Μουσικοχορευτικές παραστάσεις (part 1)

της Πόπης

Έφτασα στο θέατρο Κνωσσός, αργοπορημένη, αλλά ευτυχώς πρόλαβα να βρω την θεία μου και να κάτσω μαζί της. Το κουδούνι χτυπάει, τα φώτα κλείνουν, οι κουρτίνες ανοίγουν και η σχολή χορού «Εν Κινήσει» μας ταξιδεύει στον κόσμο του ονείρου.

«Ο Φεγγαροσκεπαστής» κρατάει τα ηνία και μας οδηγεί μέσω του χορού στον κόσμο της αλληλεγγύης. Τραγούδια όπως αυτό 

 

σε μεταφέρουν στα άστρα και σε αξέχαστα δειλινά.

Μικρά κοριτσάκια γεμάτα αγάπη για αυτό που κάνουν δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Συγκινούν τον κόσμο ο οποίος τα καταχειροκροτεί. Εμφανίζονται άλλα παιδάκια ντυμένα στα ροζ να προσπαθούν με επιτυχία να σε πάρουν μαζί τους στη δικιά τους ιστορία. Κοπέλες μεγαλύτερες, βάζουν πλώρη για τον δικό τους προορισμό, σε σαγηνεύουν. Με το hip-hop επιστρέφεις στην πραγματική ζωή που είναι γεμάτη χρώματα και δυνατή μουσική. Θες να τις ακολουθήσεις και εσύ..

Και παραδίνεσαι στη μαγεία της τέχνης…

Ήταν κάποτε ο Φεγγαροσκεπαστής. Δουλειά του, να σκεπάζει το φεγγάρι ώστε να γίνεται ολόκληρο, μισό ανάλογα με τον καιρό. Κουράστηκε όμως ξαφνικά και απρόσμενα έφυγε και όλα τα παράτησε μισά ...

Νέος καινούριος έπρεπε να αναλάβει την δουλειά. Πώς να μπορέσει όμως να φτάσει τόσο μακριά?

Σκέφτηκε να πετάξει με μικρές μπουρμπουληθρούλες, μα δεν μπορούσε. Σκέφτηκε να πηδήξει με ελατήριο ή τραμπολίνο, μα δεν μπορούσε.
Έφτιαξε και σαΐτες όμορφες και μπάλες εναέριες. Χρησιμοποίησε πολύχρωμους χαρταετούς και κάλεσε πουλιά για να τον ανεβάσουνε ψηλά. Τίποτα όμως δεν κατάφερε με όλα αυτά!

Εκεί που κλαίγανε πικρά και την απογοήτευση καλέσανε για συντροφιά, ιδέα τους ήρθε τολμηρή! Να φτιάξουν σκάλα πολύχρωμη και δυνατή. Και ένα ένα το σκαλί να ανεβάσουνε τον Φεγγαροσκεπαστή, να φτάσει το φεγγάρι και στην αγκαλιά του να το πάρει.
Και όλα αυτά θα τα κάνανε μαζί…

Όποιος νύχτα περπατεί, λάσπες και σκατά στο φασισμό.

του Clown

(Δε σκόπευα να γράψω τίποτα σήμερα, αλλά -δυστυχώς- επιβάλλεται.)

Γυρίζω σπίτι λοιπόν και βλέπω έκπληκτος μία ολόκληρη κοινωνία να βρίζει τη Χρυσή Αυγή επειδή ο εκπρόσωπος τύπου της, Ηλίας Κασιδιάρης, χτύπησε τη Λιάνα Κανέλλη κατά τη διάρκεια πρωινής εκπομπής και, μόλις είχε διακοπεί η ζωντανή μετάδοση, έδειρε τον Παπαδάκη, διάφορους κάμεραμαν και έσπασε την πόρτα του στούντιο για να ξεφύγει.

Όλοι αυτοί που βρίζουν, ξεχνούν ότι εδώ και αρκετά χρόνια η Χρυσή Αυγή χτυπάει καθημερινά μετανάστες -λαθραίους και μη- στους δρόμους των μεγάλων πόλεων της χώρας μας- και κυρίως της Αθήνας. Είναι δηλαδή η Λιάνα Κανέλλη ανώτερη από όλους εκείνους τους μετανάστες που έχουν χτυπηθεί-δολοφονηθεί; Προφανώς και η πράξη είναι πιο ακραία και προκλητική όταν γίνεται "στον αέρα" μιας εκπομπής, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι οι υπόλοιπες πρέπει να γίνουν αποδεκτές και να τις ξεχάσουμε.

Επιπλέον, μας λένε ότι η αστυνομία αναζητεί τον "κύριο" Κασιδιάρη για να τον στείλει στο αυτόφωρο και να (ξανα)δικαστεί. Ξεχνάνε όμως, ότι οι αστυνομικοί ψήφισαν κατά 50% Χρυσή Αυγή.

Τέλος, τα μέλη της Χρυσής Αυγής δε λαμβάνουν υπόψιν ότι είναι πολύ λίγα και ότι οι αντιφασίστες είναι εκατοντάδες φορές περισσότεροι. Μόνο και μόνο οι φανατικοί αναρχικοί να τους "πολεμούσανε" κατά μέτωπο, οι φασίστες θα είχαν -και έχουν- αρκετά μεγάλο πρόβλημα. Τι γίνεται όμως όταν σε πολεμάνε δεκάδες χιλιάδες άτομα; Αριστεροί, δεξιοί, αντιεξουσιαστές, αναρχικοί, αμεσοδημοκράτες και αδιάφοροι για την πολιτική αλλά όχι για το φασισμό; Ε, δεν είναι περισσότεροι από τους Χρυσαυγήτες; Σαφώς και είναι. Ενάντια στο φασισμό ενώνονται διάφορες, διαφορετικές ιδεολογίες και -συνήθως- τον νικάνε. Αυτό θα γίνει και τώρα.



Υ.Γ.: Προσωπικά πιστεύω ότι ο φασισμός δεν "τσακίζεται" τσακίζοντας στο ξύλο τους υποστηρικτές του, αλλά εφαρμόζοντας πιο πολιτισμένες μεθόδους, δείχνοντας έτσι την ανωτερότητα των αντιφασιστών από τους φασίστες και το χαμηλότατο επίπεδο των δευτέρων. Η βία, για μένα, δικαιολογείται μόνο ως άμυνα και πρέπει να αποφεύγεται. Υστερόγραφο υστερογράφου: Η εικόνα που έχω βάλει επάνω, είναι συμβολική.

Υ.Γ.2: Από αυτό εδώ το blog έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στη Χρυσή Αυγή και τις πράξεις της.

Σκατά στα μούτρα του Αγίου Βαλεντίνου...

Για μένα η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία κανονική Τρίτη 14/2/2012 που κάθομαι μπροστά στο pc μου τρώγοντας ποπ-κορν και σας παροτρύνω να ακούσετε το παρακάτω τραγούδι.

Είμαι ο παππούς μου...

Περίεργο, παράδοξο και τρελό...

Απίστευτο κι όμως αληθινό...

Fa(K)ebook Stories

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ

Μία εξαιρετική παράσταση παίζεται σε ένα εξαιρετικό Θέατρο κάθε Παρασκευο-Σαββατο-Κύριακο.

Και στην πραγματικότητα δεν μιλάμε καν για Θέατρο, αλλά για ένα... τρένο!

Το Τρένο στο Ρουφ φιλοξενεί θεατρικές ή μουσικές παραστάσεις με έναν τρόπο πολύ ιδιαίτερο. Αποτελεί παράλληλα κανονικό εστιατόριο, επομένως οι θεατές κάθονται σε τραπέζια των τεσσάρων ή των δύο ατόμων μέσα στο βαγόνι και έχουν την δυνατότητα να παραγγείλουν κανονικά φαγητό ή ποτό, ενώ η παράσταση διεξάγεται στον διάδρομο μεταξύ των τραπεζιών.

Φυσικά δεν χρειάζεται καν να δείτε την παράσταση για να περάσετε καλά (μπορείτε να κάτσετε σε ένα από τα άλλα βαγόνια, που αποτελούν κανονικό restaurant ή bar). Μόνο και μόνο το γεγονός ότι βρίσκεσαι μέσα στον συγκεκριμένο χώρο είναι αρκετό για να σε μαγέψει. Η εκπληκτική, όσο και σαγηνευτικά ρομαντική ατμόσφαιρα των βαγονιών σε κάνει να αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, θαρρείς βγαλμένη από ταινία του Γούντι Άλεν... Το τρένο μπορεί να μην κινείται, όμως σε ταξιδεύει...

Η εν λόγω παράσταση, τώρα, που παίζεται στο Μουσικό Βαγόνι «Orient Express» του Τρένου, είναι και η ίδια πολύ πρωτότυπη, με τον δικό της τρόπο.

Λέγεται Fa(K)ebook Stories και είναι μουσικοχορευτική. Δεν ειπώνονται λόγια, παραμόνο εκείνα των επιλεγμένων με προσοχή τραγουδιών, ελληνικών ή ξένων, που τόσο όμορφα ερμηνεύει η τραγουδίστρια Αναστασία Έδεν και οι υπόλοιποι μουσικοί που την πλαισιώνουν.

Ως έργο, δεν ασχολείται τόσο με την εξέλιξη κάποιας πλοκής, όσο απλά με το να διατυπώσει ένα εξαιρετικά εύστοχο και καίριο σχόλιο πάνω στον πλαστό χαρακτήρα της ηλεκτρονικής επικοινωνίας, αλλά και στις "μάσκες" που όλοι φοράμε καθημερινά.

Η υπόθεση αφορά δύο ανθρώπους, «φίλους» στο facebook, που δεν έχουν γνωριστεί από κοντά, αλλά επικοινωνούν ηλεκτρονικά. Όταν τυχαίνει οι δύο νέοι να συναντηθούν από καθαρή τύχη στην πραγματικότητα, δεν θα αναγνωριστούν ή θα αδιαφορήσουν ή δεν θα βρουν το λόγο να μιλήσει ο ένας στον άλλον, εν τέλει πάντως η πραγματική επαφή τους ποτέ δεν θα επιτευχθεί.

Ο θεατής ακολουθεί τους πρωταγωνιστές σε έναν αγώνα να διατηρήσουν την πρoσωπικότητά τους κάτω από την μάσκα που τους επιβάλλει η καθημερινότητα μιας σύγχρονης μεγαλούπολης.

Καθημερινές κινήσεις, όπως το πλύσιμο των δοντιών, η πληκτρολόγηση στον υπολογιστή, η προσπάθεια να κινηθείς μέσα σε ένα ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο βαγόνι του μετρό, μετατρέπονται σε απλές αλλά τόσο εκφραστικές χορευτικές κινήσεις από την χορογράφο Πέπη Ζαχαροπούλου, ενώ συνηθισμένοι ήχοι, όπως τα πλήκτρα του υπολογιστή ή το χτύπημα του τηλεφώνου μεταμορφώνονται σε μουσική.

Τα τραγούδια που ακούγονται συμπληρώνουν μία μεγάλη απολαυστική ποικιλία, από το Πού πάει ο καιρός που φεύγει του Μάνου Χατζιδάκι από την Λιλιπούπολη μέχρι το εκπληκτικό πορτογαλικό O Pastor και το μεξικάνικο La despedida της Shakira και από το Μια φορά κι έναν καιρό των Μπλε ως το κλασικό Sweet Dreams των Eurythmics. Κορυφαίο το Είσαι χωμένος στα σκατά, μια ιδιαίτερα αστεία στιγμή της παράστασης.

Αν τα μεγάλης διάρκειας μουσικά διαλλείματα από την παράσταση σας φανούν κουραστικά, είναι διότι προφανώς δεν προορίζονται για να τα παρακολουθεί κανείς καθηλωμένος αλλά γα να συζητά κανονικά σαν να βρίσκεται σε ένα συνηθισμένο εστιατόριο --εντάξει, απλά λίγο πιο χαμηλόφωνα.

Συζητώντας με τους συντελεστές της παράστασης, μάθαμε για αληθινές ιστορίες, οι οποίες δεν απέχουν και πολύ από αυτήν του Fa(K)ebook Stories, στην περίπτωση που θεωρήσετε ότι αυτή είναι αρκετά μακριά από την πραγματικότητα...

Εν τέλει, μιλάμε για μία εμπνευσμένη παράσταση, που σίγουρα αξίζει να δει κανείς, αλλά και γενικότερα για ένα θέατρο παύλα ρεστοράντ παύλα μπαρ που θα σας κερδίσει.

Να πάτε οπωσδήποτε!

Το Fa(K)ebook Stories παίζεται (αν και δεν ξέρω για πόσον καιρό ακόμα θα ισχύει αυτό) Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.30 και κάθε Κυριακή στις 20.30 και το εισιτήριο κάνει 18€.
Το σάιτ του Τρένου:
http://totrenostorouf.gr/

Πληροφορίες για την παράσταση στο athinorama.gr:
http://www.athinorama.gr/theatre/data/performances/?id=10010260

Τραγούδι από Σπύρο Γραμμένο και Πιτσιρίκο!

Συναυλία στη μνήμη θυμάτων τροχαίων

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ

Η Κυριακή που μας πέρασε, 20 Νοεμβρίου, όπως ίσως θα ξέρετε, ήταν η "Παγκόσμια ημέρα μνήμης θυμάτων τροχαίων ατυχημάτων".

Στο δημαρχείο του δήμου Χολαργού λοιπόν πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στη μνήμη των παιδιών που έχουν χάσει τη ζωή τους σε τροχαία και ιδιαίτερα σε εκείνα τα τέσσερα άτομα που σκοτώθηκαν πρόπερσι, αν δεν κάνω λάθος, στην οδό Αναστάσεως, συγκλονίζοντας όλους εμάς τους κατοίκους της περιοχής.

Τα συγκεκριμένα παιδιά οδηγούσαν μεθυσμένα με αποτέλεσμα να χάσουν άδικα τη ζωή τους και πλέον δεν έχουν αφήσει πίσω τους παρά μερικά λουλούδια, τα οποία εξακολουθούν να φέρνουν δάκρυα στα μάτια όσων τυχαίνει να περνούν από το σημείο.

Ωστόσο η εκδήλωση ξεχείλιζε αισιοδοξία, οπότε ας αφήσουμε τους μελοδραματισμούς.

Ξεκίνησε στις 7:30 το απόγευμα με διάφορες ομιλίες μέχρι τις 9 περίπου, οπότε οι ομιλητές παρέδωσαν τη σκυτάλη σε διάσημους έλληνες τραγουδιστές, όπως ο Τσακνής και ο Παπακωνσταντίνου.

(βέβαια εγώ, μόλις άρχισε η συναυλία, έφυγα, μιας και είχα πάει για να ακούσω τις ομιλίες μόνο.. Παρόλα αυτά, αποφάσισα να ξαναγυρίσω γιατί μόλις βγήκα από το κτήριο, παραλίγο να με πατήσει ένα αυτοκίνητο..)

Η συναυλία λοιπόν ξεκίνησε με γνωστά τραγούδια, όπως το Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι, από τον Νίκο Ζιώγαλα και τον Διονύση Τσακνή, ο οποίος μας γύρισε για άλλη μια φορά τις πλάτες του, όπως κάνει πάντα.

Στη συνέχεια βγήκε ο Βασίλης Καζούλης, που έδειχνε λιγάκι σαλεμένος, και έπειτα ο Τζώνυ Βαβούρας. Οι πέντε λέξεις που είπε φεύγοντας είχαν αρκετή δύναμη από μόνες τους για να καθηλώσουν όλον τον παρευρισκόμενο κόσμο -"Κυρίες και κύριοι, Βασίλης Παπακωνσταντίνου".

Ο Παπακωνσταντίνου γέμιζε από μόνος του τη σκηνή. Μετά από μία πολύ σύντομη εισαγωγή, ξεκίνησε με τον Κουρσάρο, συνέχισε με τον Τσε Γκεβάρα, έπειτα με κάποιο μελοποιημένο ποίημα του Καββαδία, στη συνέχεια ξεσήκωσε αρκετά τον κόσμο με τον Στρατιώτη και, τέλος, παρόλο που φοβόταν, έστειλε, αναμενόμενα, τα χαιρετίσματά του στην εξουσία. Έκλεισε λέγοντας πως μας έχουν πάρει τα πάντα εκτός από τα σόβρακα και συμβουλεύοντάς μας, στην περίπτωση που έρθουν να μας τα πάρουν κι αυτά, να τους τα δώσουμε χεσμένα.

Μετά από αυτόν, ακολούθησαν δύο νεανικά συγκροτήματα, οι Second Τhoughts και οι Χρόνος Ντεκόρ, από τους οποίους είχα την ευκαιρία να ακούσω μόνο τους πρώτους, που ήταν πάρα πολύ καλοί. Μου τράβηξαν το ενδιαφέρον με μία αξιόλογη ερμηνεία του Εκεί στο Νότο και με κέρδισαν με την εξαιρετική ροκ διασκευή του Γλάρου των Locomondο. Τα τραγούδια που ακολούθησαν ήταν μάλλον δικής τους σύνθεσης και δεν ήταν καθόλου άσχημα.

Well done...

Για να επιστρέψω, όμως, στο θέμα από το οποίο ξεκίνησα, θα πω απλώς αυτό που μας είπε η καθηγήτρια των αγγλικών μας στο σχολείο: Θα προτιμούσα να νοιαζόμουν για την ασφάλειά μου 364 ημέρες μέρες το χρόνο και να την ξεχνούσα τη μία, παρά να αδιαφορώ όλο το χρόνο και μία μέρα να τη θυμάμαι.