NEA: Τίποτα προς το παρόν...

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Αφιέρωμα: Το «The Dark Knight rises» και ο Christopher Nolan

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ






Είναι γεγονός ότι ο Κρίστοφερ Νόλαν κατάφερε να φτιάξει πιθανότατα την καλύτερη super-hero τριλογία που έγινε ποτέ ή, τουλάχιστον, τρεις πραγματικά ξεχωριστές κόμικς μεταφορές -όπου οι κόμικς καταβολές μοιάζουν αδιόρατες και στη θέση τους υπάρχει ρεαλισμός, αλλά και προβληματισμοί!

Ο λόγος, όπως καταλαβαίνετε, για την τριλογία του «Σκοτεινού Ιππότη», λαϊκιστί Μπάτμαν, της οποίας το μεγάλο φινάλε «The Dark Knight Rises» βγήκε στους κινηματογράφους αυτήν την εβδομάδα.

Ο Νόλαν όμως στο (υπερ)φιλόδοξο κλείσιμο της (υπερ)επιτυχημένης τριλογίας του έπεσε στην τρύπα που άνοιξε ο ίδιος: Για να κάνει την ταινία του πραγματικά πρωτότυπη και.. ριζοσπαστική, για blockbuster, θέλει να διαθέτει ιδεολογία, προβληματισμούς και σαφείς αναφορές στην οικονομική και ιδεολογική κρίση των ημερών μας. Βάζει τον δισεκατομμυριούχο πρωταγωνιστή του να μένει άφραγκος, καθώς η εταιρία του πτωχεύει και ο "κακός" της όλης φάσης παρουσιάζει τον εαυτό του ως τον σωτήρα του λαού, καλώντας τον να επαναστατήσει και να πάρει την εξουσία στα χέρια του!Στήνονται μάλιστα αυτοσχέδια λαϊκά δικαστήρια όπου ο κόσμος δικάζει τους πλούσιους και διεφθαρμένους που έως τότε διέθεταν δύναμη και εξουσία.

Φαντάζει λοιπόν εμφανώς προβληματισμένος ο Νόλαν για το πώς θα μπορούσε να εφαρμοστεί ο αναρχισμός -που διόλου σπάνια παραφράζεται ως "χάος"- στην σύγχρονη κοινωνία, ποιές θα ήταν οι συνέπειές του και ποια η συμπεριφορά του κόσμου, δεδομένης της έντονης αμηχανίας στην ιδεολογική του στάση. Δεν είναι όμως ο Μπάτμαν η κατάλληλη ταινία για τόσο πολυεπίπεδα και αμφιλεγόμενα θέματα, μιας και δεν χωράει σε blockbuster τόση ανάλυση και σε καμία περίπτωση αρκετή τόλμη. Συνεπώς ιδεολογικά ο νέος "Σκοτεινός Ιππότης" αδυνατεί να πείσει και εν συνεχεία... μπλέκει τα μπούτια του:

Christopher Nolan
Ο επαναστατημένος λαός έχει εξαπατηθεί από τον κακό-τρομοκράτη, ο οποίος στην πραγματικότητα θέλει να προκαλέσει χάος και στη συνέχεια σκοπεύει να ανατινάξει την πόλη στον αέρα -μην με ρωτήσετε γιατί, ειλικρινά, όσο και να έστυβα το μυαλό μου, δεν μπορούσα να εντοπίσω ουσιαστικό λόγο... Αυτοί, τώρα, που σώζουν τελικά την πόλη (και μαζί καταπνίγουν και την όποια επανάσταση...) δεν είναι άλλοι από τους ηρωικούς αστυνομικούς με τη βοήθεια του Μπάτμαν.... Και εκεί, όπως καταλαβαίνετε, το πράγμα στράβωσε...

Θα ήταν ψέμα να πω πως το «The Dark Knight rises» δεν είναι ένα διαφορετικό blockbuster ή ότι είναι κακή ταινία, κάθε άλλο, αλλά δεν θα μπορούσα επίσης και να μην εκφράσω την απογοήτευσή μου. Λογικό, θα μου πείτε όταν προηγούνται δύο ταινίες που ειλικρινά ξεπέρασαν κάθε προσδοκία... Αλλά το πιο στενάχωρο είναι ότι λατρεύω τον Κρίστοφερ Νόλαν σαν σκηνοθέτη και αυτή ήταν η πρώτη φορά που με απογοήτευσε...

Επειδή όμως το ιδιοφυές μυαλό του εν λόγω σκηνοθέτη είναι υπεύθυνο για πραγματικά αξέχαστα αριστουργήματα, παρακάτω θα βρείτε όλες τις ταινίες του, από αυτήν που θεωρώ χειρότερη ως την καλύτερη. Εξαιρείται η πρώτη του ταινία, «Following», την οποία δυστυχώς δεν έχω δει ακόμη. Πάμε...

7. The Dark Knight Rises / Ο Σκοτεινός Ιππότης: Η επιστροφή (2012) - Βαθμολογία: 2.5/5
Τα είπα παραπάνω. Η χειρότερη ταινία της τριλογίας, αλλά και του Νόλαν. Και είναι αρκετά καλή!

6. Insomnia (2003) - Βαθμολογία: 3/5
Ατμοσφαιρικό ριμέικ ενός σκανδιναβικού αστυνομικού θρίλερ, με πρωταγωνιστές τους εξαιρετικούς Αλ Πατσίνο, Χίλαρι Σουάνκ και Ρόμπιν Γουίλιαμς. Καλύτερο από την πρωτότυπη ταινία για μένα, αλλά με ένα πολύ κατώτερο του υπόλοιπου φιλμ φινάλε...

5. Batman begins (2005) - Βαθμολογία: 3.5/5
Ο Νόλαν αναλαμβάνει να αφηγηθεί λεπτομερώς την προέλευση του Μπάτμαν, κάτι που δεν έχει γίνει ούτε στα κόμικς (!), και το κάνει σαγηνευτικά. Ο Μπάτμαν πλέον είναι απολύτως ρεαλιστικός και δεν μάχεται τρελαμένους υπερεγκληματίες, αλλά ένα σύστημα με ανοιχτές τις αγκαλιές του προς τη διαφθορά...

4. The Dark Knight / Ο Σκοτεινός Ιππότης (2010) - Βαθμολογία: 3.5/5
Το αποκορύφωμα της "Dark Knight" τριλογίας και της καριέρας του Χιθ Λέτζερ, ο οποίος κέρδισε Όσκαρ μεταθανάτια . Ο Τζόκερ του Λέτζερ είναι πραγματικά εφιαλτικός και μακράν ο πιο ενδιαφέρων υπερηρωικός αντίπαλος που έχετε δει. Μαζί του, κουβαλάει ένα κάρο προβληματισμούς. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο πέρα από το ότι σκοπός του δεν είναι τα χρήματα ή κάποιου είδους εκδίκηση, αλλά να αποδείξει πόσο ετοιμόρροπες είναι οι ηθικές αρχές των ανθρώπων...
Όχι ότι δεν υπάρχουν ιδεολογικά ψεγάδια -δεν νομίζω να μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι ο λαός, στον κατά Νόλαν Μπάτμαν, παρουσιάζεται ως "μάζα"... Ωστόσο έχει πραγματικά ενδιαφέρον και είναι η πρώτη αισθητά "σκεπτόμενη" super-hero movie... Μέχρι τη μέση μάλιστα, το βρήκα, ειλικρινά, αριστούργημα!

3. The Prestige (2006) - Βαθμολογία: 4/5
Και τώρα μπαίνουμε στον "καθαρό" Νόλαν. Το «Prestige» είναι ένα ευφυές θρίλερ επιστημονικής φαντασίας ή εποχής -όπως θέλετε πείτε το, στην πραγματικότητα δεν ανήκει σε κανένα είδος. Είναι απλά Νόλαν...
Μπρος-πίσω στο χρόνο, δύο πρωταγωνιστές από τους οποίους δεν ξέρεις ποιον να συμπαθήσεις και ποιον όχι, γοητευτική ατμόσφαιρα, ανατριχιαστική σκηνοθεσία και απανωτές ανατροπές. Φοβερά ξεχωριστό και απλά απίστευτο...


2. Inception (2010) - Βαθμολογία: 4.5/5
Σενάριο εντυπωσιακό όσο ήταν, μία δεκαετία πριν, εκείνο του «Μάτριξ»  και πραγματικά αδιανόητο σε σύλληψη. Η διάρκεια της ελεύθερης πτώσης ενός αυτοκινήτου από μία γέφυρα μέχρι να φτάσει στο νερό ισοδυναμεί με την μισή ταινία (!!!) και το σάλιο σου είναι έτοιμο να στεγνώσει στο μονίμως ορθάνοιχτο στόμα σου. Αληθινά καθηλωτική, ίσως η καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας της προηγούμενης δεκαετίας, είναι αυτό που λέμε "mind-blowing"!!! Κι εκεί που στο τέλος νομίζεις ότι η ταινία θα "σκάσει" σαν φούσκα και δεν θα σου αφήσει τίποτα έρχεται μια διφορούμενη ανατροπή που σε κάνει να τη σκέφτεσαι για πολυυυυυυ μετά το τέλος της.... Αξέχαστη, στ' αλήθεια!
Εσείς τι λέτε, έπεσε τελικά η σβούρα ή όχι; Και ναι, υπάρχει απάντηση!


1. Memento (2000) - Βαθμολογία: 5/5
Η δεύτερη ταινία του μεγαλοφυούς εγκέφαλου που φέρει το όνομα Κρίστοφερ Νόλαν είναι ένα cult αριστούργημα. Μία ιστορία που ξεκινάει από το τέλος της και πηγαίνει προς την αρχή και, παρόλα αυτά, στο φινάλε, σου έχει φυλαγμένη μία απολύτως απρόβλεπτη ανατροπή! Παρακολουθείς καθηλωμένος και το μυαλό σου τρέχει με φρενήρεις ρυθμούς, για να προλάβεις να θυμηθείς σε τι φάση βρίσκεσαι, τι έγινε πριν (δηλαδή μετά!) και τι σχέση έχει η σκηνή που βλέπεις με όσες προηγήθηκαν. Ασύλληπτα έξυπνη ταινία -γι' αυτό θεωρείται ο Νόλαν ένας από τους σπουδαιότερους, ίσως, σκηνοθέτες της γενιάς του...

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Κάμπινγκ







Ο λόγος για τον οποίο ο γράφων ήτανε απών αυτες τις μέρες είναι απλός και ευκολοδιάκριτος άμα κανείς ρίξει μια ματία έξω απο το παραθυρό του: καλοκαίρι.

Και επειδή κάθε καλοκαίρι χωρίς έστω μια εξόρμηση είναι σαν χωνάκι χωρίς μπάλα παγωτό,έτσι και εγώ φέτος τίμησα τα Τροιζόνια(νησάκι απέναντι απο τη Νάυπακτο-καταπλητκικά) και τη Σύρο για ελέυθερο κάμπιγνκ.

Στο άκουσμα του ''πήγα για ελευθερο κάμπιγνκ'' ακούω διάφορα σχόλια,κραυγές,χειροκροτήματα,κακοπροέρετες κριτικές και λαμβάνω πολλές γκριμάτσες.''Κάμπινγκ?ΕΣΥ?Μονη σού?'Η μαζόχα είσαι ή τσιγούνα για να πληρώσεις ξενοδοχείο''

Η αλήθεια είναι πως για να πας κάμπινγκ-και ειδικά ελευθερο-χρειάζεται μια αρκετά μεγάλη δόση μαζοχισμού επειδή ''πολυτέλειες'' όπως καθισμα τουαλέτας και κρύο πόσιμο νερό εκλείπτουν αλλα απο την άλλη χρειάζεται μια ελάχιστη δόση χρημάτων.Οικονομικό και γεμάτο περιπέτειες.Τι άλλο θέλει κανείς?

Το κάμπινγκ είναι ίσως ο πιο ωραίος τρόπος να έρθεις σε επαφή με τη φύση.Να χαλαρώσεις,να αναπνεύσεις καθαρό αέρα,να δώσεις προσοχή σε πράγματα που ποτε δεν είχες παρατηρήσει (πχ ξόδεψα ίσως λίγη περισσότερη ώρα απο οτι θα έπρεπε βλέποντας ένα συγκεκριμένο σκαθάρι να σκάβει την άμμο),να ακούσεις τιτιβίσματα,τον αέρα,να αισθανθείς τον ήλιο διαφορετικά απο οτι κάνεις στη πόλη.Ή στη Μύκονο.

Στο κάμπινγκ πανω απο όλα μαθαίνεις να ζείς απλά.Κυρίες μου,ξεχάστε τα μανώ,τη τέλεια αποτρίχωση,το καταπληκτικό και ακριβέστατο eye-liner,τις μυρωδίες Coco Channel no 5 κτλ.
Κύριοί μου,ξεχάστε τις μπριζολίτσες και τα κοψίδια,το μαλακό σας μαξιλάρι,την άνεση της τουαλέτας για *γκουχου γκουχου* fap-fap και τη δροσιά του air condition σας.

Άμα θές τουαλέτα απλα σκαρφαλώνεις διακριτικά κανένα βουνό,άμα θες μαξιλάρι στην καλύτερη θα αγοράσεις απο τα μαξιλάρια που φουσκώνουνε,αμα χρειάζεσαι νερό πρέπει να κουβαλάς εξάδες απο το κοντινό χωρίο ενώ για μπάνιο πρέπει ή να κουβαλήσεις άλλες εξάδες ή να χρησιμοποιήσεις βιολογικό σαπούνι στη θάλασσα/λίμνη (δεν το συνιστω ΚΑΘΟΛΟΥ) ή να αγοράσεις ειδική ντουζίερα ή να μείνεις άπλυτος...

Επίσης,εκτος απο το οτι μαθαίνεις να ζείς απλά,μαθαίνεις να ζείς και ομαδικά.Όλοι γίνονται φίλοι με όλους,ο ένας προσέχει τη σκηνή του άλλου,όλοι λένε σε σπαστά ελληνικά ''Κα-καλημέρα'', ο ένας δανείζει και δανείζεται απο τον άλλον ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που γίνονται re-unions και αποκτάς πολύ καλούς φίλους.

Τέλος,συνιστώ σε όλους να πάνε έστω μια φορά καμπιγνκ στη ζωή τους,είτε οργανωμένο είτε ελεύθερο, να αφήσουνε πίσω τους το άγχος της πόλης και τις σκωτούρες ''τι να βάλω,τι να φάω,τι να κάνω'' και να απολάυσουν τη ζωή με τα λίγα: ένα πάπλωμα, μακαρόνια, θάλασσα και άντε και για καμιά μπύρα το βράδυ...

Καλή συνέχεια καλοκαιριού σε όλους!!!

eva0mwah



Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Αντί-συμβουλές.



του Clown

Σήμερα το πρωί, μόλις έδωσα στον ιδιοκτήτη του πρακτορείου στοιχήματος το κουπόνι μου, εκείνος μου "γκρίνιαξε" και μου είπε εκνευρισμένα: "Τι περιμένεις να κερδίσεις με αυτά εδώ;". Είχα παίξει, βλέπετε, μόνο 90 λεπτά και ο κύριος ενοχλήθηκε. Ο λόγος είναι προφανής. Όσο περισσότερα λεφτά παίζεις, τόσο περισσότερα παίρνει εκείνος.

Φυσικά, αντί να ξενερώσω με τη "φάση", σχεδόν ενθουσιάστηκα. Και πως να μην το κάνω, γνωρίζοντας ότι όταν κάποιος που έχει ένα συγκεκριμένο συμφέρον -διαφορετικό από το δικό σου- σε συμβουλεύει να σταματήσεις να κάνεις κάτι, σημαίνει πως αυτό που κάνεις είναι ενάντια στο συμφέρον του, συνεπώς πολύ κοντά στο δικό σου.

Αντίστοιχα, οτιδήποτε λένε τα μεγάλα ΜΜΕ -ιδιοκτήτες των οποίων είναι οι πιο "βρώμικοι" και "άρρωστοι" άνθρωποι- είναι ακριβώς αυτό που δεν πρέπει να κάνουμε. Οτιδήποτε λέει μία απονομιμοποιημένη κυβέρνηση, πρέπει να γίνεται το αντίθετο. Οποιεσδήποτε συμβουλές μας δίνει ο πρώην γκόμενος κάποιας που μας αρέσει, είναι για το κακό μας. Και τα παραδείγματα είναι άπειρα.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν, ότι αυτό είναι ένα γαμάτο κόλπο για να αποφασίσεις προς ποια κατεύθυνση να κινηθείς. Αν είσαι βέβαιος πως αυτός που σε συμβουλεύει έχει αντίθετο συμφέρον με το δικό σου, τότε κάνεις ακριβώς το αντίθετο από αυτό που σου λέει. Είναι εύκολο και συνήθως πιάνει.

http://e-clown.blogspot.gr/2012/06/blog-post_28.html

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

"Να πληρώσουν αυτοί που τα φάγανε!" Η περίφημη φράση...




του Clown

Αυτή η φράση, ακούγεται από εκατοντάδες χιλιάδες στόματα ανά την Ελλάδα, αλλά και όχι μόνο. Την έχω ακούσει τόσες πολλές φορές, που πλέον την αγνοώ εντελώς και ξεχνάω την ύπαρξή της. Πιθανότατα, να είναι η φράση που έχει ξεστομιστεί περισσότερες φορές τα τελευταία δύο χρόνια- μετά το "μαλάκας" φυσικά.

Σήμερα, θυμήθηκα την ύπαρξη του "Να πληρώσουν αυτοί που τα φάγανε!" και πρόσεξα κάτι πολύ περίεργο. Είχε καταντήσει να ακούγεται στ' αυτιά μου ως γραφική και τελείως ψευτοεπαναστατική- αυτό που λέει ο κάθε άκυρος εκνευρισμένος πολίτης που τα ρίχνει όλα στους άλλους και οι οργανώσεις τις Αριστεράς που νομίζουν ότι αντιστέκονται.

Παρατήρησα λοιπόν, ότι οι δύο παραπάνω κατηγορίες σε συνδυασμό με την τεράστια συμβολή των ΜΜΕ, έχουν κάνει τη φράση να ακούγεται "κάπως". Άμα το σκεφτούμε λίγο, είναι τουλάχιστον αυτονόητο το ότι θα πληρώσουν αυτοί που τα φάγανε. Άμα δεν πληρώσουν αυτοί, ποιος θα πληρώσει; Επίσης, δε σημαίνει ότι τα φάγανε μόνο οι πολιτικοί- όπως μας έχουν κάνει να καταλαβαίνουμε ακούγωντας τη φράση. Δε λέει τίποτα τέτοιο. Λέει, πως πρέπει να πληρώσουν όλοι όσοι τα φάγανε. Που το περίεργο;

http://e-clown.blogspot.gr/2012/06/blog-post_9702.html

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Διακοπές?!



της Στελλίνας-Σεμπάστιαν

Διακοπές. Άλλοι τις περιμένουν πως και πως. Να φύγουν από το σπίτι τους, να δραπετεύσουν από την καθημερινότητά τους. Να ξοδέψουν τουλάχιστον δυο μέρες από τη ζωή τους κάνοντας ΌΤΙ θέλουν.

Κάποιοι κάνουν βόλτες από το πρωί μέχρι το βράδυ και μόνο όταν κουραστούν ή δεν έχουν πλέον όρεξη γυρνάνε σπίτι για να χαλαρώσουν. Άλλοι κοιμούνται μέχρι το απόγευμα, ξυπνάνε τρώνε κάτι και ύστερα βγαίνουν να ξεφαντώσουν στα club-άκια. Άλλοι αράζουν στην παραλία μέχρι το δέρμα τους να πάρει χρώμα τύπου σοκολάτα υγείας. Άλλοι κάθονται σε μια καρεκλίτσα στο μπαλκόνι τους με τα πόδια ψηλά και το laptop αγκαλιά και δεν βαριούνται ούτε στιγμή. Ή βαριούνται, απλά όχι τόσο πολύ όσο να σηκωθούν να βγουν από το σπιτάκι τους να κάνουν καμιά βόλτα ή καμιά βουτιά.

Άλλοι όπως εγώ επιθυμούν κάτι ενδιάμεσο, όπως να σηκωθούν από το κρεβάτι τους μια καλή ώρα. Ούτε μεσημέρι(που θα έχουν χάσει όλο τους το πρωινό), ούτε χαράματα. Αλλά, συγνώμη, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό όταν ο οργανισμός σου χρειάζεται ύπνο περισσότερο από αυτόν που νομίζει ο πατέρας σου και σε ξυπνάει την ώρα που αυτός θεωρεί σωστή.

Και για ποιο λόγο; Για να ακολουθήσεις το πρόγραμμα που πάλι ΕΚΕΙΝΟΣ θεωρεί σωστό.  Όπως το να φας πρωινό κατευθείαν μόλις έχεις ανοίξει το μάτι σου (που εγώ αυτό το θεωρώ αδύνατο, διότι θέλω τουλάχιστον ένα τέταρτο να κάθομαι απλά στον καναπέ συνηθίζοντας την ιδέα ότι ξύπνησα). Έπειτα να πας για μπάνιο στην παραλία που εκείνος θεωρεί σωστή και μετά να σηκωθείς να γυρίσεις σπίτι μόνο όταν ΕΚΕΙΝΟΣ βαρεθεί.

Προφανώς το βραδύ αν βγω και αργήσω λίγο λέει πως καλύτερα να έμενα και καμιά μέρα μέσα να ασχοληθώ με τη μικρή μου ξαδέρφη. Κι άλλες φορές που αποφασίζω να κάτσω μέσα για να του κάνω το χατίρι (αλλά στην ουσία βαριέμαι να βγω) σου λέει ότι τώρα που είναι καλοκαίρι πρέπει να βγαίνεις και έξω, να βλέπεις κόσμο και όχι να μένεις κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους.

Δεν τους ευχαριστεί τίποτα. Εγώ ξέρω ότι στις διακοπές σου, ακόμα και με γονείς, επιβάλλεται να χαλαρώνεις, να ξυπνάς ότι ώρα σου κάνει κέφι, αλλά να περνάς και λίγο χρόνο με την οικογένειά σου. Δυστυχώς, οι δικοί μου δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Πράγμα που σημαίνει ότι είμαι συνεχώς στην τσίτα! Αχ, αχ, υπομονή! Ελπίζω εσείς να είστε σε καλύτερη κατάσταση..