NEA: Τίποτα προς το παρόν...

Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Οι 2 τελευταίες ώρες του 2011...

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ
 
Πώς αισθάνεστε που αποχαιρετάμε το 2011;

Γιατί εγώ, ειλικρινά, δεν ξέρω.

Η κατάσταση στην Ελλάδα όλο και χειροτερεύει και το 2011 ήταν η χρονιά που αυτό έγινε ολοφάνερο μέχρι και στον πιο αισιόδοξο. Παρόλα αυτά η χρονιά αυτή για μένα ήταν εξαιρετική. Και όλες οι "αναταραχές" που σημειώθηκαν στην χώρα μας αποτελούν μάλλον ενθαρρυντικό στοιχείο για το μέλλον μας --παρόλο που για να πραγματοποιηθούν ουσιαστικές αλλαγές θα χρειαστεί πρώτα να γίνει... χαμός στο ίσωμα!

Τώρα θα ακουστεί άσχετο, αλλά η ηλικιωμένη μου γιαγιά αρνείται κατηγορηματικά να γιορτάσει τα γενέθλιά της, καθώς η σκέψη ότι μεγαλώνει κι άλλο είναι για εκείνην αβάσταχτη. Φέτος μας εξομολογήθηκε, επίσης, την μελαγχολία που νιώθει κάθε φορά που πέφτει στο κρεβάτι της να κοιμηθεί. Αισθάνεται, λέει, με το τελείωμα κάθε ημέρας, πως το σκοινί της κονταίνει...

Η φράση της αυτή με στοίχειωσε. Σήμερα, που είναι η τελευταία ημέρα ενός ολόκληρου χρόνου, στριφογυρίζει στο μυαλό μου. Νομίζω πως κάτι τέτοιο νιώθω κι εγώ. Καλά, δεν είμαι γέρος, αλλά παρόλα αυτά νιώθω ότι μεγαλώνω και αφήνω χρόνια πίσω. Ότι προσπερνάω στιγμές που δεν θα μπορέσω ποτέ να ξαναζήσω. Στιγμές που ίσως στο μέλλον να τις θυμάμαι και να με πλημμυρίζουν νοσταλγία. Αυτήν την πανέμορφη νοσταλγία που σε κάνει να βουρκώνεις...

Έτσι νιώθω. Ή τέλος πάντων κάπως έτσι, δεν είμαι σίγουρος.

Τουλάχιστον είμαι χαρούμενος που η χρονιά ήταν τόσο ωραία. Και εύχομαι το 2012 να είναι εξίσου καλό με το '11.

Αυτό το εύχομαι σε μένα. ΜΟΝΟ.

Σε εσάς τους λίγους που έχετε αφιερώσει μερικά λεπτά από το χρόνο σας για να διαβάσετε αυτό το άρθρο, αλλά και γενικότερα φυσικά σε όλους όσους το έχουν ανάγκη, εύχομαι το 2012 να είναι μία χρονιά πολύ, πολύ καλύτερη από την προηγούμενη.

Και το εύχομαι, ειλικρινά, με όλη μου την καρδιά.

M' αρέσει να μη λέω πολλά...














Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Τυχαίο; Δε νομίζω...

του Clown

Αν έχετε παρατηρήσει, στην Ελλάδα, κάθε φορά που πρόκειται να γίνει κάτι σημαντικό που θα προκαλέσει αντιδράσεις, πάντα βγαίνει στη δημοσιότητα ένα άκυρο θέμα, που έχει αρκετό ενδιαφέρον και απασχολεί την κοινή γνώμη, τραβώντας, έτσι, το βλέμα της από αυτό το σημαντικό που πρόκειται να γίνει.

Σύγχρονο και τρανό παράδειγμα το καλοκαίρι που, όλως τυχαίως, 4-5 μέρες πριν ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο, αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο με τα στημμένα παιχνίδια στο ποδόσφαιρο, πήρε τεράστια δημοσιότητα από τα ΜΜΕ και σχεδόν ξεχάστηκε η επικείμενη ψήφιση.

Τώρα, δεν έχουμε ένα, αλλά δύο αντίστοιχης σημασίας θέματα. Αν πρέπει ή όχι να προφυλακιστεί ο Εφραίμ και τις δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας, που είπε έμμεσα ότι Τούρκοι μυστικοί πράκτορες λειτούργησαν ως εμπρηστές τα καλοκαίρια του 1995-1997 στα ελληνικά δάση. Χμμμ.

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Ουτοπία. (guest star: Λακτακλά)



της Λακτακλά

Πέτρες, καπνογόνα, μαύρος ουρανός. Άνθρωποι χαμένοι στον δικό τους δρόμο ελευθερίας. Στόματα ανοιχτά φωνάζουν για δίκιο, όμως η εξουσία στέλνει και πάλι τα στρατιωτάκια της. Τρέχουν να κρυφτoύν γιατί τώρα κατάλαβαν την δύναμη της πείνας, της ανεργίας. Κανένας δεν αντέχει άλλο. Το σκοινί γύρω τους έσπασε. Οι δυνάμεις των ΜΑΤ δεν μπορούν να νικήσουν και υποχωρούν. Επιτέλους. Γίνονται ένα με το λαό βγάζουν την στολή που προκαλεί αηδια και αγωνιζωνται ολοι μαζι, σα μια γροθια.

Ο ήλιος βγήκε μα δεν φαίνεται. Ο οργισμένος λαός χτυπάει τις πόρτες της εξουσίας. Μα γιατί δεν ακούνε; Γιατί δεν ανοίγουν; Δεν ακούνε γιατί πάντα είχαν άλλους στα αφτιά τους και δεν ανοίγουν γιατί δεν τους ξέρουν. Δεν ξέρουν τον λαό τους. Μέσα στο γυάλινο κουτί τους , οι δημοκρατικοι δικτάτορες κοιτάζονται για τελευταία φόρα. Κρατάνε ακόμα στα χέρια τους τα χαρτιά του πολέμου. Αυτό που αποκαλούν πολλοί λεφτά και το έχουν συνδέσει με την ευτυχία. Τα κρατάνε σφιχτά για να τα πάρουν μαζί τους στην επόμενη ζωή. Τα θέλουν μαζί τους γιατί υπήρξαν οι καλύτεροι σύντροφοι τους… Γι’ αυτά έκαναν ανθρώπους να κλαίνε ,ανθρώπους να πεθαίνουν, να αγανακτούν.

Η πόρτα δεν αντέχει. Όλοι μετράνε αντίστροφα για την ελευθερία, για την καταστροφή. 3,2,1. Σιωπή…

Κλείνω τα μάτια μου και κοιτάζω απεγνωσμένα τον μαύρο ουρανό. Ένα δάκρυ πέφτει στο μάγουλο μου μα δεν είναι δικό μου, είναι δικό τους…

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Οι αστυνομικοί το κάνουν αλλιώς!


Οι άνθρωποι "δολοφονούν" αστυνομικούς.
Οι αστυνομικοί "τραυματίζουν θανάσιμα" ανθρώπους.

Ο νεκρός αστυνομικός λέγεται "πτώμα".
Ο νεκρός άνθρωπος -από αστυνομικό- λέγεται "σορός".

Οι διαδηλωτές "σπρώχνουν και χτυπούν" τους αστυνομικούς.
Οι αστυνομικοί "απωθούν" τους διαδηλωτές.

Οι αστυνομικοί δεν "πετάνε" δακρυγόνα, αλλά "κάνουν χρήση" χημικών.

Οι κουκουλοφόροι πετάνε πέτρες και μολότωφ, σπάνε καταστήματα και στήνουν οδοφράγματα.
Οι αστυνομικοί πετάνε πέτρες και μολότωφ, σπάνε καταστήματα και στήνουν οδοφράγματα.

Clown.

Υ.Γ.: Για να παντρευτώ μία, πρέπει πρώτα να βγάλω μαζί της μια φωτογραφία σαν την πάνω.

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Απόψεις για απόψεις συμμαθητών σχετικά με την Ελλάδα. (guest star: Θέμης)


του Θέμη

«Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της», «Η χώρα έχει καταστραφεί», «δυστυχώς επτωχεύσαμε» είναι λίγες μόνο από τις φράσεις που ακούμε καθημερινά από το στόμα χιλιάδων Ελλήνων. Πολλοί μάλιστα παρακινούν τα παιδιά τους να φύγουν από την Ελλάδα και να βρουν δουλειά στο εξωτερικό, όπου «τα πράγματα είναι καλύτερα» όπως ισχυρίζονται.

Λίγο καιρό πριν, κάναμε μια συζήτηση στο μάθημα της ερευνητικής εργασίας (πρότζεκτ) που, ενώ ξεκίνησε ως αναζήτηση των κριτηρίων για επιλογή επαγγέλματος, κατέληξε σε μια αντιπαράθεση όσον αφορά στην σημερινή κατάσταση της χώρας και στην δυσκολία επαγγελματικής αποκατάστασης. Με λύπη διαπίστωσα ότι πολλοί συμμαθητές μου σκόπευαν στο μέλλον να ζήσουν σε κάποια άλλη χώρα, καθώς θεωρούσαν ότι εκεί το μέλλον τους διαφαίνεται λαμπρό. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Όλοι συμφωνήσαμε ότι για την κρίση της Ελλάδας φταίει σε μεγάλο βαθμό η νοοτροπία των κατοίκων. Όταν ο καθένας κοιτάζει το συμφέρον του, δεν ενδιαφέρεται για τον συνάνθρωπό του, αλλά προσπαθεί να κλέψει και να εξαπατήσει, φυσικό είναι να επέλθει η κρίση. Όσοι υποστήριζαν ότι είναι θέμα νοοτροπίας, ισχυρίζονταν ότι σε άλλες χώρες δεν γίνεται αυτό, δηλαδή οι άνθρωποι σκέφτονται το κοινό καλό υπακούουν στους νόμους και κατ’ επέκταση έχουν μια καλύτερη ζωή.

Τι τους κάνει, όμως να είναι σίγουροι ότι η νοοτροπία των άλλων λαών είναι καλύτερη; Σε ποια άλλη χώρα στις 12:00 το βράδυ οι δρόμοι σφύζουν από ζωή; Σε ποια άλλη γλώσσα υπάρχει η λέξη φιλότιμο; Σε ποια άλλη χώρα οι άνθρωποι ξέρουν να διασκεδάζουν όπως στην Ελλάδα; Σε καμία. Και αυτό επειδή οι άλλοι λαοί «ζουν για να δουλεύουν». Εμείς «δουλεύουμε για να ζήσουμε». Δεν μπορείς λοιπόν να κατηγορείς όλους τους Έλληνες επειδή ορισμένοι πολιτικοί έκλεψαν, εξαπάτησαν, και έφεραν την χώρα σ’ αυτή την κατάσταση.

Εν πάση περιπτώσει, όμως, ας δεχτούμε ότι για το ότι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε ευθύνη έχει η νοοτροπία μας. Εμείς, οι νέοι είμαστε το μέλλον αυτής της χώρας, η «αφρόκρεμά» της. Εμείς μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο και να τον κάνουμε καλύτερο. Στο χέρι μας είναι να βελτιώσουμε τη ζωή μας κάνοντας τις σωστές επιλογές και αποδεικνύοντας ότι δεν φταίει η νοοτροπία του Έλληνα, αλλά οι αποφάσεις μιας μικρής ομάδας πολιτών που εύκολα μπορεί κάποιος να τους χαρακτηρίσει προδότες.

Πώς όμως να αλλάξει η νοοτροπία αν δεν αλλάξει η στάση μας απέναντι στα προβλήματα της χώρας. Πολλοί συμμαθητές μου ‘’διαδήλωναν’’ ότι πρέπει να γίνει μια αλλαγή στην συμπεριφορά των Ελλήνων και την ίδια στιγμή έλεγαν: «Χαζός είμαι να κάτσω στην Ελλάδα; Θα φύγω στο εξωτερικό όπως κάνουν όλοι». Τους είναι εύκολο να διαπιστώνουν το πρόβλημα, αλλά όταν χρειάζεται λύση φεύγουν μακριά. Γιατί να πας στο εξωτερικό; Γιατί να κάνεις ότι κάνουν οι άλλοι; Έτσι αποδεικνύεις ότι η νοοτροπία δεν πρόκειται να αλλάξει, ενώ εσύ πριν φώναζες πως χρειαζόμαστε μια αλλαγή.

Οι άνθρωποι απορούν γιατί δεν πάει καλά η Ελλάδα. Η απάντηση είναι απλή. Επειδή ο ενεργός πληθυσμός της προτιμά να ακολουθήσει τη μάζα παρά να βοηθήσει τη χώρα του. Αν έμενε στην Ελλάδα το 1/10 όσων έφευγαν στο εξωτερικό η Ελλάδα θα αναπτυσσόταν. Γιατί αυτό χρειάζεται. Έξυπνους και νέους ανθρώπους που με τις φρέσκες ιδέες τους θα την έκαναν να πάει μπροστά. Δεν αξίζει, λοιπόν, όχι μόνο να μείνεις στην πατρίδα σου, αλλά και να κάνεις ό, τι μπορείς για να την βοηθήσεις; Να αγοράζεις ελληνικά προϊόντα, να προτιμάς ελληνικές υπηρεσίες, να πας σε πορείες και να αντιδράσεις σε όλους εκείνους που προσπαθούν να την καταστρέψουν;

Δυστυχώς πολλοί από τους συμμαθητές μου και σ’ αυτό το ερώτημα απάντησαν: «Όχι, δεν αξίζει να αγαπάμε μια χώρα που δεν μας προσφέρει τίποτα. Δεν αξίζει να προσπαθήσουμε για κάτι που δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει δουλειά και χρήματα, ακόμα και αν αυτό το κάτι είναι η πατρίδα μας». Εν ολίγοις λένε ότι δεν θέλουν να είναι Έλληνες, διότι αν ήθελαν θα έκαναν πολλά για την χώρα τους ή τουλάχιστον θα την αγαπούσαν. Ε, λοιπόν, εγώ απαντώ σ’ αυτούς ότι δεν αξίζει να λέγονται Έλληνες. Γιατί ενώ αυτοί το θεωρούν ντροπή, εγώ είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας. Και υπάρχουν τουλάχιστον 50 λόγοι για να είμαι περήφανος. Απλά διαβάστε αυτό: http://www.logia.gr/quote/jk15/100-%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%82

Άλλωστε, η πατρίδα δεν είναι μόνο τα βουνά, τα ποτάμια, οι λίμνες και οι θάλασσες (αν και στην Ελλάδα όλα αυτά αφθονούν και ανταμείβουν ακόμα και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη). Πατρίδα είναι και οι άνθρωποι. Είναι και η οικογένειά σου. Είναι οι συνήθειές σου. Είναι ο πολιτισμός, η γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα. Και πιο πλούσιος πολιτισμός από αυτόν της Ελλάδας δύσκολα μπορεί να βρεθεί.

Για φανταστείτε μια ζωή μακριά από την πατρίδα σας. Ίσως η πρώτη σας σκέψη να είναι «Καλύτερα. Οι άλλες χώρες δεν συγκρίνονται με την Ελλάδα». Για ξανασκεφτείτε το. Μια ζωή μακριά από την οικογένειά σας, από τους φίλους σας, από τις ρίζες σας, από τον ήλιο και τις απέραντες παραλίες, σε μια χώρα όπου δεν θα ακούτε τη μητρική σας γλώσσα, όπου η ζωή σας θα ναι μονότονη, όπου θα καταντήσετε στρατιωτάκια ρυθμισμένα να πηγαίνετε από το σπίτι σας στην δουλειά και από τη δουλειά στο σπίτι.

Κλείνοντας, παραθέτω αυτό το ποίημα, το οποίο διάβασα στην ρητορική και πιστεύω ότι ταιριάζει στην περίσταση:

Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι;
Μὴν εἶναι τ᾿ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνά;
Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει;
Μὴν εἶναι τ᾿ ἄστρα της τὰ φωτεινά;
Μὴν εἶναι κάθε της ρηχὸ ἀκρογιάλι
καὶ κάθε χώρα της μὲ τὰ χωριά;
κάθε νησάκι της ποὺ ἀχνὰ προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μὴν εἶναι τάχατε τὰ ἐρειπωμένα
ἀρχαία μνημεῖα της χρυσὴ στολή,
ποὺ ἡ τέχνη ἐφόρεσε καὶ τὸ καθένα
μία δόξα ἀθάνατη ἀντιλαλεῖ;
Ὅλα πατρίδα μας! Κι αὐτὰ κι ἐκεῖνα,
καὶ κάτι πού ῾χουμε μὲς τὴν καρδιὰ
καὶ λάμπει ἀθώρητο σὰν ἥλιου ἀχτίνα
καὶ κράζει μέσα μας: Ἐμπρὸς παιδιά!

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

One World. One Revolution.


ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ βίντεο από την ομάδα multimedia της πλατείας Συντάγματος. Ξεκινήστε να το βλέπετε και αποκλείεται να σταματήσετε.

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

'Ενα άγαρμπο χαμόγελο!

της Στελλίνας-Σεμπάστιαν
Τσακώθηκες με την κολλητή σου, με τον άθρωπο που ήταν πάντα εκεί για να περάσετε καλά, να αποκαλύψετε τα μυστικά σας, να γελάσετε με τον περίεργο γείτονα.Να σου ψιθυρίσει ότι θα’ναι εκεί για’σένα όταν όλοι οι άλλοι θα σου’χουν γυρίσει την πλάτη.

Καθώς περπατούσες είδες στο κοντινό παρκάκι τον φίλο σου να χαϊδεύει κάποια που σου έμοιαζε απίστευτα κι όμως δεν ήσουν εσύ. Την πλησίαζε και το κορμί του έτρεμε, κι όμως δεν ήσουν εσύ. Κι ύστερα τα χείλη του ακούμπησαν τα δικά της, κι όμως εσύ δεν ένιωσες φιλί αλλά χαστούκι.

Συνέντευξη για δουλειά, μια δουλειά που λατρεύεις και ονειρεύεσαι από μικρό παιδί, τότε που μετρούσες τα άστρα. Ο προιστάμενος σε βλέπει να περιμένεις στην ουρά με τους υποψήφιους, σου δείχνει καθαρά πως δε γουστάρει ούτε τη φάτσα σου. Εσύ αφήνεις τα χαρτιά με το βιογραφικό πάνω στο γραφείο του ενώ, εκείνος χωρίς να τους ρίξει ματιά φωνάζει: «Επόμενοοοος!».

Βγαίνεις από την πολυκατοικία της Αλεξάνδρας, απομακρύνεσαι από εκείνο το παρκάκι, και κλείνεις την πόρτα της εταιρείας.Τρεις διαφορετικές περιστάσεις που σε κάνουν να νιώθεις την ίδια Απογοήτευση, Λύπη, Θυμό.

Όμως για δες λίγο πιο κάτω, απίστευτο μου φαίνεται. Ένα τρίχρονο αγοράκι το σκαέι από τη μαμά του και κατευθύνεται προς το μέρος σου με ένα αεροπλανάκι στο χέρι.Γυρίζεις το κοιτάς και το χαμόγελο και η διαθεσή του σε κάνει να ξεχάσεις ότι συνέβη πριν λίγα λεπτά.Σου τραβάει το μπατζάκι  για να τον προσέξεις. Σου χαμογελάει ξανά, σου αφήνει το αεροπλανάκι και φεύγει  πίσω στη μαμά του. Χάνεται! Σου χάρισε κάτι δικό του, κάτι πολύτιμο, που αποδείχθηκε πως το χρειαζόσουν περισσότερο.Όχι δεν ήταν το αεροπλανάκι..

Ένα απλό,άγαρμπο χαμόγελο!

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Fa(K)ebook Stories

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ





Μία εξαιρετική παράσταση παίζεται σε ένα εξαιρετικό Θέατρο κάθε Παρασκευο-Σαββατο-Κύριακο.

Και στην πραγματικότητα δεν μιλάμε καν για Θέατρο, αλλά για ένα... τρένο!

Το Τρένο στο Ρουφ φιλοξενεί θεατρικές ή μουσικές παραστάσεις με έναν τρόπο πολύ ιδιαίτερο. Αποτελεί παράλληλα κανονικό εστιατόριο, επομένως οι θεατές κάθονται σε τραπέζια των τεσσάρων ή των δύο ατόμων μέσα στο βαγόνι και έχουν την δυνατότητα να παραγγείλουν κανονικά φαγητό ή ποτό, ενώ η παράσταση διεξάγεται στον διάδρομο μεταξύ των τραπεζιών.

Φυσικά δεν χρειάζεται καν να δείτε την παράσταση για να περάσετε καλά (μπορείτε να κάτσετε σε ένα από τα άλλα βαγόνια, που αποτελούν κανονικό restaurant ή bar). Μόνο και μόνο το γεγονός ότι βρίσκεσαι μέσα στον συγκεκριμένο χώρο είναι αρκετό για να σε μαγέψει. Η εκπληκτική, όσο και σαγηνευτικά ρομαντική ατμόσφαιρα των βαγονιών σε κάνει να αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, θαρρείς βγαλμένη από ταινία του Γούντι Άλεν... Το τρένο μπορεί να μην κινείται, όμως σε ταξιδεύει...

Η εν λόγω παράσταση, τώρα, που παίζεται στο Μουσικό Βαγόνι «Orient Express» του Τρένου, είναι και η ίδια πολύ πρωτότυπη, με τον δικό της τρόπο.

Λέγεται Fa(K)ebook Stories και είναι μουσικοχορευτική. Δεν ειπώνονται λόγια, παραμόνο εκείνα των επιλεγμένων με προσοχή τραγουδιών, ελληνικών ή ξένων, που τόσο όμορφα ερμηνεύει η τραγουδίστρια Αναστασία Έδεν και οι υπόλοιποι μουσικοί που την πλαισιώνουν.

Ως έργο, δεν ασχολείται τόσο με την εξέλιξη κάποιας πλοκής, όσο απλά με το να διατυπώσει ένα εξαιρετικά εύστοχο και καίριο σχόλιο πάνω στον πλαστό χαρακτήρα της ηλεκτρονικής επικοινωνίας, αλλά και στις "μάσκες" που όλοι φοράμε καθημερινά.

Η υπόθεση αφορά δύο ανθρώπους, «φίλους» στο facebook, που δεν έχουν γνωριστεί από κοντά, αλλά επικοινωνούν ηλεκτρονικά. Όταν τυχαίνει οι δύο νέοι να συναντηθούν από καθαρή τύχη στην πραγματικότητα, δεν θα αναγνωριστούν ή θα αδιαφορήσουν ή δεν θα βρουν το λόγο να μιλήσει ο ένας στον άλλον, εν τέλει πάντως η πραγματική επαφή τους ποτέ δεν θα επιτευχθεί.

Ο θεατής ακολουθεί τους πρωταγωνιστές σε έναν αγώνα να διατηρήσουν την πρoσωπικότητά τους κάτω από την μάσκα που τους επιβάλλει η καθημερινότητα μιας σύγχρονης μεγαλούπολης.

Καθημερινές κινήσεις, όπως το πλύσιμο των δοντιών, η πληκτρολόγηση στον υπολογιστή, η προσπάθεια να κινηθείς μέσα σε ένα ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο βαγόνι του μετρό, μετατρέπονται σε απλές αλλά τόσο εκφραστικές χορευτικές κινήσεις από την χορογράφο Πέπη Ζαχαροπούλου, ενώ συνηθισμένοι ήχοι, όπως τα πλήκτρα του υπολογιστή ή το χτύπημα του τηλεφώνου μεταμορφώνονται σε μουσική.

Τα τραγούδια που ακούγονται συμπληρώνουν μία μεγάλη απολαυστική ποικιλία, από το Πού πάει ο καιρός που φεύγει του Μάνου Χατζιδάκι από την Λιλιπούπολη μέχρι το εκπληκτικό πορτογαλικό O Pastor και το μεξικάνικο La despedida της Shakira και από το Μια φορά κι έναν καιρό των Μπλε ως το κλασικό Sweet Dreams των Eurythmics. Κορυφαίο το Είσαι χωμένος στα σκατά, μια ιδιαίτερα αστεία στιγμή της παράστασης.

Αν τα μεγάλης διάρκειας μουσικά διαλλείματα από την παράσταση σας φανούν κουραστικά, είναι διότι προφανώς δεν προορίζονται για να τα παρακολουθεί κανείς καθηλωμένος αλλά γα να συζητά κανονικά σαν να βρίσκεται σε ένα συνηθισμένο εστιατόριο --εντάξει, απλά λίγο πιο χαμηλόφωνα.

Συζητώντας με τους συντελεστές της παράστασης, μάθαμε για αληθινές ιστορίες, οι οποίες δεν απέχουν και πολύ από αυτήν του Fa(K)ebook Stories, στην περίπτωση που θεωρήσετε ότι αυτή είναι αρκετά μακριά από την πραγματικότητα...

Εν τέλει, μιλάμε για μία εμπνευσμένη παράσταση, που σίγουρα αξίζει να δει κανείς, αλλά και γενικότερα για ένα θέατρο παύλα ρεστοράντ παύλα μπαρ που θα σας κερδίσει.

Να πάτε οπωσδήποτε!

Το Fa(K)ebook Stories παίζεται (αν και δεν ξέρω για πόσον καιρό ακόμα θα ισχύει αυτό) Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.30 και κάθε Κυριακή στις 20.30 και το εισιτήριο κάνει 18€.
Το σάιτ του Τρένου:
http://totrenostorouf.gr/

Πληροφορίες για την παράσταση στο athinorama.gr:
http://www.athinorama.gr/theatre/data/performances/?id=10010260

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Unfollow.

του Clown

Όταν σε ένα περιοδικό γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης, το αγοράζεις.
Όταν γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου και η Κατερίνα Κιττίση, επίσης το αγοράζεις.
Όταν γράφει ο Πιτσιρίκος, εννοείται πως το αγοράζεις.
Όταν γράφουν και οι 4 μαζί, δεν τίθεται καν ερώτημα.

Ένα τέτοιο περιοδικό είναι το Unfollow. Συνολικά θα γράφουν περίπου 20 συντάκτες, συμπεριλαμβανομένων των παραπάνω φυσικά. Ακόμα το σκέφτεστε;

Απόσπασμα από το δελτίο τύπου του περιοδικού:

Το τεύχος #1 κυκλοφορεί στις 14 Δεκεμβρίου 2011

Ζητήστε το στα περίπτερα σε όλη την Ελλάδα!

Το UNFOLLOW είναι μηνιαίο, έντυπο, ανεξάρτητο δημοσιογραφικό και πολιτικό περιοδικό. Γεννιέται από το περιβάλλον της κρίσης και προσπαθεί να αντιτάξει στην Κατάσταση Εξαίρεσης, που κυριαρχεί τόσο στην ελληνική όσο και στην ευρωπαϊκή πολιτική, την ανάγκη για παρατήρηση, καταγραφή, ανάλυση και καλύτερη περιγραφή του κοινωνικού πεδίου.

[...] Το πιο κρίσιμο για την ανεξαρτησία κάθε ΜΜΕ και πολύ περισσότερο ενός περιοδικού σαν το UNFOLLOW, που θέλει να αποφασίζουν γι’ αυτό μόνο οι δημοσιογράφοι, οι συνεργάτες του, και το αναγνωστικό κοινό που το εμπιστεύεται, είναι η χρηματοδότησή του. Ως εκ τούτου, επιλέγουμε να μην έχουμε «εξωτερικό» χρηματοδότη ή επενδυτή – είτε φανερό είτε σκιώδη. Δεν επιθυμούμε και δεν επιδιώκουμε καμία σύνδεση με οποιαδήποτε άλλα συμφέροντα.

Κάτι τέτοιο θα διευκόλυνε οπωσδήποτε τη βιωσιμότητα του περιοδικού, στην καλύτερη περίπτωση όμως θα έριχνε σκιές στο κύρος του και στη χειρότερη θα τραυμάτιζε ανεπανόρθωτα την ανεξαρτησία του – όπως συμβαίνει με τα ΜΜΕ που κυριαρχούν στο τοπίο της ενημέρωσης τώρα. Έτσι, αποφασίσαμε το εξής: Εμείς, οι δημοσιογράφοι του UNFOLLOW, θα καταβάλουμε τα έξοδα για την εκτύπωση και τη διανομή και θα βασιστούμε στις πωλήσεις.

Αν εσείς, οι αναγνώστες, βρείτε το περιοδικό ενδιαφέρον και το αγοράσετε, τότε θα αμειφθούμε για την εργασία μας. Είναι απολύτως στο δικό σας χέρι να στηρίξετε το UNFOLLOW, αγοράζοντάς το και διαβάζοντάς το κάθε μήνα!

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Χθες εισέβαλα στη Βουλή!


του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ





Αλήθεια λέω --μόνο που το είδα στον ύπνο μου. Αλλά όπως και να χει ήταν πολύ ωραία.

Εγώ, λέει, μαζί με άλλα τρία (!) άτομα, μεταξύ των οποίων και ο Clown, βγάλαμε νοκ άουτ τους δύο (!) αστυνομικούς που φυλάγανε την είσοδο της Βουλής και εισβάλαμε στο κτίριο. Στο εσωτερικό του, βέβαια, αυτό ήταν ένα μουσείο! Εμείς τι κάναμε; Αφού ακινητοποιήσαμε τον χοντρομπαλά μπάτσο που άραζε μέσα, αρχίσαμε να ψάχνουμε για κρυμμένα μυστικά, όπως λόγου χάριν απόρρητα έγγραφα που αποδεικνύουν τα σατανικά σχέδια της κυβέρνησης και των μεγάλων δυνάμεων που κυβερνούν όλον τον κόσμο... Ανεβαίνοντας με το ασανσέρ στους άλλους ορόφους, το όνειρο έμοιαζε με ταινία τρόμου, καθώς φοβόμουν μην μας την έχουν πουθενά στημένη. Δυστυχώς, δεν έγιναν περισσότερες εξελίξεις τελικά , απ' όσο θυμάμαι.

Αφήστε, τέλος πάντων, όλα τα υπόλοιπα, και σταθείτε απλά στην αισιοδοξία του ονείρου.
..και χαμογελάστε...

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Αποδοκίμασαν (και) τον Καμίνη!

του Clown

Ο δήμαρχός μας είχε καλέσει τα παιδιά της Αθήνας να στολίσουν και να ανάψουν το δέντρο στο Σύνταγμα. Φυσικά, έχει μάθει από το 2008, και δεν το στόλισε πρίν τις 6 Δεκέμβρη, αφού ήξερε πως θα ξανακαιγόταν. Στη γιορτή που ετοίμασε η δημαρχία, δεν πρέπει να παρευρέθηκαν ούτε 100, από τα τουλάχιστον 1.000.000 παιδιά της Αθήνας. Δηλαδή 1/10.000 ή 0,01%. FAIL!!!

Ακόμα πιο φέιλ είναι το ότι ενώ αυτός μέτραγε αντίστροφα για τη μεγάλη στιγμή, από κάτω υπήρχαν μόνο γιουχαρίσματα, και στο τέλος λέει και: "Ευχάριστώ πολύ και καλές γιορτές". Παπαγαλίζει αυτά που του έχουν ετοιμάσει και δεν μπορεί να αλλάξει το λόγο του για να ανταποκριθεί στην περίσταση. Όταν έχεις 50 άτομα να σε βρίζουν, δεν τους λες "ευχαριστώ πολύ", αλλά προβληματίζεσαι για ποιό λόγο το κάνουν και έπειτα πράττεις ανάλογα.

Ήθελα, να πάει κάποιος και να του πει: "¨Χθες γαμούσα τη γυναίκα σου όλη νύχτα. Πολύ μουνάρα είναι." Και να απαντήσει αυτός: "Ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστώ για τα καλά λόγια για τη μουνάρα μου."

Τέλος, αν προσέξετε, εκεί που κάνει την αντίστροφη μέτρηση, μετράει 5 δευτερόλεπτα, ενώ στην πραγματικότητα, αν δείτε το χρόνο του βίντεο, είναι 10!



Υ.Γ.: Εκεί που λέει: "και καλές γιορτές" εννοεί τις γιορτές που θα κάνουμε όταν τους διώξουμε. Θα γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα και τα Χουντοκοιμητήρια μαζί.

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

It feels like Christmas...

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ







Σε 15 μέρες έχουμε Χριστούγεννα. Δεν είμαι από αυτούς που στολίζουν το δέντρο τους από ένα μήνα πριν ή μετράνε ξετρελαμένοι αντίστροφα από τη στιγμή που μπαίνει ο Νοέμβριος.

Ωστόσο σήμερα, ναι, ένιωσα ότι σιγά σιγά έρχονται τα Χριστούγεννα.

Όχι γιατί κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο βλέπω δύο μικρούς φωτισμένους Άγιους Βασίληδες πάνω σε ένα μαγαζί απέναντι. Ούτε γιατί στον δρόμο βλέπω πολυκατοικίες στολισμένες σα λούνα παρκ από πάνω ως κάτω με χριστουγεννιάτικα λαμπάκια στο σχήμα ενός τεράστιου χριστουγεννιάτικου δέντρου ή της επιγραφής «2012 ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ» να αναβοσβήνει.

Αλλά επειδή, για έναν ανεξήγητο λόγο, ξαφνικά ένιωσα την κούραση και την βαρεμάρα της ρουτινιάρικης ημέρας να μετατρέπονται σε απολαυστική χαρά και όρεξη.

Επειδή έκανα το πρώτο μάθημα αγγλικών μετά το lower και επιτέλους ήταν ένα χαλαρό, διασκεδαστικό και ευχάριστο μάθημα, από το οποίο κι εγώ και η δασκάλα μου φύγαμε με χαμόγελο στο στόμα.

Επειδή η ηλικιωμένη γιαγιά μου, που δεν ξέρω καν αν θα καταφέρει να ζήσει αυτό που "εύχεται" η επιγραφή που αναβοσβήνει, εκφράζει τώρα, στα 90 της χρόνια, όλο και περισσότερο την αγάπη της προς την οικογένειά της, μια αγάπη που μια ζωή ολόκληρη δεν της έδωσε την ευκαιρία να εκφράσει.

Επειδή απλά κάθησα στην κουζίνα και χαλάρωσα, πίνοντας ένα ζεστό τσάι και βουτώντας μέσα τα πρώτα μελομακάρονα που δοκιμάζω φέτος.

Επειδή ξαφνικά θυμήθηκα τους στίχους του "12 days of Christmas", που είχα να το ακούσω από τα προηγούμενα Χριστούγεννα.

Επειδή μπορεί η μητέρα μου να μην έκανε τίποτα άλλο από το να δουλέυει ακατάπαυστα στον υπολογιστή, αλλά κατάφερα να διακόψω το κουρασμένο βλέμμα της και να της χαρίσω ένα χαμόγελο, καθώς ήταν από εκείνες τις φορές που ένιωθα ότι ήθελα πραγματικά να αγκαλιάσω κάποιον και να μοιραστώ την χαρά μου.

Γιατί τα χρώματα του σπιτιού, από τότε που μετακομίσαμε σε αυτό, δεν έμοιαζαν ποτέ πιο ζεστά...

Ασφαλίτες εν δράσει...

του Clown

Ξεφτίλες! Η λέξη που ταιριάζει καλύτερα στην περίπτωσή σας.

Οργή και μίσος! Τα συναισθήματα που μου βγαίνουν όταν βλέπω τις σκατόφατσές σας στο video.

Είστε ακόμα χειρότεροι και από τους φίλους σας με τα πράσινα. Ξεπουλάτε τις ζωές σας και τα νεανικά σας χρόνια για να γίνεται ΠΡΟΔΟΤΕΣ. Άμα μου έλεγε εμένα ο γιος μου ότι είναι ασφαλίτης, θα αισθανόμουν αποτυχημένος που δεν κατάφερα να του μαθω ΤΙΠΟΤΑ. Γιατί τίποτα δεν πρέπει να ξέρετε για να κάνετε αυτή τη δουλειά. Καμία γνώση, κανέναν ηθικό φραγμό, κανένα φιλότιμο και κανένα ίχνος ανθρωπιάς δεν έχετε.

Ούτε καν εξυπνάδα. Τα ΜΑΤ τουλάχιστον έχουν ασπίδες, γκλομπ, αντιπυρικές στολές, δακρυγόνα κ.ο.κ. Εσάς, ένα "ντου" να σας κάνουν οι αναρχικοί θα πεθάνετε ή θα καείτε ΟΛΟΙ. Καθυστερημένα ανθρωοπειδή.

Απολάυστε το βίντεο:

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Remember, remember the 6th of December


του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ








Εδώ, εδώ Πολυτεχνείο.
Σας μιλά ο βραδινός εκφωνητής από μια χώρα που ήταν πάντα στον αέρα.
Σας μιλά ένας μικρούλης μαθητής που πήρε δώρο τα Χριστούγεννα μια σφαίρα.


Ο Θάνατος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 αποτέλεσε σταθμό στις εξελίξεις που σημειώνονται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

Δεν είναι ότι σκοτώθηκε ένα μικρό παιδί από έναν αστυνομικό.

Είναι ότι παρατηρώντας από μακριά, μπορούμε στη θέση του αδικοχαμένου Αλέξη να διακρίνουμε εμάς τους ίδιους.

Γιατί δολοφονούμαστε.

Πιο άγρια απ' ό,τι φαίνεται. Πιο άρρωστα απ' ό,τι φαίνεται.

Τι είναι αυτό που "φαίνεται"; Ότι οι σφαίρες που μας χτυπάνε είναι εξοστρακισμένες...




Θα ήταν ψέμα να ισχυριστώ πως είμαι κανένας πολιτικοποιημένος νέος, εξού και το γιατί δεν είμαι από εκείνους που τρέχουν στις πορείες. Σαφώς και θέλω να διαμαρτυρηθώ, αλλά δεν ξέρω πώς -όχι ότι πιστεύω ότι ξέρει και κανένας βέβαια...
Τιμή στη μνήμη του Αλέξη δεν απέδωσα με την παρουσία μου στην πορεία αλλά με την απλή αποχή από το μάθημα, πράγμα που ξέρω ότι δεν είναι τίποτα σπουδαίο, όμως είναι κάτι κι αυτό.
Ήταν ευχάριστο τουλάχιστον το γεγονός ότι δεν μπήκε ούτε ένα παιδί για μάθημα.
Πολλά από αυτά μάλιστα παρευρέθηκαν στη διαδήλωση, πράγμα ακόμα πιο ευχάριστο.
Η δικιά μας γενιά είναι ίσως αυτή που έχει σοκαριστεί περισσότερο από την δολοφονία του Αλέξη. Είναι γεγονός λοιπόν πως όλοι οι έφηβοι αισθάνονται υποχρέωσή τους κάποιο είδος διαμαρτυρίας.
Αυτό το πράγμα που γινόταν πρόπερσι βέβαια, να πραγματοποιούνται μονοήμερες καταλήψεις στα σχολεία, ήταν επιεικώς αφελέστατο. Έτσι όπως πάμε όμως σαν χώρα, δεν ξέρει κανείς πού μπορεί να καταλήξουμε... Σε λίγο καιρό θα μπορούσε η κατάληψη, που μέχρι και τώρα θεωρείται κάκιστη μορφή διαμαρτυρίας, να αποτελεί το αλεξίσφαιρο των μαθητών προς τις "εξοστρακιζόμενες" σφαίρες που τους απειλούν.


Εδώ, εδώ Πολυτεχνείο.
Σας μιλά ο ανταποκριτής από της μάχης το τελευταίο πεδίο.
Η χούντα θα πέσει ένα πρωί που δεν θα ανοίξει το σχολείο.

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Το πάθος για οίνο σε κάνει Φερεντίνο!

του Clown



Τα σχόλια στο βίντεο είναι λάθος. Ο Φερεντίνος θέλει να ξαναγίνει καλός παρουσιαστής, αλλά δεν μπορεί, αφού έχει γίνει αλκοολικός και λέει μαλακίες συνέχεια. Ήταν από τις αγαπημένες μου τηλεπερσόνες, αλλά τώρα δεν είναι. Δε συμπαθώ τους αλκοολικούς.

(Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από έναν αντίστοιχο του πιτσιρίκου που έγινε και σύνθημα)

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Σου γράφω 1η του Δεκέμβρη...

Σου γράφω 1η του Δεκέμβρη.
Ησυχία, Τάξη και Ασφάλεια!!!
Ουφ!
Ευτυχώς ήμασταν λίγοι σήμερα στην πανεργατική διαδήλωση και δεν προξενέσαμε κανένα πολιτικό ρήγμα στην κυρίαρχη οικονομική και πολιτική ελίτ.
Βόλτα κάναμε στους δρόμους της Αθήνας.
Τους έρημους -λόγω αδιαφορίας- δρόμους της Αθήνας.
Καμιά εικοσαριά χιλιάδες όλοι κι όλοι...
Μάλλον οι υπόλοιποι είναι καθησυχασμένοι ότι ο Τραπεζίτης θα τους σώσει απ' τους Τραπεζίτες.
Τι να πω;
Μακάρι να μαι εγώ ο μαλάκας που δεν το αντιλαμβάνομαι ακόμη.

Ευτυχώς, έλειπες εσύ και δεν χρειάστηκε να μείνουμε παραπάνω και το μεσημέρι φάγαμε στα σπίτια μας.
Όχι, μην αυταπατάσαι!
Δε θα παλέψουμε εμείς για σένα κι εσύ να μας κοιτάς απ' την τηλεόραση.
Όταν λείπεις εσύ, εμείς απλώς θα κόβουμε βόλτες στους έρημους δρόμους της Αθήνας.
Όχι, δεν είμαστε βιτσιόζοι και δε θα κάτσουμε να φάμε δακρυγόνα μόνοι μας και χωρίς αντίκρυσμα για να 'χει θέμα το βράδυ στις ειδήσεις το κάθε χουντοκάναλο.
Όπως έγραψε κι ο Άσιμος κάποτε: "Πώς θες να πάμε μαζί, άμα δεν έρθεις κι εσύ;"

Θα σου 'λεγα ότι ντρέπομαι για αυτήν την κατάντια.
Θα σου 'λεγα ότι μου πέρασε κάποια στιγμή απ' το μυαλό η φράση:
"Δε πα' να γαμηθούνε όλοι; Αφού δεν καταλαβαίνουν, δεν ξανακατεβαίνω, δεν ξανασχολούμαι!"
Αλλά ξέρεις τι σκέφτηκα;
Όχι δε θα σου κάνω τη χάρη!
Δε θα σου δώσω άλλοθι για τη δική σου ραστώνη.
Για τη δική σου αδράνεια, για τη δική σου υπακοή.
Θα είμαι εκεί για να με βλέπεις και να νιώθεις ενοχές που απουσιάζεις.
Θα είμαι εκεί για να με ζηλεύεις που δε βαριέμαι, δεν απογοητεύομαι, δε σκύβω το κεφάλι!
Θα είμαι εκεί όσο αντέχω! Και να ξέρεις, αντέχω πολύ!


Αντέχω από τότε που κατεβαίναμε στις πορείες τρεις κι ο κούκος, όταν εσύ καταβρόχθιζες το ψέμα του εκσυγχρονισμού.
Αντέχω από την εποχή του Κουρασμένου.
Σε είδα να πλησιάζεις αυτό το καλοκαίρι στους δρόμους και τις πλατείες.
Δε σε είδα καχύποπτα, γιατί τόσα χρόνια γι αυτό πάλευα: για να σε δω δίπλα μου!
Δε με ένοιαξε τι έκανες πριν!
Όλοι πριν κάναμε μαλακίες!
Όλοι κάποτε κάπου ίσως πιστέψαμε και κάποτε προδοθήκαμε.
Δεν είναι ντροπή να προδίδεσαι.
Ντροπή είναι να ξαναεμπιστεύεσαι αυτούς που σε προδώσανε.
Και όχι επειδή το πιστεύεις από μόνος σου.
Όχι γιατί σε έπεισαν ότι τώρα άλλαξαν.
Αλλά επειδή στο επέβαλαν τα χουντοκάναλα.
Τα οποία δήθεν βρίζεις συνεχώς, αλλά παραμένεις πιστός θεατής τους και προσφέρεσαι πάντα ως έτοιμος πηλός για να σε διαμορφώσουν όπως θέλουν κι όπως τους συμφέρει.
Δε βαριέσαι; Παρασκευή με Κυριακή θα 'ρθουν καινούριες υποσχέσεις...
Με γέμισες ελπίδα ότι επιτέλους ξύπνησες.
Και πραγματικά ξύπνησες.
Αλλά τώρα που ξύπνησες, φοβάσαι!
Άντεξα όταν ήμασταν λίγοι "γραφικοί", μετά γίναμε εκατοντάδες χιλιάδες λαού και ίσως ξαναγίνουμε λίγοι "γραφικοί".
Έχω τώρα πια γαιδουρινή υπομονή.
Θα περιμένω να ξανακατέβεις και να ξαναελπίζουμε μαζί.
Κι αν δεν έρθεις, μπορώ να ελπίζω και μόνος μου.
Πάντως δε θα φύγω.

"Όπως και να ναι τούτη η Γη
Θα μαι στην πρώτη τη γραμμή
Όπως και τώρα, τώρα, ΤΩΡΑ
Που είναι δίσεκτοι καιροί"!!!

Σου γράφω, φίλε, 1η του Δεκέμβρη και ξέρω ότι θα με προσπεράσεις μ' ένα κλικ.
Μ' ένα κλικ ίσως βουλώσεις τα μάτια και τα αυτιά σου.
Πάντως δε θα βουλώσεις τη φωνή μου.
Την τρεμάμενη φωνή που σου λέει "εξεγέρσου! μας πεθαίνουν!"
Κι αν έχεις κλειστά τα αυτιά σου, εγώ θα φωνάζω όλο και πιο δυνατά μέχρι να ακούσεις.

Μέχρι τότε καθησυχάσου με τους Τραπεζίτες που σε κυβερνούν.
Και τον ΔΟΛ. Θα έμαθες φαντάζομαι ότι τη μέρα της απεργίας των ΜΜΕ, ένας μεγαλοδημοσιογράφος του ΔΟΛ, ο Παντελής Καψής, ανέλαβε Υπουργός Επικρατείας της Κυβέρνησης της Εθνικής Καταστροφής. Ούτε τώρα κατάλαβες ποιοι και γιατί σου επέβαλαν πραξικοπηματικά τον Παπαδήμο; Ή μήπως τα δημοκρατικα αντανακλαστικά σου έχουν υποστεί τέτοια ζημιά που σκέφτεσαι "έστω και έτσι, μπορεί με #εθνική ενότητα# να γίνουν όσα πρέπει για να σωθεί η χώρα";

Ξέρω πως σκέφτεσαι μέσα σου:
"Να πάει να γαμηθεί η Δημοκρατία, η Ελευθερία, η Αξιοπρέπεια, η Ελπίδα για το μέλλον, το Δικαίωμα στην αξιοπρεπή Ζωή... μπρος στα δανεικά ψίχουλα της 4ης, της 5ης της 6ης, της 7ης δόσης! Να πάνε να γαμηθούν όλες οι αξίες που μας χωρίζουν απ' τα παρασιτικά ζώα, αρκεί να μη χάσουμε τη βολή μας. Αρκεί να μη χρειαστεί να αγωνιστούμε εμείς για μας. Για μια καλύτερη ζωή."

Θα σου ανεβάσω αύριο βίντεο για αυτήν την "Εθνική Ενότητα" και τους αδιαπραγμάτευτους στόχους της, μπας και πάρεις χαμπάρι τι γίνεται και τι σχεδιάζουν όσοι παπαγαλίζουν τόσο καιρό τον "εθνικό στόχο -και κυρίως αυτοσκοπό- να παραμείνουμε εντός της Ευρωζώνης και να μην απομονωθούμε σαν την Αλβανία του Χότζα".

Αυτά για σήμερα.

toixo-toixo.blogspot.com

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Έιτς Άι Βι


του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ










Ε ήρθε και η σημερινή ημέρα λοιπόν, που είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS.

Επειδή όμως δεν αποκτάς AIDS από τη μια στιγμή στην άλλη, καλό θα είναι όλοι να είμαστε συνειδιτοποιημένοι σχετικά με τους κινδύνους να προσβληθούμε από τον ιό Έιτς Άι Βι (Χιούμαν Ιμιουνοντεφισίενσι Βάιρους) -- αυτόν που τελικά οδηγεί στο AIDS.

 Έιτς Άι Βι μπορεί κανείς να κολλήσει αν το αίμα του αναμειχθεί με αίμα κάποιου οροθετικού (δηλαδή φορέα του ιού), από το μητρικό γάλα, από το σπέρμα, από τα προσπερματικά υγρά και από τα κολπικά υγρά.

Ευτυχώς δεν κολλάς από σάλια, μίξες, κάτουρα, σκατά, εμετούς και μείγματα των παραπάνω.

(ποτέ δεν ξέρεις όμως με τι άλλες ουσίες μπορεί να έχουν αναμειχθεί αυτά -- ειδικά όσον αφορά τα σάλια)

Παρόλα αυτά, υπάρχει πάντα και μία μικρουυυυυυυυυυυυλα σχεδόν ανύπαρκτη πιθανότητα να κολλήσει κανείς Έιτς Άι Βι ΚΑΙ από αυτές τις ουσίες. Όμως όσο μικρή και να είναι αυτή η πιθανότητα, παραμένει μια πιθανότηα. Συνεπώς, Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΟΥ!!!!


Όπως καταλαβαίνετε, το θέμα είναι πολύ σοβαρό.

Τι να μπορείτε να κάνετε λοιπόν για να είστε ασφαλής;

Οι προφυλάξεις που θα πρέπει να πάρετε είναι εύκολες και απλές:

Πρώτον και κύριον, ΤΕΡΜΑ ΤΟ ΣΕΞ.

Και δεύτερον, για να έχετε το κεφάλι σας ήσυχο βρε αδερφέ, να μετακινήστε ΜΟΝΟ εντός της ειδικής ιατρικής κάψουλας (που κινείται με ηλιακή ενέργεια και όχι με πετρέλαιο βεβαίως βεβαίως), που δεν επιτρέπει σε τίποτα να μπει μέσα της, ούτε καν τον γεμάτο επικίνδυνα μικρόβια αέρα.

Η κάψουλα, για περεταίρω ασφάλεια, είναι μίας χρησεως, επομένως αν (και μόνο ΑΝ) χρειαστεί οπωσδήποτε να την ανοίξετε και μπει έστω και λίγος αέρας μέσα, αυτοκαταστρέφεται και εσείς αγοράζετε άλλη, αν βέβαια στο μεταξύ δεν έχετε προσβληθεί από κανένα μικρόβιο.

Στην περίπτωση που η αγορά της ειδικής αυτής κάψουλας δεν είναι εφικτή για κάποιον λόγο, τότε μία επίσης αρκετά αποτελεσματική σωματική προστασία είναι αυτή:


Υ.Γ.: Το όνομα του ιού, Έιτς Άι Βι μου φέρνει διαρκώς στο μυαλό τον Άι Βασίλη, αν και απ' όσο ξέρω δεν έχει άμεση σχέση μαζί του.
 Καλό μήνα, παρεμπιπτόντως.