του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ
Πώς αισθάνεστε που αποχαιρετάμε το 2011;
Γιατί εγώ, ειλικρινά, δεν ξέρω.
Η κατάσταση στην Ελλάδα όλο και χειροτερεύει και το 2011 ήταν η χρονιά που αυτό έγινε ολοφάνερο μέχρι και στον πιο αισιόδοξο. Παρόλα αυτά η χρονιά αυτή για μένα ήταν εξαιρετική. Και όλες οι "αναταραχές" που σημειώθηκαν στην χώρα μας αποτελούν μάλλον ενθαρρυντικό στοιχείο για το μέλλον μας --παρόλο που για να πραγματοποιηθούν ουσιαστικές αλλαγές θα χρειαστεί πρώτα να γίνει... χαμός στο ίσωμα!
Τώρα θα ακουστεί άσχετο, αλλά η ηλικιωμένη μου γιαγιά αρνείται κατηγορηματικά να γιορτάσει τα γενέθλιά της, καθώς η σκέψη ότι μεγαλώνει κι άλλο είναι για εκείνην αβάσταχτη. Φέτος μας εξομολογήθηκε, επίσης, την μελαγχολία που νιώθει κάθε φορά που πέφτει στο κρεβάτι της να κοιμηθεί. Αισθάνεται, λέει, με το τελείωμα κάθε ημέρας, πως το σκοινί της κονταίνει...
Η φράση της αυτή με στοίχειωσε. Σήμερα, που είναι η τελευταία ημέρα ενός ολόκληρου χρόνου, στριφογυρίζει στο μυαλό μου. Νομίζω πως κάτι τέτοιο νιώθω κι εγώ. Καλά, δεν είμαι γέρος, αλλά παρόλα αυτά νιώθω ότι μεγαλώνω και αφήνω χρόνια πίσω. Ότι προσπερνάω στιγμές που δεν θα μπορέσω ποτέ να ξαναζήσω. Στιγμές που ίσως στο μέλλον να τις θυμάμαι και να με πλημμυρίζουν νοσταλγία. Αυτήν την πανέμορφη νοσταλγία που σε κάνει να βουρκώνεις...
Έτσι νιώθω. Ή τέλος πάντων κάπως έτσι, δεν είμαι σίγουρος.
Τουλάχιστον είμαι χαρούμενος που η χρονιά ήταν τόσο ωραία. Και εύχομαι το 2012 να είναι εξίσου καλό με το '11.
Αυτό το εύχομαι σε μένα. ΜΟΝΟ.
Σε εσάς τους λίγους που έχετε αφιερώσει μερικά λεπτά από το χρόνο σας για να διαβάσετε αυτό το άρθρο, αλλά και γενικότερα φυσικά σε όλους όσους το έχουν ανάγκη, εύχομαι το 2012 να είναι μία χρονιά πολύ, πολύ καλύτερη από την προηγούμενη.
Και το εύχομαι, ειλικρινά, με όλη μου την καρδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου