Remember, remember the 6th of December

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ

Εδώ, εδώ Πολυτεχνείο.

Σας μιλά ο βραδινός εκφωνητής από μια χώρα που ήταν πάντα στον αέρα.

Σας μιλά ένας μικρούλης μαθητής που πήρε δώρο τα Χριστούγεννα μια σφαίρα.

Ο Θάνατος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 αποτέλεσε σταθμό στις εξελίξεις που σημειώνονται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

Δεν είναι ότι σκοτώθηκε ένα μικρό παιδί από έναν αστυνομικό.

Είναι ότι παρατηρώντας από μακριά, μπορούμε στη θέση του αδικοχαμένου Αλέξη να διακρίνουμε εμάς τους ίδιους.

Γιατί δολοφονούμαστε.

Πιο άγρια απ' ό,τι φαίνεται. Πιο άρρωστα απ' ό,τι φαίνεται.

Τι είναι αυτό που "φαίνεται"; Ότι οι σφαίρες που μας χτυπάνε είναι εξοστρακισμένες...

Θα ήταν ψέμα να ισχυριστώ πως είμαι κανένας πολιτικοποιημένος νέος, εξού και το γιατί δεν είμαι από εκείνους που τρέχουν στις πορείες. Σαφώς και θέλω να διαμαρτυρηθώ, αλλά δεν ξέρω πώς -όχι ότι πιστεύω ότι ξέρει και κανένας βέβαια...
Τιμή στη μνήμη του Αλέξη δεν απέδωσα με την παρουσία μου στην πορεία αλλά με την απλή αποχή από το μάθημα, πράγμα που ξέρω ότι δεν είναι τίποτα σπουδαίο, όμως είναι κάτι κι αυτό.
Ήταν ευχάριστο τουλάχιστον το γεγονός ότι δεν μπήκε ούτε ένα παιδί για μάθημα.
Πολλά από αυτά μάλιστα παρευρέθηκαν στη διαδήλωση, πράγμα ακόμα πιο ευχάριστο.
Η δικιά μας γενιά είναι ίσως αυτή που έχει σοκαριστεί περισσότερο από την δολοφονία του Αλέξη. Είναι γεγονός λοιπόν πως όλοι οι έφηβοι αισθάνονται υποχρέωσή τους κάποιο είδος διαμαρτυρίας.
Αυτό το πράγμα που γινόταν πρόπερσι βέβαια, να πραγματοποιούνται μονοήμερες καταλήψεις στα σχολεία, ήταν επιεικώς αφελέστατο. Έτσι όπως πάμε όμως σαν χώρα, δεν ξέρει κανείς πού μπορεί να καταλήξουμε... Σε λίγο καιρό θα μπορούσε η κατάληψη, που μέχρι και τώρα θεωρείται κάκιστη μορφή διαμαρτυρίας, να αποτελεί το αλεξίσφαιρο των μαθητών προς τις "εξοστρακιζόμενες" σφαίρες που τους απειλούν.


Εδώ, εδώ Πολυτεχνείο.
Σας μιλά ο ανταποκριτής από της μάχης το τελευταίο πεδίο.
Η χούντα θα πέσει ένα πρωί που δεν θα ανοίξει το σχολείο.