NEA: Τίποτα προς το παρόν...

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Μαμά, θέλω να φάω Παΐσιο!!



του Clown

Την παραπάνω φράση αναφώνησε ένα αγοράκι που μόλις είχε γυρίσει από την πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό και πεινούσε πολύ. Η μητέρα του, αντί για παστίτσιο του είχε φτιάξει μπριάμ και ο μικρός άρχισε να κλαίει ουρλιάζοντας "Θέλω να φάω Παΐσιοοοο!!", μην ξέροντας ότι το φαγητό λέγεται "παστίτσιο" και όχι "Παΐσιο".

Τον άκουσε λοιπόν ο απέναντι γείτονας -ο οποίος ήταν μεγάλος σεφ και ένα από τα αγαπημένα του φαγητά ήταν το παστίτσιο- και προσβλήθηκε πάρα πολύ. Χωρίς δεύτερη σκέψη, κίνησε γη και ουρανό για να συλληφθεί ο μικρός με την κατηγορία ότι βλασφήμησε το ιερό -για τον σεφ- αυτό φαγητό. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, η αστυνομία έφτασε στο σπίτι και με την παρουσία εισαγγελέα συνέλαβε το νεαρό εγκληματία.

Το θέμα πήρε διαστάσεις και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των σεφ ανά την χώρα έβγαλαν ανακοινώσεις ενάντια στο παιδί, υποστηρίζοντας ότι η πράξη του είναι καταδικαστέα και πρέπει να τιμωρηθεί αναλόγως. Η Χρυσή Αυγή δήλωσε ότι "Ούγκα, ούγκα! Το παστίτσιο δεν είναι ελληνικό φαγητό συνεπώς δε μπορεί να θεωρηθεί βλασφημία η πράξη του νεαρού. Θάνατος στους μετανάστες! Ζήτω η λευκή φυλή!",  ενώ ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ δήλωσε "Κάτω η πλουτοκρατία. Τα αντιλαϊκά μέτρα δε θα περάσουν και ο λαός θα λιώσει σαν οδοστρωτήρας τις βάρβαρες μνημονιακές κυβερνήσεις."

Τελικά, το παιδί δικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και καταναγκαστική εργασία για ασέβεια προς το φαγητό.



Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Η τελευταία ευκαιρία της πολιτικής να γίνει πιο ενδιαφέρουσα από το ποδόσφαιρο.



του Clown

Απ' ότι πιθανότατα έχετε παρατηρήσει, τον τελευταίο καιρό, γράφω πολύ λιγότερα άρθρα απ' ότι πριν 3-4 μήνες. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους γίνεται αυτό. Οι διακοπές, η βαρεμάρα του καλοκαιριού, οι λιγότεροι επισκέπτες του blog σε σχέση με την άνοιξη, ένα καινούριο blog που ετοιμάζουμε με κάποια άλλα παιδιά είναι μόνο μερικοί. Παρ' ολ' αυτά, ο σημαντικότερος λόγος, είναι ότι δεν υπήρχε τίποτα το ενδιαφέρον να γράψω. Τα άρθρα μου εδώ, συνήθως ασχολούνταν με κοινωνικά και πολιτικά θέματα, τα οποία, έπειτα από το αποτέλεσμα των δεύτερων εκλογών, έχασαν ΚΑΘΕ ενδιαφέρον.

Το τι θα έκανε η κυβέρνηση του Σαμαρά ήταν δεδομένο. Δεν υπήρχε κάποια αγωνία, κάποια πιθανή ανατροπή, κάτι που θα μου τραβούσε το ενδιαφέρον. Αντιθέτως, οι εξελίξεις στο ποδόσφαιρο, οι μεταγραφές, οι καινούριοι προπονητές, τα συστήματα των ομάδων φάνταζαν μακράν πιο ενδιαφέροντα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Το τι θα κάνει ο Σαμαράς το ήξερα. Το πως θα τα βγάλει πέρα η Α.Ε.Κ. και το πόσο καλά θα παίξει ο Παναθηναϊκός, όχι.

Έτσι, ένα καλοκαίρι μετά το κίνημα των Αγανακτισμένων -που ήταν η αποθέωση του "δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον, που τότε ξεκινούσες ένα απόγευμα να πας στο Σύνταγμα και υπήρχε πιθανότητα όταν γυρίσεις να έχει ανατραπεί η κυβέρνηση, που ο κόσμος άρχισε να πρωτοακούει τον όρο "Άμεση Δημοκρατία", ο οποίος τώρα αναφέρεται από εκατομμύρια ανθρώπους, που το ποδόσφαιρο δεν είχε την παραμικρή σημασία- ήρθε το καλοκαίρι του Σαμαρά. Που είχες εκτυπωμένα σε ένα χαρτί μέσα στο μυαλό σου όλα όσα πρόκειται να συμβούν μέχρι τα πρώτα νέα μέτρα. Που και τότε όμως, δε θα υπήρχαν μεγάλες αντιδράσεις -μιας και η κυβέρνηση προέκυψε από εκλογές, λαμβάνοντας σχετικά μεγάλο ποσοστό (περίπου 43% και οι τρεις μαζί).

Η κυβέρνηση του Σαμαρά, κατάφερε το ακατόρθωτο. Κατάφερε να εξοργίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τον κόσμο εν όψει των πρώτων -και όγδοων "τελευταίων"- νέων μέτρων που λαμβάνει. Κατάφερε να προαναγγείλει μέτρα, σκληρότερα από όλα όσα έχουν παρθεί μέχρι τώρα μαζί! Κι έτσι, να ξανακάνει την πολιτική πιο ενδιαφέρουσα από το ποδόσφαιρο. Ξαναέβαλε στα χείλη μας τη λέξη "επανάσταση", καθώς και μία καινούρια έννοια -που μέχρι τώρα ακουγόταν από λίγους- και ελπίζω να μας απασχολήσει πολύ στο σύντομο μέλλον: "Γενική Απεργία Διαρκείας". Και μάλιστα, κηρυγμένη από το λαό και όχι από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Κατάφερε να ξαναμετατρέψει τους Έλληνες από "πρόβατα" σε "επαναστάτες" και να αναστηλώσει τη διεθνή εικόνα της χώρας μας. Μπράβο, αυτό είναι πατριωτισμός!

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Κάτι διαφορετικό...

του Αλέκου Παπ.


Συνήθως γράφω για τηλεόραση, ωστόσο λόγω του απεριόριστου ελεύθερου χρόνου που είχα το καλοκαίρι αποφάσισα ότι αντί να δω την διακοσιοστή επανάληψη του ''θρυλικού'' Κωνσταντίνου και Ελένης ή ρεπορτάζ του τύπου "είναι σαν και εμάς-ο Sakis Ρουβάς τρώει σαρδέλες και χωριάτικη'' καλύτερα είναι να διαβάσω κανένα βιβλιό, κάτι το οποίο δε συνηθίζω αφου το μέγεθος τους συχνά με αποθαρρύνει. Ένα καλό βιβλίο πρέπει να μην σε αφήνει να το αποχωριστείς και αυτό ακριβώς  πετυχαίνει η Τζίλιαν Φλιν με τα βιβλία της "Σκοτεινός Τόπος" και "Το κορίτσι που εξαφανίστηκε".
 Και τα δύο ανήκουν στην κατηγορία των αστυνομικών μυθιστορημάτων-ψυχολογικών θρίλερ. Σε πρώτο επίπεδο λοιπόν θα αναφερθώ στο δεύτερο της βιβλίο τον "Σκοτεινό Τόπο" (το πρώτο της βιβίο είναι τα "Αιχμηρά Αντικείμενα", που περιμένω να το διαβάσω).  Η κεντρική ηρωίδα είναι η Λίμπι Ντέι, όπου σε ηλικία επτά μόλις ετών η μητέρα της, Πάτι και οι δύο αδελφές της, η "κουτσουμπόλα" Μισέλ και η Ντέμπι δολοφονήθηκαν με τον πιο άγριο τρόπο στο αγρόκτημά τους. Η Λίμπι αναγνώρισε στο πρόσωπο του Μπεν, του δεκαπεντάχρονου αδελφού της τον δολοφόνο:
"Το σόι των Ντέι είχε όλη τη ζωή μπροστά του
Μα του Μπεν Ντέι πήραν λάθως στροφές τα μυαλά του.
Τη μαύρη δύναμη του Σατανά ποθούσε ο νους του
Και ήρθε η ώρα η κακή, σκότωσε τους δικούς του.
Νύχτα την αδελφή του τη Μισέλ στραγγάλισε
κι ύστερα με τσεκούρι την Ντέμπι κομμάτιασε
Για τελευεταία φύλαξε τη μάνα του, την Πάτι,
και μ'έναν πυροβολισμό της πήρε το κεφάλι.
Μόνο η μικρούλα Λίμπι γλίτωσε, δεν πρόλαβε να την ξεκάνει
Αλλά μ'αυτά που έζησε, αλήθεια τη ζωή θα κάνει;"
Μετά λοιπόν από αυτή την τραυματική εμπειρία η Λίμπι ολόκληρη γυναίκα πλέον, λόγω οικονομικών δυσκολίων αναγκάζεται να πουλήσει την ιστορία της.  Μεταφέρεται λοιπόν στο μακρινό παρελθόν, ζει τα γεγονότα απ'την αρχή, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι στον "Σκοτεινό Τόπο" όπως συνήθιζε να αποκαλλεί το σπίτι της μετά το τραγικό συμβάν, παρασκοτείνιασε...
  Ο "Σκοτεινός Τόπος " είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο, με απόλυτα αληθινούς και ανθρώπινους χαρακτήρες, πρωτότυπη πλοκή, απίστευτα ζωντανούς διαλόγους και συναρπαστικές περιγραφές. Η Φλιν καταφέρνει να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο, αφού το βιβλίο είναι γεμάτο ανατρόπες και εκπλήσσει σε κάθε του σελίδα. Ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να ψυχολογήσει τους χαρακτήρες, και αυτό διότι η Φλιν κάνει αναδρομές στο παρελθόν για να δούμε τα πράγματα απο τη ματιά της Πάτι και του Μπεν και όχι μόνο από της Λίμπι.
 Αξίζει λοιπόν να το διαβάσετε, δε θα χάσετε το χρόνο σας.

Υ.Γ. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Σημασία έχει να αγαπάς!

Σημείωση: Το παρακάτω κείμενο,δυστυχώς δεν το έγραψα εγώ αλλα το βρήκα σε μια εκκλησία στη Βούλα.


Το καθήκον χωρίς την Αγάπη σε κάνει κακόκεφο.


Η ευθύνη χωρίς την Αγάπη σε κάνει αδίστακτκο.

Η δικαιοσύνη χωρίς την Αγάπη σε κάνει σκληρό.

Η αλήθεια χωρίς την Αγάπη σε κάνει κριτικάρη.

Η ανατροφή χωρίς την Αγάπη σε κάνει ατίθασο
.
Η εξυπνάδα χωρίς την Αγάπη σε κάνει πονηρό.

Η ευγένεια χωρίς την Αγάπη σε κάνει υποκριτή.

Η τάξη χωρίς την Αγάπη σε κάνει σχολαστικό.

Η γνώση χωρίς την Αγάπη σε κάνει τυραννικό.

Η δύναμη χωρίς την Αγάπη σε κάνει επιθετικό.

Η τιμή χωρίς την Αγάπη σε κάνει ψηλομύτη.

Η περιουσία χωρίς την Αγάπη σε κάνει τσιγκούνη.

Η πίστη χωρίς την Αγάπη σε κάνει φανατικό.

Αλίμονο σε αυτους που τσιγκουνευόνται την Αγάπη διότι αυτοί θα φταίνε όταν ο κόσμος θα αυτοδηλητιριασθεί.

Τι είδος ζωής κάνεις αμα δεν μπορείς να αγαπήσεις?

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Το πιο γλυκό ναρκωτικό.



του Clown

Πολλοί, λένε ότι είναι αξία. Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για μία κατάσταση. Μερικοί, πιστεύουν ότι είναι συναίσθημα. Για μένα, είναι ναρκωτικό.

Άπαξ και βρεθείς σε μία συγκυρία (κατάσταση) κατά την οποία την αισθάνεσαι έντονα (συναίσθημα), αυτομάτως γίνεται ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή σου (αξία). Από τότε κι έπειτα, θέλεις συνεχώς να βρίσκεσαι σε μία παρόμοια κατάσταση ώστε να σου δημιουργείται το συγκεκριμένο συναίσθημα. Έχει γίνει πλέον κάτι σαν ναρκωτικό. 

Όταν αντιλαμβάνεσαι την παρουσία της, τα πάντα γύρω καλυτερεύουν. Αντιθέτως, όταν αντιλαμβάνεσαι την απουσία της, κάνεις τα πάντα για να αντιληφθείς την παρουσία της. Όπως ακριβώς κάνουν και οι ναρκομανείς για την πρέζα.

Με διάφορα πράγματα περνάς καλά. Με αυτήν όμως, περνάς πάντα καλά. Μπορεί και χωρίς αυτήν να ζήσεις πολύ ωραίες στιγμές. Με αυτήν όμως είναι δεδομένο ότι θα ζήσεις δεκάδες τέτοιες. Ότι και να συμβαίνει γύρω σου, άμα αυτή είναι κοντά σου, τίποτα δεν μπορεί να είναι άσχημο. 

Πιθανότατα λέτε ότι λέω βλακείες, αλλά ίσως να μην έχετε βρεθεί ποτέ στην κατάλληλη κατάσταση για να την αισθανθείτε. Ούτε εγώ όμως την έχω νοιώσει ποτέ στον μέγιστο βαθμό. Δεν ξέρω αν θα τη νιώσω. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει μέγιστος βαθμός.

Δε μετριέται. Ούτε "συναισθάνεται". Απλά υπάρχει για να κάνει τον κόσμο μας ομορφότερο.


(Πριν λίγο καιρό, είχα ξαναπαρομοιάσει κάτι με ναρκωτικό.)
(Ο σκύλος της φωτογραφίας είναι ο Λουκάνικος)