πιθανότατα θα διασπαστεί και οι μισοί θα πάνε με την Αριστερά και οι άλλοι μισοί με τη Δεξιά. Πρόβλεψή μου, είναι ότι τις εκλογές θα τις κερδίσει η Αριστερά για δύο βασικούς λόγους.

Πρώτον, διότι μπορεί να δώσει ελπίδα στον υπερχρεωμένο κόσμο που είναι πάρα πολύς και που, οικονομικά, δεν αντέχει άλλο την υπάρχουσα πολιτική και σε λίγο καιρό θα αδυνατεί να φέρει εις πέρας τις υποχρεώσεις του.

Δεύτερον, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει ποτέ κυβέρνηση Αριστεράς, επομένως δεν έχει αποτύχει αποδεδειγμένα και πολλοί είναι εκείνοι που θα της δώσουν μία ευκαιρία, ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο. Αν πάντως, συνεχιστεί αυτούσια η εφαρμογή της σημερινής πολιτικής με την πλειοψηφία του λαού να είναι αντίθετη, η κοινωνική έκρηξη και η μεγάλων διαστέσεων εξέγερση θα είναι αναπόφευκτη.

Τέλος, σε καμία περίπτωση, δε θα άφηνα ασχολίαστο το ζήτημα της «δημοκρατικότητας» των εκλογών. Φαίνεται ότι τα αποτελέσματα της Κυριακής ψιλοαπέδειξαν αυτά που έλεγα για την Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική «Δημοκρατία». Ας δούμε μερικά στοιχεία:

Στην Α’ Αθήνας, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εκλέχθηκε πρώτο κόμμα λαμβάνοντας το 19.11% των ψήφων και καταλαμβάνοντας μόνο 3 έδρες, ενώ η Νέα Δημοκρατία, έλαβε το 15.79% και 8 έδρες.

Στην Β’ Αθήνας, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε θράυση, όντας σχεδόν 10% ψηλότερα από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά παρ’ ολ’ αυτά, κατέλαβε 9 έδρες έναντι 14 της Νέας Δημοκρατίας.

Σε όλη την Επικράτεια, η Νέα Δημοκρατία κατέλαβε υπερδιπλάσιες έδρες από τον ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας μόνο 2% παραπάνω.

Και φυσικά, τα κόμματα που δεν μπήκαν στη Βουλή, συγκέντρωσαν το 19.03% των ψήφων και δεν έχουν κανέναν εκπρόσωπο στο Κοινοβούλιο, ενώ η ΝΔ που απέσπασε 18.85%, έχει 108! Με άλλα λόγια, περίπου 1.200.000 ψηφοφόροι είναι σαν να μην πήγαν ποτέ στις κάλπες.

Αυτά είναι μόνο μερικά στοιχεία, αλλά αν το δούμε πιο θεωρητικά, γιατί άραγε το ποσοστό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α 3.5πλασιάστηκε  και αυτό της Χρυσής Αυγής 25πλασιάστηκε; Πολύ απλά, επειδή η πλειοψηφία αυτών που τους ψήφισε, συμφωνεί μαζί τους μόνο σε ορισμένες θέσεις, ειδάλλως θα τους είχε ψηφίσει και σε παλαιότερες αναμετρήσεις.

Μήπως λοιπόν η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία δεν είναι Δημοκρατία ή μήπως –τουλάχιστον- πρέπει να αλλάξει κάτι στον εκλογικό νόμο; Η ερώτηση δεν είναι ρητορική.

Τώρα όμως, ας τα αφήσουμε όλα αυτά  γιατί πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι εποχές που διανύουμε είναι ιστορικές και πρέπει να τις ζήσουμε όσο το δυνατόν πιο έντονα μπορούμε. Απολαύστε το!

Δημόσια αυτοκτονία στο Σύνταγμα!!!

του Clown

Ένας 77χρονος αυτοκτόνησε σήμερα το πρωι στην πλατεία Συντάγματος μπροστά στα έκπληκτα μάτια των περαστικών. Ο αυτόχειρας συνταξιούχος φαρμακοποιός έκλεβε και σπαταλούσε χρήματα όλη του τη ζωή και τώρα που ήρθε η στιγμή να πληρώσει όλα όσα είχε φάει, με την πρώτη δυσκολία, αυτοκτόνησε. Δεν πειράζει, τουλάχιστον θα έχουμε να τρέφουμε έναν άνθρωπο λιγότερο.

Αυτό που αναρωτιόμουν, είναι γιατί ο 77χρονος δεν πήγε πρώτα να σκοτώσει όλα αυτά τα καθάρματα που έκλεβαν τόσα χρόνια και τώρα ζητάν να μην πληρώσουν γιατί -και καλά- δεν έχουν -αφού τα φάγαν όλα σε ταξίδια, υπολογιστές και πανάκριβα αυτοκίνητα που να' χουν; Ας τους καθάριζε να βγαίναμε από την κρίση μια ώρα αρχίτερα. Ας καθάριζε και κανά μετανάστη να τελειώνουμε και μ' αυτούς. Που θα χωρέσουν όλοι στα στρατόπεδα; Ας καθάριζε και κανένα Έλληνα μετανάστη στην Γερμανία και την Αμερική, κρίμα είναι να μη βοηθήσουμε λίγο κι αυτές τις χώρες. 2.5 χρόνια τώρα μας σώζουν καθημερινά.

Υ.Γ.: Η τηλεόραση λέει για αυτοκτονία, το ΚΚΕ και οι άλλοι μας λένε για "πολιτική δολοφονία". Τίποτ' απ' αυτά κατα τη γνώμη μου. Ήταν απλά μια απέλπιδα προσπάθεια να μας κάνει να εξεγερθούμε και να βγούμε στο δρόμο. Εκτός κι αν θέλουμε να συνεχιστούν οι πάνω από 2 αυτοκτονίες την ημέρα...

Εμπειρίες από τη χθεσινή μαθητική συγκέντρωση στο Σύνταγμα.

Χθες στο Σύνταγμα, μαζευτήκαμε κάπου στους 1000 μαθητές για να κλείσουμε το δρόμο έξω από τη Βουλή, να εκνευρίσουμε τους οδηγούς που έπρεπε να στρίψουν ένα στενό πιο πριν, να χάσουμε λίγο μάθημα, να πάρουμε καμιά απουσία και να ξαναδούμε τους φίλους μας τα ΜΑΤ (εγώ για το τελευταίο πήγα πιο πολύ). Με τα ΜΑΤ είχα να επικοινωνήσω μια βδομάδα και είχα αρχίσει να εμφανίζω συμπτώματα στέρησης.

Με λύπη μου παρατήρησα πως μόλις φτάσαμε στο Σύνταγμα, δεν υπήρχε πουθενά κανένας Ματατζής. Ούτε μια διμοιρία. Ούτε ένας διμοιρίτης βρε αδερφέ! Ούτε καν ένας τροχονόμος... Ξενέρωσα αφάνταστα. Παρ' όλ' αυτά, παρέμεινα στο χώρο για να κρατήσω το δρόμο κλειστό και να εκνευρίσω τους οδηγούς. Εξ' άλλου, γουστάρω τρελά όταν με βρίζουν οι οδηγοί γιατί έτσι -βρίζοντας τους διαδηλωτές- μειώνεται η επιθυμία τους για επανάσταση. Τη μισώ την επανάσταση.

Από τη μία, πήγαινα στα παιδιά που είχαν κάτσει μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη και φωνάζανε συνθήματα τους στυλ "Και Α και ΟΥ, και ΟΥ, γαμώ το ΔΝΤ!" ενώ παρότρυναν τους υπόλοιπους να κάτσουν κάτω και να μη μένουν όρθιοι. Σε κάποια φάση τους είπα ότι εκεί που κάθονται δε τους ακούει κανείς παρά μόνο τα περιστέρια, οι τσολιάδες και ο -γνωστός- Άγνωστος Στρατιώτης. Τους είπα να πάμε μέχρι τα Προπύλαια και να ξαναγυρίσουμε αλλά η απάντησή τους ήταν αποστομωτική:
"Εμείς ήρθαμε εδώ για να διαδηλώσουμε ειρηνικά και να ακουστεί η φωνή μας."
"Πως θα ακουστεί η φωνή σου μωρή όταν δε σε ακούει ούτε ένας άνθρωπος;" της απάντησα.
"Θα μας ακούσουνε οι βουλευτές, μου είπε." Ε, εκεί δεν απάντησα καν και έφυγα...

Πήγα λίγο πιο πέρα που ήταν κάτι αγόρια με μοικάνες και μαντήλια και έβριζαν οποιονδήποτε προσπαθούσε να περάσει μέσα από τον κλειστό δρόμο. Δε λέω, καλά τους κάνανε γιατί έτσι μειωνόταν η επιθυμία των διερχομένων για επανάσταση -ειδικότερα σε κάτι βλάκες που μαρσάρανε με τις μηχανές για να μας τρομάξουν, θα μπορούσαν να τους ρίξουν και καμία ψιλή για να μάθουν να τραμπουκίζουν. Αυτοί συνέχιζαν να κάνουν καφρίλες του στυλ "πέταγμα νερατζιών σε αυτοκίνητα που προσμαθούσαν να περάσουν το δρόμο", "βρίσιμο στην Ελένη Λουκά" (ναι, ήταν κι αυτή στο Σύνταγμα) και άλλα τέτοια.

Μέχρι που κάποια στιγμή ένας δυο "μαθητές" -βαλτοί προφανώς από την αστυνομία- πέρασαν τα πρώτα κάγκελα της Βουλής και άρχισαν να πετούν νεράτζια στα κρυμμένα ΜΑΤ.

Ξέρετε, με τα νεράτζια είναι πολύ εύκολο να νικήσεις τα ΜΑΤ. Αυτοί δακρυγόνα, πιστόλια, γκλομπ, ασπίδες, κράνη και εμείς νεράτζια! Πέταξαν ορισμένα και στη Βουλή και σε κάποια φάση βγήκε έξω ο Πάγκαλος και προσπαθούσε να τα πιάσει για να τα φάει. Μόλις τον είδαν οι προαναφερθέντες κάφροι, μαζεύτηκαν όλοι εκεί και μερικοί του πέταξαν πέτρες.΄Εκείνος τους είπε να σταματήσουν να πετάνε πέτρες γιατί οι πέτρες δεν τρώγονται και αυτοί του είπαν πως θα τις φάει στη μάπα.

Μετά από λίγο, ήρθαν -επιτέλους- πέντε (!) άνδρες (?) των ΜΑΤ, ώστε να ρίχνουν  σε αυτούς οι μαθητές και να αφήσουν ήσυχο τον Πάγκαλο. Οι μαθητές πέσανε στη φάκα της αστυνομίας, αλλά ο Πάγκαλος τσαντίστηκε και άρχισε να σπάει τα μάρμαρα της Βουλής και να τα πετάει στα ΜΑΤ.

Τότε, τα ΜΑΤ κάνανε αυτό που περιμένανε από την αρχή. Βρήκανε την αφορμή ότι ορισμένοι τους πετούσαν νεράτζια και κατέβηκαν δυο-τρεις διμοιρίες από τον προαύλιο χώρο της Βουλής στην Αμαλίας. Εφάρμοσαν αυτό το κλασσικό "σχέδιο σκούπα" και μερικά "ντου" και κατάφεραν να αδειάσουν τον δρόμο από μαθητές. Έπειτα, μπήκανε δύο διμοιρίες από τα δύο πλάγια της πλατείας και άρχισαν να χτυπουν αδιακρίτως όποιον έβρισκαν. Εκείνη την ώρα, στην πλατεία βρίσκονταν μόνο ειρηνικοί μαθητές μιας και οι υπόλοιποι είχαν φύγει προς Μοναστηράκι.

Σαφώς, η αστυνομία δεν περίμενε την επιμονή που έδειξαν τα παιδιά και νόμιζε ότι μόλις μας διώξουν από το δρόμο θα φύγουμε για τα σπίτια μας. Κάνανε λάθος όμως. Επί περίπου μισή ώρα, τα ΜΑΤ μας κυνηγούσαν μέσα στην πλατεία, με τους περαστικούς να βλέπουν το τι γίνετε και -προφανώς- να παίρνουν το μέρος μας. Αυτό είναι από τα χειρότερα χτυπήματα που δέχτηκε χθες η χούντα μας. Όλοι αυτοί οι περαστικοί -που ήταν εκατοντάδες- μετέφεραν τα γεγονότα στις οικογένειές τους, αλλά και στο διαδύκτιο -που ακόμα είναι γεμάτο από κείμενα και ειδήσεις που μας στηρίζουν.

Τέλος παντων, αυτά έγιναν πάνω-κάτω χθες στο Σύνταγμα. Τα κυριότερα σημεία που εντόπισα είναι 1. Ο φασισμός που έδειξαν τα παιδιά με τα νεράτζια μη αφήνοντάς μας να διαδηλώσουμε ειρηνικά
2. Η δεύτερη συνεχόμενη ήττα της αστυνομίας -που όχι απλώς δεν διέλυσε τη διαδήλωση, αλλά γέμισε αγανάκτηση τους περαστικούς.
3. Ότι πολλά παιδιά που πίστευα ότι δε θα πάνε ποτέ σε διαδήλωση ήρθαν χθες.
4. Ότι είμαστε 15-16 χρονών και είμαστε αναγκασμένοι να πολεμάμε με αυτά τα ανθρωποειδή για να έχουμε το δικαίωμα να διαδηλώσουμε και να διεκδικήσουμε τη ζωή μας. (οι μεγαλύτεροι να το ακούν αυτό)
5. Ότι η σύγχρομη χούντα είναι στα πρόθυρα της κατάρευσης!

Υ.Γ.: Μην εστιάζετε την προσοχή σας σε 50-100 κάφρους που πετάνε νεράτζια. Παντού και πάντα υπάρχουν ηλίθιοι. Δε θα κάτσουμε να βρίζουμε αυτούς αντί για τους πολιτικούς. Τν επόμενη φορά θα είμαστε πιο οργανωμένοι και θα περιμένουμε την αστυνομία να επιτεθεί πρώτη. Όταν επιτεθεί -που 100% θα επιτεθεί- τότε αμυνόμαστε. Και τότε θα έχουμε το δίκιο με το μέρος μας και θα πετάνε οι διπλάσιοι νεράτζια.
Τα ξαναλέμε. (Αρχίστε από τώρα να σκέφτεστε πως θα χτίσουμε τον κόσμο μας. Η ώρα πλησιάζει)

(Σήμερα στις 17.00, ξαναέχει μαθητική συγκέντρωση στο ίδιο σημείο.)

Ειρηνική διαδήλωση μαθητών αύριο στο Σύνταγμα!

Αύριο, από τις 11.00 μέχρι τις 15.00 (ελπίζω και πιο αργά), θα πραγματοποιηθεί διαδήλωση μαθητών στο Σύνταγμα. Ειρηνική. Από την πλευρά μας τουλάχιστον γιατί από την άλλη πλευρά βρίσκονται ορισμένα ανθρωποειδή που δε σκέφτονται, αλλά υπακούουν στις εντολές κάπιοων άλλων ανθρωποειδών...

Τους λόγους που πρέπει να πάει κάποιος σε διαδήλωση ελπίζω να τους έχετε καταλάβει (τόσο καιρό τι κάνουμε;). Αμα δεν έρθετε σε ΕΙΡΗΝΙΚΗ, ΜΑΘΗΤΙΚΗ, ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΗ διαδήλωση τότε που θα πάτε; Πουθενά. Επομένως, ή έρχεστε αύριο ή δεν έρχεστε ποτέ... Και δε νομίζω οι συνθήκες να μας επιτρέπουν να μην πάμε ποτέ σε διαδήλωση.

Τέλος, πιστεύω ότι για να δούμε άσπρη μέρα, πρέπει να προσπαθήσουμε κι εμείς λίγο και όχι να τα αφήουμε όλα στους άλλους. Οι αλλαγές στη ζωή μας δε θα γίνουν από τη μία στιγμή στην άλλη, ούτε με μία διαδήλωση. Ο δρόμος είναι μακρύς και στρωμένος με αγκάθια. Αλλά θα τα καταφέρουμε!

Το event στο f/b: http://www.facebook.com/#!/events/238938569525291/

ΔΙΑΔΩΣΤΕ!!!

Μάνα θα αργήσω να γυρίσω... Έχει πόλεμο...

Αύριο θα είναι μια μέρα δύσκολη. Άλλη μια μέρα, που η μυρωδιά από τα δακρυγόνα, θα μου τρυπάει τα ρουθούνια και θα καίει τα πνευμόνια μου. Ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμου, απ' όλη την Ελλάδα, θα είμαι και εγώ. Εκεί, χωρίς να προκαλώ, απλά και μόνο με τη παρουσία μου. Το μυαλό μου θα είναι στους πιθηκάνθρωπους με τις πράσινες στολές, τις ασπίδες και τα γκλοπ.

Μην κάνουν "ντου" και δεν προλάβω να κάνω πίσω. Και με πλακώσουν 5 με τα γκλοπ και τα πόδια τους. Δεν αντέχεται τόσο ξύλο. Είναι σκληρή εμπειρία. Τα μάτια μου θα είναι στραμμένα στον έναν, από τους πιθηκάνθρωπους, που ρίχνει τα δακρυγόνα. Μηδέ το ακούσω και πέσει επάνω μου. Όπως τον Οκτώβρη. Σταμάτησε επάνω στα πόδια μου, δε πρόλαβα να πάρω ανάσα και για δέκα λεπτά έφτυνα αίμα. Ποιος ξέρει πόσο καρκίνο εισέπνευσα. Ποιος ξέρει αν ήμουν 60 και όχι 30, τι θα είχα πάθει.

Αύριο είναι η μεγάλη "κηδεία" και επίσημα του ελληνικού έθνους.
Θα κάτσω να τη..."κλάψω" μέχρι αργά. Έως ότου δοθεί στη κυκλοφορία ξανά η Λ. Αμαλίας, η Όθωνος, η Σταδίου και η Γεωργίου Α'
Θα κάτσω να τη..."κλάψω" ακόμα και όταν θα περνάνε τα καλογυαλισμένα αυτοκίνητα με τις μακιγιαρισμένες γκόμενες που θα περάσουν από εκεί για να πάνε σε καμία πίστα της Συγγρού ή της Παραλιακής και δεν θα έχουν πάρει χαμπάρι τι ακριβώς έχει γίνει...

Δύσκολη μέρα η αυριανή. Θα πέσει πολύ ξύλο...
Μπορεί και μην τελειώσει αύριο, όπως τον Δεκέμβριο του 2008.
Τότε, που για δέκα και πλέον μέρες, καιγόταν όλη η Ελλάδα.
Τότε "κλαίγαμε" έναν 15χρονο Έλληνα πολίτη, αύριο θα κλαίμε 11 εκατομμύρια Έλληνες πολίτες.

Μήπως αύριο τελικά, δεν θα δωθεί για πολλές μέρες στη κυκλοφορία η Λ. Αμαλίας, η Όθωνος, η Σταδίου και η Γεωργίου Α';
Μήπως αύριο, δεν θα δω αργά το βράδυ καλογυαλισμένα αυτοκίνητα με ανέμελες γκόμενες;
Μήπως αύριο, θα γίνει η αληθινή επανάσταση;

Μάνα μη φτιάξεις φαγητό, θα αργήσω να γυρίσω...Έχει πόλεμο...
 
Πηγή: tromaktiko.gr

Ή τώρα ή ποτέ...

Κινηματικές και συνδικαλιστικές πρωτοβουλίες καλούν τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τη νεολαία να βγουν στους δρόμους:

-Πέμπτη 9/2 Συλλαλητήριο, συγκέντρωση στα Προπύλαια στις 6.00 μμ. Να γίνει αυτό η αρχή για καθημερινή κάθοδο στις πλατείες και στο Σύνταγμα.

· 48ΩΡΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ Παρασκευή 10 και Σάββατο 11 Φλεβάρη – ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ ΗΜΕΡΕΣ ΣΤΙΣ 11.00 π.μ. στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ

· Κυριακή 12/2 στο Σύνταγμα από τις 12.00 το μεσημέρι σε μια μεγάλη συγκέντρωση και περικύκλωση της Βουλής καθώς και στις πλατείες σε όλη την Ελλάδα που οργανώνονται από τα συνδικάτα και τις λαϊκές συνελεύσεις.

Άντε να δούμε αν θα γίνει η έφοδος μία από αυτές τις μέρες... Πάντως, να περάσει το μνημόνιο ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ. Την Τρίτη ήταν 3000 και παραλίγο να μπούνε μέσα. Φανταστείτε τώρα που θα είναι εκατοντάδες χιλιάδες...

Μήνυμα στα ΜΑΤ: Είναι η τελευταία σας ευκαιρία. Είτε θα μας αφήσετε να μπούμε μέσα, είτε θα είστε για μια ζωή στο περιθώρειο, είτε ακόμα θα φάτε και ξύλο. Αυτά τα μέτρα δε θα περάσουν με την καμία. Άμα θέλετε, αφήστε τον κόσμο να πράξει όπως θέλει. Αλλιώς, επειδή για εσάς δεν θα έχει ελικόπτερο, σας βλέπω να τρώτε ξύλο, να τρέχετε να σωθείτε, να καίγεστε από μολότοφ ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων... Η απόφαση είναι δική σας. (όχι πως άμα μας αφήσετε εξαλείφονται όλα τα προηγούμενα)

Μήνυμα στους πολιτικούς: Σόρρυ που το λέω, αλλά δε θα έχετε την ευκαιρία να μην ψηφίσετε τα νέα μέτρα. Δε θα σας αφήσουμε να μπείτε μέσα. Άμα μπείτε εσείς θα μπούμε και εμείς.

Μήνυμα στους αναγνώστες: Κατώτατος μισθός για πρωτοδιορισμένους κάτω από 400 ευρώ.

Φωτογραφίες από τη σημερινή πορεία.

Πολύ επαναστατική διάθεση σήμερα στο Σύνταγμα... Όχι και πάρα πολύς κόσμος, αλλά πολύ παθιασμένος. Αυτό που με εντυπωσίασε, είναι ότι ο κόσμος κατάφερε να φτάσει μέχρι τα τελευταία σκαλιά πριν μπει στη βουλή παρ' ότι εκείνη την ώρα το μεγαλύτερο μέρος της πορείας είχε φύγει (δεν πρέπει να ήταν στο σημείο πάνω από 5.000).

Επίσης αξίζει να σημιωθεί, ότι την ίδια ώρα και στο ίδιο σημείο, ο κόσμος ήταν εντελώς χύμα. Το πολύ να ήταν 2-3 οργανώσεις (από τις 100.000 που υπάρχουν) και οι υπόλοιποι ήταν μόνοι τους. Πρώτη φορά, είδα στον ίδιο χώρο ελληνικές και μαυροκόκκινες σημαίες! Επιτέλους!

Υπάρχουν δεκάδες στο iderne άμα ψάψετε. Δεν υπάρχει λόγος να τις βάλουμε όλες εδώ. Πάντως, θα μπορούσατε να τις βλέπατε όλες -ΟΛΕΣ- αν είσασταν εκεί. Γαμάτο ε; Δεν το είχα σκεφτεί...

Υ.Γ.: Respect σε κάποιος φοιτητές οι οποίοι όταν τα ΜΑΤ κατεβήκαν τα σκαλιά, αυτοί έκαναν σειρά μπροστά τους κρατώντας τις σημαίες της περιφρούρισης και δεν υποχωρούσαν με με τίποτα.

Ο πρώην γείτονάς μας...

Αυτός ο άνθρωπος -είτε το θέλουμε είτε όχι- είναι ο φίλος μας, ο γνωστός μας, ο πατέρας μας, ο θείος μας κ.ο.κ. Θα θέλαμε σαν κοινωνία να τον χαρακτηρίσουμε "περιθωρειακό", αλλά πλέον -όπως έχουν έρθει τα πράγματα- ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ! Οι άστεγοι στην Ελλάδα ξεπερνούν τους 25.000 και αυξάνονται καθνμερινά. Πλέον, το περίεργο είναι να μην συναντήσεις κάποιον άστεγο στο δρόμο σου και όχι να συναντήσεις.

Αν αναρωτηθήκατε λοιπόν που μετακόμισε ο πρώην γείτονάς σας, φαντάζομαι να καταλάβατε την απάντηση.

Και για το τέλος κάποιο πασίγνωστοι στίχοι:

"Μένω μονάχος στο παρόν μου,
να σώσω οτιδήποτε αν σώζετε,
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου,
συνένοχο στο φόνο δε θα μ 'έχετε."

Στο μυαλό του Λουκάνικου...

Σε λίγο καιρό, αυτός που θα βοηθάει τους φτωχούς θα βοηθάει και τον εαυτό του ταυτόχρονα. Έτσι, αλτρουιστής και εγωιστής είναι δύο έννοιες που θα ταυτιστούν. Ένας κόσμος γεμάτος φτωχούς και εγωιστές. Μαλακία; Φυσικά! Οπότε, ψήστε το να αντιδράσουμε κάπως...

Ουτοπία. (guest star: Λακτακλά)

της Λακτακλά

Πέτρες, καπνογόνα, μαύρος ουρανός. Άνθρωποι χαμένοι στον δικό τους δρόμο ελευθερίας. Στόματα ανοιχτά φωνάζουν για δίκιο, όμως η εξουσία στέλνει και πάλι τα στρατιωτάκια της. Τρέχουν να κρυφτoύν γιατί τώρα κατάλαβαν την δύναμη της πείνας, της ανεργίας. Κανένας δεν αντέχει άλλο. Το σκοινί γύρω τους έσπασε. Οι δυνάμεις των ΜΑΤ δεν μπορούν να νικήσουν και υποχωρούν. Επιτέλους. Γίνονται ένα με το λαό βγάζουν την στολή που προκαλεί αηδια και αγωνιζωνται ολοι μαζι, σα μια γροθια.

Ο ήλιος βγήκε μα δεν φαίνεται. Ο οργισμένος λαός χτυπάει τις πόρτες της εξουσίας. Μα γιατί δεν ακούνε; Γιατί δεν ανοίγουν; Δεν ακούνε γιατί πάντα είχαν άλλους στα αφτιά τους και δεν ανοίγουν γιατί δεν τους ξέρουν. Δεν ξέρουν τον λαό τους. Μέσα στο γυάλινο κουτί τους , οι δημοκρατικοι δικτάτορες κοιτάζονται για τελευταία φόρα. Κρατάνε ακόμα στα χέρια τους τα χαρτιά του πολέμου. Αυτό που αποκαλούν πολλοί λεφτά και το έχουν συνδέσει με την ευτυχία. Τα κρατάνε σφιχτά για να τα πάρουν μαζί τους στην επόμενη ζωή. Τα θέλουν μαζί τους γιατί υπήρξαν οι καλύτεροι σύντροφοι τους… Γι’ αυτά έκαναν ανθρώπους να κλαίνε ,ανθρώπους να πεθαίνουν, να αγανακτούν.

Η πόρτα δεν αντέχει. Όλοι μετράνε αντίστροφα για την ελευθερία, για την καταστροφή. 3,2,1. Σιωπή…

Κλείνω τα μάτια μου και κοιτάζω απεγνωσμένα τον μαύρο ουρανό. Ένα δάκρυ πέφτει στο μάγουλο μου μα δεν είναι δικό μου, είναι δικό τους…

15 Οκτωβρίου: Κάλεμα για μία παγκόσμια επανάσταση.

Ακούω πολλούς να προβληματίζονται για το αν το πρόβλημα μας είναι εθνικό ή ταξικό. Εθνικό,λένε, επειδή το μεγαλύτερο οικονομικό πρόβλημα το έχει η χώρα μας άρα πρέπει να ανιτσταθούμε ως έθνος, και ταξικό επειδή το μεγαλύτερο οικονομικό πρόβλημα το έχει η πρώιν εργατική τάξη (τώρα υπάλληλοι).

Οι πρώτοι μάλλον δε σκέφτονται τα παιδιά που δουλεύουν στη Σομαλία και στο Νεπάλ για 1 ευρώ τη μέρα, δε σκέφτονται την τεράστια έλλειψη Δημοκρατίας σε όλο τον πλανήτη, δε σκέφτονται τη φτώχεια που υπάρχει σε άλλες χώρες (Κίνα, Ινδία, Αφρικανικές χώρες κ.λπ) και δε σκέφτονται και την έλλειψη ανθρωπιάς και συναισθήματος που παρατηρείται στις "ανεπτυγμένες χώρες" (Φινλανδία, Γερμανία, Σουηδία).

Οι δεύτεροι, δε βλέπουν ότι πρόβλημα δεν έχουν μόνο οι εργάτες, αλλά και πάρα μα πάρα πολλοί μικροεπιχειρηματίες που είχαν ένα μικρό μαγαζί ή μία μικρή εταιρεία και τα συντηρούσαν μόνοι τους, χωρίς υπαλλήλους (για να μη λέτε πως ήτανε αφεντικά, άρα καλά να πάθουν). Ένας πολύ μεγάλος αριθμός από αυτούς έχει πτωχεύσει.

Υπάρχουν και κάποιοι τρίτοι, που πιστεύουν πως το πρόβλημα είναι παγκόσμιο. Υπάρχει το 99% του πληθυσμού που υπακούει το υπόλοιπο 1%, το οποίο με τη σειρά του παίρνει αποφάσεις εις βάρος των πολλών και εις όφελος του εαυτού του. Στις 15 Οκτωβρίου, αυτό το 99% καλείται να επαναστατήσει έναντι στους "ηγέτες" του και να απαιτήσει περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη δικαιοσύνη, καλύτερο πλανήτη.

Ήρθε η ώρα να ενωθούν όλοι οι λαοί του κόσμου.




Y.Γ.: Ακούστε τη φάρσα της Ελληνοφρενειας στο αρχηγείο των ΜΑΤ:  http://www.ellinofreneia.net/sound.php?id=1094