Αφιέρωμα: Το «The Dark Knight rises» και ο Christopher Nolan

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ






Είναι γεγονός ότι ο Κρίστοφερ Νόλαν κατάφερε να φτιάξει πιθανότατα την καλύτερη super-hero τριλογία που έγινε ποτέ ή, τουλάχιστον, τρεις πραγματικά ξεχωριστές κόμικς μεταφορές -όπου οι κόμικς καταβολές μοιάζουν αδιόρατες και στη θέση τους υπάρχει ρεαλισμός, αλλά και προβληματισμοί!

Ο λόγος, όπως καταλαβαίνετε, για την τριλογία του «Σκοτεινού Ιππότη», λαϊκιστί Μπάτμαν, της οποίας το μεγάλο φινάλε «The Dark Knight Rises» βγήκε στους κινηματογράφους αυτήν την εβδομάδα.

Ο Νόλαν όμως στο (υπερ)φιλόδοξο κλείσιμο της (υπερ)επιτυχημένης τριλογίας του έπεσε στην τρύπα που άνοιξε ο ίδιος: Για να κάνει την ταινία του πραγματικά πρωτότυπη και.. ριζοσπαστική, για blockbuster, θέλει να διαθέτει ιδεολογία, προβληματισμούς και σαφείς αναφορές στην οικονομική και ιδεολογική κρίση των ημερών μας. Βάζει τον δισεκατομμυριούχο πρωταγωνιστή του να μένει άφραγκος, καθώς η εταιρία του πτωχεύει και ο "κακός" της όλης φάσης παρουσιάζει τον εαυτό του ως τον σωτήρα του λαού, καλώντας τον να επαναστατήσει και να πάρει την εξουσία στα χέρια του!Στήνονται μάλιστα αυτοσχέδια λαϊκά δικαστήρια όπου ο κόσμος δικάζει τους πλούσιους και διεφθαρμένους που έως τότε διέθεταν δύναμη και εξουσία.

Φαντάζει λοιπόν εμφανώς προβληματισμένος ο Νόλαν για το πώς θα μπορούσε να εφαρμοστεί ο αναρχισμός -που διόλου σπάνια παραφράζεται ως "χάος"- στην σύγχρονη κοινωνία, ποιές θα ήταν οι συνέπειές του και ποια η συμπεριφορά του κόσμου, δεδομένης της έντονης αμηχανίας στην ιδεολογική του στάση. Δεν είναι όμως ο Μπάτμαν η κατάλληλη ταινία για τόσο πολυεπίπεδα και αμφιλεγόμενα θέματα, μιας και δεν χωράει σε blockbuster τόση ανάλυση και σε καμία περίπτωση αρκετή τόλμη. Συνεπώς ιδεολογικά ο νέος "Σκοτεινός Ιππότης" αδυνατεί να πείσει και εν συνεχεία... μπλέκει τα μπούτια του:

Christopher Nolan

Ο επαναστατημένος λαός έχει εξαπατηθεί από τον κακό-τρομοκράτη, ο οποίος στην πραγματικότητα θέλει να προκαλέσει χάος και στη συνέχεια σκοπεύει να ανατινάξει την πόλη στον αέρα -μην με ρωτήσετε γιατί, ειλικρινά, όσο και να έστυβα το μυαλό μου, δεν μπορούσα να εντοπίσω ουσιαστικό λόγο... Αυτοί, τώρα, που σώζουν τελικά την πόλη (και μαζί καταπνίγουν και την όποια επανάσταση...) δεν είναι άλλοι από τους ηρωικούς αστυνομικούς με τη βοήθεια του Μπάτμαν.... Και εκεί, όπως καταλαβαίνετε, το πράγμα στράβωσε...

Θα ήταν ψέμα να πω πως το «The Dark Knight rises» δεν είναι ένα διαφορετικό blockbuster ή ότι είναι κακή ταινία, κάθε άλλο, αλλά δεν θα μπορούσα επίσης και να μην εκφράσω την απογοήτευσή μου. Λογικό, θα μου πείτε όταν προηγούνται δύο ταινίες που ειλικρινά ξεπέρασαν κάθε προσδοκία... Αλλά το πιο στενάχωρο είναι ότι λατρεύω τον Κρίστοφερ Νόλαν σαν σκηνοθέτη και αυτή ήταν η πρώτη φορά που με απογοήτευσε...

Επειδή όμως το ιδιοφυές μυαλό του εν λόγω σκηνοθέτη είναι υπεύθυνο για πραγματικά αξέχαστα αριστουργήματα, παρακάτω θα βρείτε όλες τις ταινίες του, από αυτήν που θεωρώ χειρότερη ως την καλύτερη. Εξαιρείται η πρώτη του ταινία, «Following», την οποία δυστυχώς δεν έχω δει ακόμη. Πάμε...

7. The Dark Knight Rises / Ο Σκοτεινός Ιππότης: Η επιστροφή (2012) - Βαθμολογία: 2.5/5
Τα είπα παραπάνω. Η χειρότερη ταινία της τριλογίας, αλλά και του Νόλαν. Και είναι αρκετά καλή!

6. Insomnia (2003) - Βαθμολογία: 3/5
Ατμοσφαιρικό ριμέικ ενός σκανδιναβικού αστυνομικού θρίλερ, με πρωταγωνιστές τους εξαιρετικούς Αλ Πατσίνο, Χίλαρι Σουάνκ και Ρόμπιν Γουίλιαμς. Καλύτερο από την πρωτότυπη ταινία για μένα, αλλά με ένα πολύ κατώτερο του υπόλοιπου φιλμ φινάλε...

5. Batman begins (2005) - Βαθμολογία: 3.5/5
Ο Νόλαν αναλαμβάνει να αφηγηθεί λεπτομερώς την προέλευση του Μπάτμαν, κάτι που δεν έχει γίνει ούτε στα κόμικς (!), και το κάνει σαγηνευτικά. Ο Μπάτμαν πλέον είναι απολύτως ρεαλιστικός και δεν μάχεται τρελαμένους υπερεγκληματίες, αλλά ένα σύστημα με ανοιχτές τις αγκαλιές του προς τη διαφθορά...

4. The Dark Knight / Ο Σκοτεινός Ιππότης (2010) - Βαθμολογία: 3.5/5
Το αποκορύφωμα της "Dark Knight" τριλογίας και της καριέρας του Χιθ Λέτζερ, ο οποίος κέρδισε Όσκαρ μεταθανάτια . Ο Τζόκερ του Λέτζερ είναι πραγματικά εφιαλτικός και μακράν ο πιο ενδιαφέρων υπερηρωικός αντίπαλος που έχετε δει. Μαζί του, κουβαλάει ένα κάρο προβληματισμούς. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο πέρα από το ότι σκοπός του δεν είναι τα χρήματα ή κάποιου είδους εκδίκηση, αλλά να αποδείξει πόσο ετοιμόρροπες είναι οι ηθικές αρχές των ανθρώπων...
Όχι ότι δεν υπάρχουν ιδεολογικά ψεγάδια -δεν νομίζω να μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι ο λαός, στον κατά Νόλαν Μπάτμαν, παρουσιάζεται ως "μάζα"... Ωστόσο έχει πραγματικά ενδιαφέρον και είναι η πρώτη αισθητά "σκεπτόμενη" super-hero movie... Μέχρι τη μέση μάλιστα, το βρήκα, ειλικρινά, αριστούργημα!

3. The Prestige (2006) - Βαθμολογία: 4/5
Και τώρα μπαίνουμε στον "καθαρό" Νόλαν. Το «Prestige» είναι ένα ευφυές θρίλερ επιστημονικής φαντασίας ή εποχής -όπως θέλετε πείτε το, στην πραγματικότητα δεν ανήκει σε κανένα είδος. Είναι απλά Νόλαν...
Μπρος-πίσω στο χρόνο, δύο πρωταγωνιστές από τους οποίους δεν ξέρεις ποιον να συμπαθήσεις και ποιον όχι, γοητευτική ατμόσφαιρα, ανατριχιαστική σκηνοθεσία και απανωτές ανατροπές. Φοβερά ξεχωριστό και απλά απίστευτο...


2. Inception (2010) - Βαθμολογία: 4.5/5
Σενάριο εντυπωσιακό όσο ήταν, μία δεκαετία πριν, εκείνο του «Μάτριξ»  και πραγματικά αδιανόητο σε σύλληψη. Η διάρκεια της ελεύθερης πτώσης ενός αυτοκινήτου από μία γέφυρα μέχρι να φτάσει στο νερό ισοδυναμεί με την μισή ταινία (!!!) και το σάλιο σου είναι έτοιμο να στεγνώσει στο μονίμως ορθάνοιχτο στόμα σου. Αληθινά καθηλωτική, ίσως η καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας της προηγούμενης δεκαετίας, είναι αυτό που λέμε "mind-blowing"!!! Κι εκεί που στο τέλος νομίζεις ότι η ταινία θα "σκάσει" σαν φούσκα και δεν θα σου αφήσει τίποτα έρχεται μια διφορούμενη ανατροπή που σε κάνει να τη σκέφτεσαι για πολυυυυυυ μετά το τέλος της.... Αξέχαστη, στ' αλήθεια!
Εσείς τι λέτε, έπεσε τελικά η σβούρα ή όχι; Και ναι, υπάρχει απάντηση!


1. Memento (2000) - Βαθμολογία: 5/5
Η δεύτερη ταινία του μεγαλοφυούς εγκέφαλου που φέρει το όνομα Κρίστοφερ Νόλαν είναι ένα cult αριστούργημα. Μία ιστορία που ξεκινάει από το τέλος της και πηγαίνει προς την αρχή και, παρόλα αυτά, στο φινάλε, σου έχει φυλαγμένη μία απολύτως απρόβλεπτη ανατροπή! Παρακολουθείς καθηλωμένος και το μυαλό σου τρέχει με φρενήρεις ρυθμούς, για να προλάβεις να θυμηθείς σε τι φάση βρίσκεσαι, τι έγινε πριν (δηλαδή μετά!) και τι σχέση έχει η σκηνή που βλέπεις με όσες προηγήθηκαν. Ασύλληπτα έξυπνη ταινία -γι' αυτό θεωρείται ο Νόλαν ένας από τους σπουδαιότερους, ίσως, σκηνοθέτες της γενιάς του...

«Στοιχειωμένος» ο καινούριος Σκοτεινός Ιππότης

Αν η δεύτερη ταινία Μπάτμαν, «The Dark Knight», του 2008, έμεινε στη μνήμη μας ως μία ταινία στοιχειωμένη, λόγω του άδικου χαμού του ηθοποιού Heath Leadger, το ίδιο, και μάλλον σε μεγαλύτερο βαθμό, ισχύει για την καινούρια ταινία, «The Dark Knight Rises», που θα επισκεφθεί τις ελληνικές αίθουσες σε έναν μήνα.

Μόνο που αυτή τη φορά δεν πρόκειται για τον θάνατο κάποιου γνωστού σταρ, αλλά για την δολοφονία 14 θεατών και τον τραυματισμό πολλών ακόμα (υπολογίζονται γύρω στους 50) από ένοπλο νεαρό που εισέβαλε στην αίθουσα λίγα λεπτά μετά την έναρξη της πρεμιέρας της ταινίας στο Colorado.

Ο 24χρονος ύποπτος βρίσκεται υπό κράτηση.

Το γεγονός σοκάρει και το ερώτημα κατά πόσον η κινηματογραφική βία ευθύνεται για τέτοιου είδους περιστατικά επανέρχεται πιο έντονο από ποτέ.

Cineχώς ταινίες: Updated.

Αν ρίχνετε μια ματιά κάθε βδομάδα στη στήλη " Cineχώς ταινίες" στο δεξί μενού, σίγουρα θα προσέξατε ότι πλέον, πέρα από την απλή ενημέρωση για τις νέες ταινίες, έχουμε και κριτικές για ορισμένες από αυτές, στην περίπτωση που ψήνεστε για κινηματογραφική έξοδο. Για την ακρίβεια, έχουμε τις σύντομες συνόψεις από τις κριτικές που δημοσιεύονται στο ατομικό μου blog "Cineχώς εδώ!" και στο επίσημο site cine.gr!

Από δω και στο εξής λοιπόν, θα μπορείτε να ενημερώνεστε και με τις κριτικές μας για το ποιες ταινίες αξίζουν κάθε βδομάδα.. Αυτή είναι άλλωστε, στην πραγματικότητα, η ουσία της συγκεκριμένης στήλης, έτσι δεν είναι;

Γαμάτο, ε;

Ομοιότητες 2.

(Οι πρώτες ομοιότητες εδώ.)

Saw "Saw".

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ






Δεν ξέρετε πόσο χαίρομαι που τελείωσε εκείνη η εμετική σειρά ταινιών του κώλου που λεγόταν "Saw" και επιτέλους έφυγε και από τη μόδα. Μα στη μόδα αυτό;

ΑΥΤΟ;;;;

Εντάξει, ας μην είμαστε άδικοι. Η πρώτη ταινία ήταν καλή. Για την ακρίβεια, αν την συγκρίνουμε με τις υπόλοιπες, είναι αριστούργημα. Ε, ο σκηνοθέτης της, James Wan, έχει κάποιου είδους ταλέντο στις ταινίες τρόμου --βλ. Dead silence, Insidious.

Αλλά η ευρηματικότητα της πρώτης ταινίας ήταν που έκανε τις υπόλοιπες ΤΟΣΟ κακές. Γιατί κατέστρεψαν ολοσχερώς κάτι που ξεκίνησε με καλές προθέσεις και έμπνευση.

Το κακό έγινε από το Saw II κι έπειτα και, για να ακριβολογούμε, από τη στιγμή που ανέλαβε τη σκηνοθεσία ο Ντάρεν Λυν Μπούσμαν,  αυτός εδώ ο κύριος:

Τι κοιτάς μωρέ μαλάκα;

Οι τρεις συνέχειες του πρώτου Saw θα μπορούσαν ίσως να ήταν λίγο καλύτερες, αν είχαν λίγο τρόμο ή έστω λίγη αγωνία ή έστω λίγο ενδιαφέρον τέλος πάντων!!!

Μα αυτός ο τύπος κατάφερε,  αντί να σε καθηλώσει, να σε κάνει να βαρεθείς (ναι! Να ΒΑΡΕΘΕΙΣ! Κατόρθωμα;) μέχρι αηδίας --Πολύ αηδίας παρεμπιπτόντως..

Και επειδή έκανε την έξυπνη δημιουργία του James Wan να μοιάζει με άλλη μία κουράδα από τα δικά του σκατά, o Μπούσμαν θα έπρεπε (αφού τα φάει πρώτα) να μπει στην φυλακή και να μείνει εκεί μέχρι να καταλάβει τι πήγε κι έκανε και μετά, αφού βγει, να τον κλείσουν και σε κανα ψυχιατρείο για να στρώσει.

Αλλά, ξέρετε τι; Εκεί θα υπάρχουν κάμερες και ο Μπούσμαν θα πρέπει να βρίσκεται κάπου που να μην έχει καμία απολύτως πρόσβαση σε κάμερες και λοιπά εργαλεία που χρησιμοποιεί για τα εγκλήματά του.

Οπότε ψηφίζω να εξοριστεί σε κανά μακρινό ανεξερεύνητο νησί που θα κάνει παρέα με τους πρωτόγονους ιθαγενείς --ή καλύτερα ακόμα, θα τον φάνε.

Βέβαια, να δείτε που κι εκεί θα σκάσει μύτη κανά κινηματογραφικό συνεργείο που θα γυρίζει ντοκιμαντέρ για τους ντόπιους ή το πεντακοσιοστό τριακοστό πέμπτο ριμέικ του Κινγκ Κονγκ.

Οπότε αφήστε, λέω απλά να τον κλειδώσουμε σε ένα δωμάτιο μονοψήφιου αριθμού τετραγωνικών, μαζί με τον άλλον τον Τζόελ Σουμάχερ της ιεροσυλίας Batman & Robin.

Ταινία μικρού μήκους: «Πίσω από τις κάμερες»

Πριν από μερικές ημέρες φιλοξενήσαμε μία από τις ερασιτεχνικές ταινίες μικρού μήκους που πήραν μέρος στην φετινή Πανελλήνια Ανιχνευτική Πολιτιστική Ενημέρωση (ΠΑΠΕ), η οποία είναι μία τριήμερη εκδρομή που γίνεται κάθε χρόνο και στην οποία συγκεντρώνονται πρόσκοποι (Ανιχνευτές, για την ακρίβεια) από όλη την Ελλάδα.

Μέσα από διάφορους διαγωνισμούς, αυτός που ξεχωρίζει δεν είναι άλλος από τον κινηματογραφικό.

Και επειδή το κυριότερο πράγμα που μας έμεινε από την ΠΑΠΕ είναι ότι υπάρχουν παιδιά που έχουν στ' αλήθεια ταλέντο και μπορούν να δουλέψουν σοβαρά και με μεράκι, σκεφτήκαμε ότι αξίζει να δείτε κι εσείς κάποιες από τις ταινίες που πήραν μέρος στον διαγωνισμό. Τέτοια παιδιά ανήκουν στην 3η Κοινότητα Ανιχνευτών Υμηττού, που δημιούργησε ίσως την καλύτερη απ' όλες τις διαγωνιζόμενες ταινίες (παρόλο που δεν κέρδισε το "Όσκαρ" Καλύτερης Ταινίας), όπως άλλωστε ΚΑΙ πέρυσι!

Το «Πίσω από τις κάμερες» ήταν η μοναδική συνειδητοποιημένη κοινωνικοπολιτικά ταινία, αλλά ίσως και η πιο ώριμη απ' όλες. Κέρδισε βραβείο Καλύτερου Σεναρίου, Καλύτερου Α' Ανδρικού Ρόλου, Καλύτερου Μοντάζ και Καλύτερων Σκηνικών στο 10ο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της ΠΑΠΕ --και τα άξιζε με το παραπάνω!

Απολαύστε!

Σημείωση: Πιθανότατα εμπνευσμένο από την ταινία Network (1976) του Sidney Lumet ή, τουλάχιστον, από το γνωστό, εξαιρετικό απόσπασμά της;...

(αν ενδιαφέρεστε και για την περσινή ταινία της 3ης Κοινότητας Υμηττού, μπορείτε να τη βρείτε εδώ)

Switch: Εμένα κάτι μου βρωμάει...

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ

Όπως ανέφερα και την προηγούμενη εβδομάδα στην στήλη "Cineχώς ταινίες" και με την ευκαιρία της πρόσφατης κυκλοφορίας της περιπέτειας «Switch» σε DVD, θα ήθελα να μιλήσω για ορισμένα πράγματα που πρόσεξα κατά τη διάρκεια και μετά από την προβολή της ταινίας.

Για αρχή, η ταινία είναι μία γαλλική περιπέτεια που έχει πολύ ενδιαφέρον (οι γάλλοι τα πάνε καλά με τις περιπέτειες). Επιχειρεί να κάνει ένα σχόλιο πάνω στην διαδικτυακή απάτη και είναι γεμάτη μυστήριο και δράση. Γενικά αν σας αρέσει το είδος αξίζει.

Πάμε παρακάτω τώρα.

Παρακολουθώντας με μεγάλο ενδιαφέρον την ταινία παρατήρησα 2 σκηνές που, αν και φαινομενικά δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο, εντούτοις διακριτικά, στην άκρη του πλάνου, υπήρχαν αφίσες άλλων ταινιών. Είτε ως διαφημίσεις στο μετρό, είτε σε μια κολόνα στο δρόμο. Πιο συγκεκριμένα οι ταινίες ήταν οι εξής:

The Expendables (2010)

και

Marmaduke (2010)

(υπήρχε και άλλη μία, αλλά δεν την ήξερα οπότε δεν κατάφερα να συγκρατήσω τον τίτλο της).

 

Όπως καταλαβαίνετε οι 2 αυτές ταινίες είναι αμερικάνικες.

Και είναι εκνευριστικό να βλέπεις διαφημίσεις αμερικανικών ταινιών σε μη αμερικάνικες ταινίες.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Ο τίτλος της εν λόγω ταινίας, όπως είπαμε είναι SWITCH. Κάνοντας αναζήτηση του έργου στο Google, θα πέσετε κατευθείαν πάνω σε μια άλλη ταινία, που κυκλοφόρησε το 2010, εν ονόματι THE SWITCH. Λογικό, αφού η μόνη διαφορά στον τίτλο είναι το άρθρο "The". Γιατί όμως η δεύτερη ταινία είναι αυτή που προκύπτει πρώτη από την αναζήτηση; Μαντέψτε. Γιατί είναι ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ.

 

Τυχαίο;

Οι δύο αυτές ταινίες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Η μεν γαλλική περιπέτεια, η άλλη αμερικανική κομεντί με την Τζένιφερ Άνιστον.

Ο τίτλος του αμερικάνικου «THE Switch» στα ελληνικά έχει μεταφραστεί "Δωρητής σπέρματος".

Εϊναι τυχαίο που το γαλλικό SWITCH περιέχει στο σενάριο, μεταξύ άλλων, και δωρεές σπέρματος;;;

Χμμμμ....

Τυχαία σύμπτωση, λογικό. Αλλά ας συγκρίνουμε και την αφίσα του γαλλικού SWITCH με την αφίσα μιας άλλης αμερικάνικης ταινίας (που βγήκε το 2010) και λέγεται... Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ!

ΧΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜ.........

Ναι, οι διαπιστώσεις αυτές κατά πάσα πιθανότητα είναι απλές συμπτώσεις, αλλά δεν είναι καθόλου σύμπτωση το γεγονός ότι κριτικές της ταινίας (βλ. Αθηνόραμα, Cine.gr) υποστηρίζουν ότι το SWITCH έχει σαφείς επιρροές από τον αμερικάνικο κινηματογράφο.

Συν ότι ΟΛΕΣ οι αμερικάνικες ταινίες που αναφέραμε (Expendables, Marmaduke, The switch και The American) κυκλοφόρησαν το 2010....

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως, όπως γίνεται παντού, έτσι και στον κινηματογράφο, παίζονται διάφορα παιχνίδια. Οι «μεγάλοι» βάζουν δυστυχώς το χέρι τους παντού...

 

Και εντάξει, τώρα, στην συγκεκριμένη περίπτωση μπορεί να μιλάμε μόνο για απλές διαφιμήσεις, αλλά αυτές είναι το ελάχιστο δείγμα του τι παίζεται "στα παρασκήνια".. Δε θα μπορούσαν πχ οι "300" να είναι μία καθαρή προπαγάνδα κατά του Ιράν -λίγο μετά την κυκλοφορία της ταινίας ξέσπασε ο πόλεμος, αν δεν κάνω λάθος- ή το ντοκιμαντέρ «Kony 2012» μία προσπάθεια να δικαιολογηθεί τυχόν επέμβαση του αμερικανικού στρατού στον τρίτο κόσμο -βλ. KONY 2012: Αλήθεια ή παραμύθια- ;

Και όταν μιλάμε για "παρασκήνια" εννοείται όχι μόνο του κινηματογράφου....

Χρυσά Βατόμουρα 2012

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ

Η απονομή των Χρυσών Βατόμουρων έγινε πριν από λίγες ημέρες και φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπει από την Πλατεία η ανακοίνωση των «νικητών».

(σε περίπτωση που δεν καταλάβατε, οι «νικητές» είναι σε εισαγωγικά διότι δεν βραβεύτηκαν για το πόσο άρεσαν, αλλά το ακριβώς αντίθετο: για το πόσο δεν άρεσαν...)

Δεν χρειάζεται να γράψω αναλυτικά τα αποτελέσματα, αφού όλα τα βραβεία -χειρότερης ταινίας και τα λοιπά- πήγαν στο Jack & Jill με τον Άνταμ Σάντλερ.  ΟΛΑ!!!

Αξίζει να σημειωθεί εδώ πως ο Σάντλερ, πέρα από το βραβείο χειρότερου α' ανδρικού ρόλου, κέρδισε ΚΑΙ το χειρότερου α' γυναικείου...

Blogoscars 2012

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ

Εδώ και τρία χρόνια, έχει καθιερωθεί ένας νέος θεσμός στην ελληνική blogόσφαιρα, τα blogoscars.

Τα Blogoscars αποτελούν απάντηση στην προβλεψιμότητα των γνωστών σε όλους μας βραβείων Όσκαρ, τα οποία πλέον είναι περισσότερο γκλαμουριά, παρά σινεφιλικό πανηγύρι. Καθώς λοιπόν αυτά δεν εκφράζουν και πολύ κόσμο και κινούνται σε μάλλον εμπορικά μονοπάτια, ορισμένοι Έλληνες σινεφίλ bloggers πήραν μία τολμηρή πρωτοβουλία: Δημιούργησαν τα δικά τους βραβεία, τα blogoscars.

Σε αυτά κάθε χρόνο παίρνουν μέρος όσοι Έλληνες bloggers θέλουν και ψηφίζουν τις αγαπημένες τους ταινίες της χρονιάς μέσω των blogs τους.

Κάθε χρονιά ο αριθμός των bloggers που παίρνουν μέρος αυξάνεται και ο θεσμός έχει γίνει εξίσου (αν όχι περισσότερο) ενδιαφέρων από τα κανονικά Όσκαρ!

Την περασμένη χρονιά για παράδειγμα, μεγάλος νικητής αναδείχθηκε ο «Μαύρος Κύκνος» του Ντάρεν Αρονόφσκι.

Φέτος, στην Οσκαρική κυριαρχία του βουβού «Artist», οι bloggers απάντησαν με τα αποτελέσματα να ανακοινώνονται λίγες ημέρες μετά από εκείνα των Όσκαρ σε ένα πάρτι που διοργανώθηκε από το περιοδικό «Σινεμά».

Οι κατηγορίες των βραβείων Blogoscars είναι οι εξής: Καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο, α' & β' ανδρικός ρόλος, α' & β' γυναικείος ρόλος και καλύτερο soundtrack.

Φέτος, στις μισές από αυτές θριάμβευσε πανηγυρικά το ανεξάρτητο «Drive» με τον Ryan Gosling!
(Καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, α' ανδρικός & soundtrack)

Για το σενάριό του βραβεύτηκε ο Γούντι Άλεν («Μεσάνυχτα στο Παρίσι»), ενώ το βραβείο α' γυναικείου ρόλου πήγε στην φοβερή Τίλντα Σουίντον του «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν».

Στους δεύτερους ρόλους βραβεύτηκαν οι Κρίστοφερ Πλάμερ (όπως και στα κανονικά Όσκαρ) για τους «Πρωτάρηδες» και η Κάρεϊ Μάλιγκαν για το τολμηρό «Shame».

Αξίζει να ρίξετε μία και στο επίσημο site των blogoscars, για να δείτε και το πώς παρουσίασαν τους νικητές οι υπεύθυνοι bloggers.

Η αλήθεια είναι ότι από μέρους τους έχει πέσει σίγουρα δουλεία, αλλά και ότι αγαπάνε αυτό που κάνουν. Σκίτσα, banners, αλλά και χιουμοριστικά βιντεάκια βασισμένα στις ταινίες της χρονιάς αναδεικνύουν τον θεσμό των blogoscars σε κάτι το αληθινά ενδιαφέρον, που αξίζει να διαδοθεί και σε όσους δεν ξέρουν ακόμη σχετικά με αυτόν...

Oscars 2012

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ

Στην χθεσινή απονομή των φετινών βραβείων Όσκαρ θριάμβευσε (όπως ήταν αναμενόμενο) ο περίφημος βουβός "Artist", με συνολικά 5 βραβεία: Καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, Α' ανδρικού ρόλου, μουσικής και κουστουμιών, με όλα τα παραπάνω βραβεία να είναι για μένα δικαιολογημένα.

Το Hugo του Μάρτιν Σκορσέζε κέρδισε τον ίδιο αριθμό βραβείων αλλά για τους τεχνικούς τομείς του (μιξάζ, φωτογραφία, ήχος, καλλιτεχνική διεύθυνση και ειδικά εφέ), ενώ οι ερμηνείες βραβεύτηκαν όπως ακριβώς προβλεπόταν. Εξίσου αναμενόμενα και τα Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας ("Ένας χωρισμός") και Κινουμένων Σχεδίων ("Rango"). Ο Γούντι Άλεν, αν και δεν παρευρέθηκε στην τελετή, τιμήθηκε με το Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου για το μαγευτικό ταξίδι που μας πήγε τα Μεσάνυχτα στο Παρίσι.
Προσωπικά, μία ένσταση έχω για το Όσκαρ Φωτογραφίας, που πήγε στο Hugo. Ο Χρυσός Φοίνικας που κέρδισε το Δέντρο της Ζωής στις Κάννες μπορεί να ήταν υπερβολικός, ένα βραβείο για την μοναδική φωτογραφία του όμως το άξιζε...

Αναλυτικά τα βραβεία:

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ
Νικητής: The Artist
Οι Απόγονοι
Εξαιρετικά Δυνατά & Απίστευτα Κοντά
Υπηρέτριες
Hugo
Μεσάνυχτα στο Παρίσι
Moneyball
Το Δέντρο της Ζωής
Το Άλογο του Πολέμου

ΚΑΛΥΤΕΡΗ Α΄ ΑΝΤΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Νικητής: Jean Dujardin - The Artist
Demian Bichir - Μια Καλύτερη Ζωή
George Clooney - Οι Απόγονοι
Gary Oldman - Κι ο Κλήρος Επεσε στον Σμάιλι
Brad Pitt - Moneyball

ΚΑΛΥΤΕΡΗ Α΄ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Νικητής: Meryl Streep - Η Σιδηρά Κυρία
Viola Davis - Υπηρέτριες
Glenn Close - Albert Nobbs
Rooney Mara - Το Κορίτσι με το Τατουάζ
Michelle Williams - Επτά Μέρες με τη Μέριλιν

ΚΑΛΥΤΕΡΗ Β΄ ΑΝΤΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Νικητής: Christopher Plummer - Οι Πρωτάρηδες
Kenneth Branagh - Επτά Μέρες με τη Μέριλιν
Jonah Hill - Moneyball
Nick Nolte - Warrior
Max von Sydow - Εξαιρετικά Δυνατά & Απίστευτα Κοντά

ΚΑΛΥΤΕΡΗ Β΄ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Νικητής: Octavia Spencer - Υπηρέτριες
Berenice Bejo - The Artist
Jessica Chastain - Υπηρέτριες
Melissa McCarthy - Φιλενάδες
Janet McTeer - Albert Nobbs

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
Νικητής: Michel Hazanavicius - The Artist
Woody Allen - Μεσάνυχτα στο Παρίσι
Terrence Malick - Το Δέντρο της Ζωής
Alexander Payne - Οι Απόγονοι
Martin Scorsese - Hugo

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
Νικητής: Μεσάνυχτα στο Παρίσι - Woody Allen
The Artist - Michel Hazanavicius
Φιλενάδες - Kristen Wiig, Annie Mumolo
Ο Δρόμος του Χρήματος - J.C. Chandor
Ένας Χωρισμός - Asghar Farhadi

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
Νικητής: Οι Απόγονοι - Alexander Payne, Nat Faxon, Jim Rash
Hugo - John Logan
Αι Ειδοί του Μαρτίου - George Clooney, Grant Heslov, Beau Willimon
Moneyball - Steven Zaillian, Aaron Sorkin, Stan Chervin
Κι ο Κλήρος Επεσε στον Σμάιλι - Bridget O`Connor, Peter Straughan

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ
Νικητής: Rango
Une Vie de Chat
Τσίκο & Ρίτα
Kung Fu Panda 2
Γάτος Σπιρουνάτος

 ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗ ΤΑΙΝΙΑ
Νικητής: Ένας Χωρισμός (Ιράν
)Μοσχαροκεφαλή(Βέλγιο)
Footnote (Ισραήλ)
In Darkness (Πολωνία)
Monsieur Lazhar (Καναδάς)

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Νικητής: Hugo - Robert Richardson
The Artist - Guillaume Schiffman
Το Κορίτσι με το Τατουάζ - Jeff Cronenweth
Το Δέντρο της Ζωής - Emmanuel Lubezki
Το Άλογο του Πολέμου - Janusz Kaminski

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΝΤΑΖ
Νικητής: Το Κορίτσι με το Τατουάζ - Angus Wall, Kirk Baxter
The Artist - Anne-Sophie Bion, Michel Hazanavicius
Οι Απόγονοι - Kevin Tent
Hugo - Thelma Schoonmaker
Moneyball - Christopher Tellefsen

 ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ
Νικητής: Hugo - Dante Ferretti, Francesca Lo Schiavo
The Artist - Laurence Bennett, Gregory S. Hooper
Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου, Μέρος 2ο - Stuart Craig, Stephenie McMillan
Μεσάνυχτα στο Παρίσι - Anne Seibel, Helene Dubreuil
Το Άλογο του Πολέμου - Rick Carter, Lee Sandales

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ
Νικητής: The Artist - Mark Bridges
Ανώνυμος - Lisy Christl
Hugo - Sandy Powell
W.E. - Arianne Phillips
Τζέιν Ειρ - Michael O`Connor

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΑΚΙΓΙΑΖ
Νικητής: Η Σιδηρά Κυρία
Albert Nobbs
Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου, Μέρος 2ο

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
Νικητής: The Artist - Ludovic Bource
Οι Περιπέτειες του Τεν Τεν: Το Μυστικό του Μονόκερου - John Williams
Hugo - Howard Shore
Κι ο Κλήρος Επεσε στον Σμάιλι - Alberto Iglesias
Το Άλογο του Πολέμου - John Williams

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Νικητής: The Muppets - Bret McKenzie ("Man or Muppet")
Rio - Sergio Mendes, Carlinhos Brown, Siedah Garrett ("Real in Rio")

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΙΞΑΖ (ΗΧΗΤΙΚΑ ΕΦΕ)
Νικητής: Hugo
Το Κορίτσι με το Τατουάζ
Moneyball
Transformers 3
Το Άλογο του Πολέμου

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΗΧΟΣ
Νικητής: Hugo
Drive
Το Κορίτσι με το Τατουάζ
Transformers 3
Το Άλογο του Πολέμου

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΙΔΙΚΑ ΕΦΕ
Νικητής: Hugo
Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου, Μέρος 2ο
Real Steel
Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Εξέγερση
Transformers 3

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
Νικητής: Undefeated
Hell and Back Again
If a Tree Falls: A Story of the Earth Liberation Front
Paradise Lost 3: Purgatory
Πίνα Μπάους

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ
Νικητής: Saving Face
The Barber of Birmingham: Foot Soldier of the Civil Rights Movement
God Is the Bigger Elvis
Incident in New Baghdad
The Tsunami and the Cherry Blossom

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ ΚΙΝ. ΣΧΕΔΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ
Νικητής: The Fantastic Flying Books of Mr. Morris Lessmore
Dimanche
La Luna
A Morning Stroll
Wild Life

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ
Νικητής: The Shore
Pentecost
Raju
Time Freak
Tuba Atlantic

Ο Γιάννης Οικονομίδης γαμάει τους έλληνες κινηματογραφιστές από πίσω

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ

Μια και είναι επίκαιρο το θέμα του κουλτουρέ παύλα καλτ ελληνικού κινηματογράφου, λόγω της κυκλοφορίας των «Άλπεων», θα ήθελα να μιλήσω και για μια άλλη ελληνική ταινία που μόλις είδα.

Δεν είναι ανάγκη να έχει κανείς ιδιαίτερες γνώσεις γύρω από τον ελληνικό κινηματογράφο για να γνωρίζει ότι σε γενικές γραμμές ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΕΙ.

Όλο χαζοκωμωδίες και σίκουελ χαζοκωμωδιών βγαίνουν, με απίστευτα κρυόκωλο χιούμορ και αμέτρητα κλισέ, όπως και οι σειρές της τηλεόρασης (αυτές κι αν τον παίρνουν). Αν έχει προσφερθεί κάτι στην ελληνική τέχνη μέσα από όλες αυτές τις κωμωδίες είναι το τραγούδι «Πεθαίνω για σένα» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.

Υπάρχουν ωστόσο κάποιες μύγες που επιπλέουν μέσα στο γάλα, αλλά όπως όταν ο Τσακ Νόρις μπαίνει στη θάλασσα δεν βρέχεται, αλλά το νερό Τσακνορίζεται, έτσι και οι μύγες αυτές αντί να πνιγούν πνίγουν το γάλα...

Ο εξαιρετικός «Κυνόδοντας», για παράδειγμα, που εξακολουθεί ακόμα να συζητιέται, έκανε το μεγάλο 'μπααααμ' και, μιας και έφτασε μέχρι και στις υποψηφιότητες για Όσκαρ, όλοι στρέψαν το ενδιαφέρον τους προς τέτοιου είδους προσπάθειες.

Έτσι, επιστρέφουμε πίσω στο 2002 και παρατηρούμε μία ακόμη τελείως κουλτουρέ και καρα-καλτ ταινιάρα, από το σκηνοθέτη του περσινού «Μαχαιροβγάλτη», Γιάννη Οικονομίδη, η οποία ονομάζεται «ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ».

Ο Οικονομίδης κάνει μάλλον μια σάτιρα της σύγχρονης, άχρωμης μεσοαστικής κοινωνίας, σε μία εφιαλτική ταινία όπου παρακολουθούμε μία οικογένεια να τσακώνεται. Μόνο αυτό. ΚΑΙ  ΓΑΜΑΕΙ ΚΩΛΟΥΣ!!!!

Σοβαρά, το μόνο που γίνεται από την αρχή μέχρι το τέλος είναι να ουρλιάζουν υστερικά οι πρωταγωνιστές και να εξαπολύουν ανεξέλεγκτα μπινελίκια που θα ζήλευε κι ο Mikeus (τον φαντάζεσαι άνετα να παρακολουθεί την ταινία καυλωμένος)...

Κι όμως αυτό είναι ΤΕΧΝΗ.

Και η ταινία για μένα τουλάχιστον είναι αριστούργημα.

Τελεία.

Άντε και γαμηθείτε τώρα (συγνώμη, αλλά έχω επηρεαστεί).