της Λακτακλά
Πέτρες, καπνογόνα, μαύρος ουρανός. Άνθρωποι χαμένοι στον δικό τους δρόμο ελευθερίας. Στόματα ανοιχτά φωνάζουν για δίκιο, όμως η εξουσία στέλνει και πάλι τα στρατιωτάκια της. Τρέχουν να κρυφτoύν γιατί τώρα κατάλαβαν την δύναμη της πείνας, της ανεργίας. Κανένας δεν αντέχει άλλο. Το σκοινί γύρω τους έσπασε. Οι δυνάμεις των ΜΑΤ δεν μπορούν να νικήσουν και υποχωρούν. Επιτέλους. Γίνονται ένα με το λαό βγάζουν την στολή που προκαλεί αηδια και αγωνιζωνται ολοι μαζι, σα μια γροθια.
Ο ήλιος βγήκε μα δεν φαίνεται. Ο οργισμένος λαός χτυπάει τις πόρτες της εξουσίας. Μα γιατί δεν ακούνε; Γιατί δεν ανοίγουν; Δεν ακούνε γιατί πάντα είχαν άλλους στα αφτιά τους και δεν ανοίγουν γιατί δεν τους ξέρουν. Δεν ξέρουν τον λαό τους. Μέσα στο γυάλινο κουτί τους , οι δημοκρατικοι δικτάτορες κοιτάζονται για τελευταία φόρα. Κρατάνε ακόμα στα χέρια τους τα χαρτιά του πολέμου. Αυτό που αποκαλούν πολλοί λεφτά και το έχουν συνδέσει με την ευτυχία. Τα κρατάνε σφιχτά για να τα πάρουν μαζί τους στην επόμενη ζωή. Τα θέλουν μαζί τους γιατί υπήρξαν οι καλύτεροι σύντροφοι τους… Γι’ αυτά έκαναν ανθρώπους να κλαίνε ,ανθρώπους να πεθαίνουν, να αγανακτούν.
Η πόρτα δεν αντέχει. Όλοι μετράνε αντίστροφα για την ελευθερία, για την καταστροφή. 3,2,1. Σιωπή…
Κλείνω τα μάτια μου και κοιτάζω απεγνωσμένα τον μαύρο ουρανό. Ένα δάκρυ πέφτει στο μάγουλο μου μα δεν είναι δικό μου, είναι δικό τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου