NEA: Τίποτα προς το παρόν...

Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Earth hour 2012


Για άλλη μία χρονιά ήρθε η ώρα να κρατήσουμε συμβολικά τα φώτα μας σβηστά για μία ώρα, από 8:30 έως τις 9:30 το βράδυ.

Earth Hour 2012

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Η τραυματισμένη.


του Clown

Ο Κώστας είναι ένα φυσιολογικό 16χρονο αγόρι. Ζει με την οικογένειά του στους Αμπελοκήπους, παίζει μπάσκετ, ετοιμάζεται να δώσει το lower, του αρέσει η Αναστασία εδώ και 1,5 μήνα αλλά ντρέπεται να της το πει, πηγαίνει καμιά φορά σε αγώνες μπάσκετ του Παναθηναικού -του αρέσει ιδιαίτερα ο Μπατίστ- και δεν έχει καμία σχέση με διαδηλώσεις, καταλήψεις κ.λπ.

Μια μέρα καθώς γύριζε από το σχολείο, λίγο πριν το σπίτι, του συνάντησε μία γυναίκα πεσμένη δίπλα από κεντρικό δρόμο και αναίσθητη, με λίγο αίμα να έχει ξεραθεί δίπλα από το κεφάλι της. Την κοίταξε περίεργα, πήγε λίγο από πάνω της για να την παρατηρήσει, αλλα μόλις εκείνη κούνισε το κεφάλι της λίγα εκατοστά ο Κώστας εξαφανίστηκε.

Δεν είχε μάθει να συναναστρέφεται με ανθρώπους εκτός του στενού συγγενικού και φιλικού του κύκλου. Πόσο μάλλον με μία "περιθωρειακή" γυναίκα που κειττόταν στη μέση του πεζοδρομίου τραυματισμένη και εξαθλιωμένη. Μη έχοντας δει από κοντά αντίστοιχες καταστάσεις στο παρελθόν , σκεφτόταν την τραυματισμένη γυναίκα συνεχώς μέχρι να φτάσει σπίτι του και να το πει στη μητέρα του.

Της περιέγραψε τη γυναίκα και της είπε και τα όσα σκέφτηκε αναφορικά με αυτήν. Έδωσε, μάλιστα, ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός ότι κανείς δε στάθηκε να τη βοηθήσει. Όλοι περνούσαν και την κοίταζαν απλώς. Ήταν πολύ εκνευρισμένος με αυτό.

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Τι είναι η ζωή και ποιο το νόημά της; ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ!!!!!

Αποφθέγματα σχετικά με τη ζωή:

Η ζωή είναι ένας δρόμος προς τον θάνατο. Άσε που στην πορεία μπορεί και να πεθάνεις.
-Αρκάς για τη ζωή


Always look on the bright side of life
-Monty Python για τη ζωή


Η ζωή είναι ωραία. ΙΚΕΑ.
-ΙΚΕΑ για το ΙΚΕΑ

 
Η Ζωή είναι ωραία. Και η Μαρία όμως δεν πάει πίσω.
-Ανώνυμος για τη Ζωή και τη Μαρία


Η Ζωή είναι και γαμώ τα μουνιά!
-Κώστας Γκουσγκούνης για τη Ζωή


Ζεις μονάχα δυο φορές.
-Τζέιμς Μποντ σε μια από τις γκόμενές του για τη ζωή.

Ναι ρε πούστη, ενώ εσύ πόσες; Καμιά τριανταριά και βάλε, ε;
-Η γκόμενα του Τζέιμς Μποντ στον προλαλήσα.

Ξέρω και 'γω; Δεν μπορώ να υπολογίσω, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα μαθηματικά...
-Ο Τζέιμς Μποντ στην γκόμενά του.
 
Αλήθεια; Εγώ πάντα 20 έπαιρνα!!!
-Η γκόμενα του Τζέιμς Μποντ στον προλαλήσα.

Ναι καλά! Αποκλείεται. Δεν έχω πάει ούτε με μία που να ήξερε μαθηματικά!
-Ο Τζέιμς Μποντ στην γκόμενά του.

Αλήθεια σου λέω, στ' ορκίζομαι στη ζωή μου!!!
-Η γκόμενα του Τζέιμς Μποντ για τη ζωή.


Να ζει κανείς ή να μη ζει;
-Σαίξπηρ για τη ζωή


Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;;;
-Ανώνυμος σε υπάλληλο του σούπερ μάρκετ για τα εν λόγω προϊόντα


Και τώρα... το Νόημα της ζωής!!!!


Σύμφωνα με τους Monty Python:
Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Προσπαθήστε να είστε ευγενικοί, να μην τρώτε λιπαρά, διαβάζετε κανένα καλό βιβλίο πού και πού, πηγαίνετε για περπάτημα και προσπαθήστε να ζείτε αρμονικά με τους ανθρώπους όλων των θρησκειών και εθνικοτήτων. Και, για το τέλος, ορίστε και μερικές φωτογραφίες από πέη για να ενοχλήσουμε τους λογοκριτές και να δημιουργήσουμε έναν σάλο, μιας και όπως έχουν τα πράγματα στις μέρες μας αυτός είναι ο μόνος τρόπος να κουνήσει τον κώλο του το βίντεο-εθισμένο κοινό και να επιστρέψει στο σινεμά. Οικογενειακή ψυχαγωγία; Μαλακίες! Αισχρότητα ζητούν: ανθρώπους να κάνουν πράγματα ο ένας στον άλλον με αλυσοπρίονα κατά τη διάρκεια σχολικών πάρτι, μπέιμπι-σίτερ να καρφώνονται με βελόνες πλεξίματος από αδερφές υποψήφιους προέδρους, ομάδες περιφρούρησης να στραγγαλίζουν κότες, ένοπλες συμμορίες κριτικών θεάτρου να εξοντώνουν μεταλλαγμένες κατσίκες! Λοιπόν, αυτό ήταν. Να πέσει το μουσικό θέμα. Καληνύχτα


Άλλη ερμηνεία του Νοήματος:
Το Νόημα της Ζωής μπορεί να βρεθεί αν στον αριθμό των πρωτόπλαστων προσθέσουμε τον αριθμό των εντολών που έδωσε ο Θεός στον Μωυσή και από το άθροισμα αυτών αφαιρέσουμε τον αριθμό των μαθητών του Χριστού.

Η Αλήθεια για το Νόημα:
Θα σας την πω εγώ. Το Νοήμα της ζωής είναιΞέρω, έχω χιούμορ ο άτιμος.

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Μια ερώτηση σχετικά με την παρέλαση

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ





Να ρωτήσω κάτι, εσένα που λες ότι δεν πρέπει να συγχέουμε τα μηνύματα που θέλουμε να περάσουμε μέσω της παρέλασης με πράξεις διαμαρτυρίας -βλ. γυρνάω το κεφάλι μου από την άλλη όταν περνάω μπροστά από τους επισήμους-, καθώς με την παρέλαση δεν τιμάμε όσους κάθονται στην εξέδρα, αλλά όσους πολέμησαν πριν από χρόνια για να ζούμε εμείς όπως ζούμε τώρα και διότι  με τις πράξεις διαμαρτυρίας αναιρούμε τις τιμές που προσπαθούμε να αποδώσουμε τους επαναστάτες προγόνους μας;

Δηλαδή λες ότι για να τιμήσουμε τον αγώνα εκείνων για την ελευθερία, πρέπει να ξεχάσουμε πως η ελευθερία μας αυτή έχει παραβιαστεί και πλέον τείνει να εξαφανιστεί και ότι την επανάσταση του '21 θα την τιμήσουμε κάνοντας πως δεν τρέχει τίποτα και αναβάλοντας την δική μας τωρινή επανάσταση;

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Πάμε παρέλαση;


του Clown

Απ' ότι φαίνεται, δύσκολο. Στη φετινή παρέλαση στο Σύνταγμα, θα χρησιμοποιηθούν σχεδόν όλες οι αστυνομικές δυνάμεις της Αθήνας για να προστατέψουν τους "επίσημους". Αυτό βέβαια είναι λίγο παράλογο. Έχουμε μία κυβέρνηση που πρώτα τρώει τα λεφτά μας και έπειτα ζητάει να τα πληρώσουμε εμείς. Αρνούμαστε να το κάνουμε και πάμε να διαμαρτυρυθούμε. Εκεί όμως, βρίσκουμε απέναντί μας κάποιους τους οποίους πληρώνουμε για να φυλάνε αυτούς που μας κλέβουν! Αν μάλιστα δε συμμορφωθούμε, τρώμε και ξύλο. Πληρωμένο μάλιστα.

Οι "επίσημοι", στηρίζοντας τη Δημοκρατία, θα τοποθετήσουν όλο αυτό το στρατό για να τους φυλά. Είναι εξαιρετικά φασιστικό -σύμφωνα με τα λεγόμενά τους- να απαγορεύεις σε κάποιον να δει την παρέλαση, όπως είχε γίνει την 28η Οκτωβρίου. Επομένως, η λύση σε αυτό, είναι να απαγορεύψεις σε όλους τους υπόλοιπους -εκτός από σένα- να τη δουν. Έτσι, διατηρείτε η Δημοκρατία.

Υπάρχει και η πιθανότητα, οι μαθητές να μουτζώσουν, να βρίσουν ή και να πλακώσουν τους κυβερνώντες. Τότε, την 28η Οκτωβρίου του 2012, η παρέλαση θα γίνει κανονικά, μαζί με τους "επισήμους", αλλά κάθε μαθητής θα ακολουθείται από έναν "άνδρα" των ΜΑΤ, ο οποίος θα του ρίχνει χημικά και ξύλο σε περίπτωση που ξανακάνει κάτι τέτοιο.

Τέλος, υπάρχουν φήμες -κατά πάσα πιθανότητα αληθινές-, που λένε ότι την Κυριακή θα βρίσκονται σε ταράτσες γύρω από το Σύνταγμα ελεύθεροι σκοπευτές -ή τουλάχιστον ένοπλοι παρατηρητές. Που να φανταζόμασταν πριν 2 χρόνια που ήρθε το Δ.Ν.Τ., ότι θα φτάναμε σε τέτοιο επίπεδο χούντας. Για την ακρίβεια, μάλλον έχυμε ξεπεράσει εκείνο της επίσημης.

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Ωραία μέρα!



του Clown

Σήμερα έχει μία από τις καλύτερες μέρες των τελευταίων μηνών. Ο ήλιος λάμπει, σύννεφα δεν υπάρχουν πουθενά, ο ουρανός είναι καταγάλανος -αν και θα ήταν καλύτερος άμα δεν υπήρχε το νέφος. Δεν σου βγαίνει να κάτσεις σπίτι. Άντε γεια!

Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

17-3-12. 24 χρόνια χωρίς τον Άσιμο.


του Clown

Ο Νικόλας Άσιμος πέθανε -αυτοκτόνησε για την ακρίβεια- τέτοια μέρα πριν 24 χρόνια. Τότε, ήταν ένας τρελός που έλεγε μπούρδες και πουλούσε κασέτες με τα τραγούδια του στην πλατεία Εξαρχείων. Έκανε διάφορα "δρώμενα" στο δρόμο, προκαλόντας την εντύπωση ή ακόμα και το χλευασμό των περαστικών. Είχε ελάχιστους και καλούς φίλους, αναζητούσε κροκανθρώπους ("κροκ" εκ του "ροκ"), ήταν αναρχικός στην αρχή αλλά τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε βρίζοντας τους αναρχικούς, οι οποίοι με τη σειρά τους τον είχαν κυρήξει ανεπιθύμητο! Λίγο πριν αυτοκτονήσει, είχε τρελαθεί, κυκλοφορούσε σέρνοντας πίσω του ένα ψόφιο σκύλο, χτυπούσε τους περαστικούς με τη μαγκούρα του και είχε κατηγορήθηκε για βιασμό. Αυτός ήταν και ο σημαντικότερος λόγος που τον οδήγησε στη μεγάλη απόφαση.

Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του και ίσως γι' αυτό και να τρελάθηκε. Απ' ότι φαντάζομαι, δεν πρέπει να υπήρχε κυριολεκτικά κανένας που να συμφωνούσε μαζί του, σε κάμποσα χρόνια όμως, πολύ πιθανόν να είναι η πλειοψηφία που θα συμφωνεί. Σε μία ουτοπική κοινωνία, ίσως να ήταν και όλοι.






Αυτά τα δύο είναι πασίγνωστα και -εκτός από στίχους- έχουν και καταπληκτική μουσική και τραγουδάει και καλά ο Άσιμος. Τα παρακάτω ξεχωρίζουν -κυρίως- για τους πολύ ιδιαίτερους στίχους τους.










Υ.Γ.: Ακόμα και σήμερα, αν ζούσε ο Άσιμος, θα τον έλεγα τρελό και δε θα έδινα καμία σημασία σε αυτά που έλεγε. Δυστυχώς, πρέπει να πεθάνει κάποιος για να αναγνωριστεί.

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Blogoscars 2012

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ


Εδώ και τρία χρόνια, έχει καθιερωθεί ένας νέος θεσμός στην ελληνική blogόσφαιρα, τα blogoscars.

Τα Blogoscars αποτελούν απάντηση στην προβλεψιμότητα των γνωστών σε όλους μας βραβείων Όσκαρ, τα οποία πλέον είναι περισσότερο γκλαμουριά, παρά σινεφιλικό πανηγύρι. Καθώς λοιπόν αυτά δεν εκφράζουν και πολύ κόσμο και κινούνται σε μάλλον εμπορικά μονοπάτια, ορισμένοι Έλληνες σινεφίλ bloggers πήραν μία τολμηρή πρωτοβουλία: Δημιούργησαν τα δικά τους βραβεία, τα blogoscars.

Σε αυτά κάθε χρόνο παίρνουν μέρος όσοι Έλληνες bloggers θέλουν και ψηφίζουν τις αγαπημένες τους ταινίες της χρονιάς μέσω των blogs τους.

Κάθε χρονιά ο αριθμός των bloggers που παίρνουν μέρος αυξάνεται και ο θεσμός έχει γίνει εξίσου (αν όχι περισσότερο) ενδιαφέρων από τα κανονικά Όσκαρ!

Την περασμένη χρονιά για παράδειγμα, μεγάλος νικητής αναδείχθηκε ο «Μαύρος Κύκνος» του Ντάρεν Αρονόφσκι.

Φέτος, στην Οσκαρική κυριαρχία του βουβού «Artist», οι bloggers απάντησαν με τα αποτελέσματα να ανακοινώνονται λίγες ημέρες μετά από εκείνα των Όσκαρ σε ένα πάρτι που διοργανώθηκε από το περιοδικό «Σινεμά».

Οι κατηγορίες των βραβείων Blogoscars είναι οι εξής: Καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο, α' & β' ανδρικός ρόλος, α' & β' γυναικείος ρόλος και καλύτερο soundtrack.

Φέτος, στις μισές από αυτές θριάμβευσε πανηγυρικά το ανεξάρτητο «Drive» με τον Ryan Gosling!
(Καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, α' ανδρικός & soundtrack)

Για το σενάριό του βραβεύτηκε ο Γούντι Άλεν («Μεσάνυχτα στο Παρίσι»), ενώ το βραβείο α' γυναικείου ρόλου πήγε στην φοβερή Τίλντα Σουίντον του «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν».

Στους δεύτερους ρόλους βραβεύτηκαν οι Κρίστοφερ Πλάμερ (όπως και στα κανονικά Όσκαρ) για τους «Πρωτάρηδες» και η Κάρεϊ Μάλιγκαν για το τολμηρό «Shame».

Αξίζει να ρίξετε μία και στο επίσημο site των blogoscars, για να δείτε και το πώς παρουσίασαν τους νικητές οι υπεύθυνοι bloggers.

Η αλήθεια είναι ότι από μέρους τους έχει πέσει σίγουρα δουλεία, αλλά και ότι αγαπάνε αυτό που κάνουν. Σκίτσα, banners, αλλά και χιουμοριστικά βιντεάκια βασισμένα στις ταινίες της χρονιάς αναδεικνύουν τον θεσμό των blogoscars σε κάτι το αληθινά ενδιαφέρον, που αξίζει να διαδοθεί και σε όσους δεν ξέρουν ακόμη σχετικά με αυτόν...

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

12/2/12 - 12/3/12: Ένας μήνας μετά τη μεγαλύτερη συγκέντρωση που έχει γίνει ποτέ.



του Clown

Η πρώτη πραγματικά μεγάλη διαδήλωση που πήγα ήταν αυτή της 5ης Ιουνίου του 2011. Ήταν το δεύτερο πανευρωπαϊκό κάλεσμα των Αγανακτισμένων. Κατεβήκαμε Ευαγγελισμό και πήγαμε Σύνταγμα με τα πόδια. Το σύνολο όσων έκαναν την ίδια διαδρομή με μας, ήταν εκεί για τον ίδιο σκοπό με μας. Ο κόσμος ήταν πολύς και πύκνωνε λίγο πριν φτάσουμε στο Σύνταγμα το οποίο ήταν απροσπέλαστο. Έτσι, αποφασίσαμε να κάνουμε το γύρω της διαδήλωσης, για να δούμε από κοντά πόσο κόσμο είχε. Πάνω κάτω, ήταν από το τείχος της Β. Σοφίας, μέχρι αρκετά πριν τα Προπύλαια και μέχρι αρκετά πριν στις στήλες του Ολυμπίου Διός. Ακόμα και στην τηλεόραση είπαν ότι είχε 300.000-500.000 κόσμο. Ήταν η πιο μεγάλη διαδήλωση που είχε γίνει μετά τη μεταπολίτευση.

Η επόμενη -με χρονολογική αλλά και ποσοτική σειρά- μεγάλη ήταν αυτή της 19ης Οκτωβρίου, την πρώτη από τις δύο μέρες τις 48ωρης απεργίας κατά του εφαρμοστικού νόμου που ψηφίστηκε στη Βουλή την επομένη. Κατέβηκα Μοναστηράκι και προχώρησα μαζί με αρκετό κόσμο που ήταν εκεί για τον ίδιο λόγο μέχρι την Ομόνοια, τα Προπύλαια, την Παλιά Βουλή, την Πλατεία Κοτζιά και άλλες περιοχές οι οποίες ήταν γεμάτες με κόσμο. Αν ξέρετε το κέντρο της Αθήνας, καταλαβαίνετε πόσο περισσότερος ήταν ο κόσμος απ' ότι την προηγούμενη φορά. Απ' ότι με ενημέρωσαν φίλοι μου που ήταν στο Σύνταγμα, και εκεί ο κόσμος ήταν πάρα πολύς, περισσότερος από τις 5 Ιουνίου. Κανένα ΜΜΕ δε μίλησε για το πλήθος του κόσμου, αλλά τα νούμερα υπολογίστηκαν σε 700.000-800.000.

Και η τελευταία μεγαλειώδης διαδήλωση, ήταν αυτή της 12ης Φεβρουαρίου. Πάλι κατέβηκα Μοναστηράκι, τα πράγματα όμως ήταν διαφορετικά. Δεν υπήρχαν άτομα μεμονομένα να πηγαίνουν προς Σύνταγμα, αλλά ένα ολόκληρο ποτάμι ανθρώπων που ξεκινούσε από το Θησείο και έφτανε μέχρι την Ομόνοια και τις στήλες του Ολυμπίου Διός. Δεν υπήρχε στο δρόμο κανένας άλλος πέρα από τους διαδηλωτές. Το πλήθος ήταν κατά πολύ μεγαλύτερο από αυτό της 19ης Οκτωβρίου και τουλάχιστον 3πλάσιο - 4πλάσιο από της 5ης Ιουνίου. Κάτι που σημαίνει ότι ξεπερνούσε σίγουρα το 1.000.000.

Φυσικά, όσοι έχουν επιλέξει την τηλεόραση και τις εφημερίδες ως κύριο μέσο ενημέρωσης επικεντρώθηκαν στα επεισόδια που ακολούθησαν και όχι στη διαδήλωση. Επειδή λοιπόν, ελπίζω να σας έδωσα να καταλάβετε τα περί του πλήθους της διαδήλωσης, ας δούμε και τι έγινε με τα επεισόδια. Ποιος τα δημιούργησε, τι σκοπό εξυπηρετούσαν, ποιος συμμετείχε.

Υπάρχουν πολλές απόψεις. Προσπαθώντας να βγάλουμε ένα συμπέρασμα, ας δούμε πρώτα κάποια γεγονότα-δεδομένα από εκείνη την ημέρα.

Πρώτον, στις μάχες με την αστυνομία συμμετείχε ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό των νεαρών διαδηλωτών. Αναμφισβήτητο μεν, αφού τα επεισόδια κράτησαν πάνω από 6 ώρες σε δεκάδες μέτωπα και λογικό δε, αφού αλλιώς θα κινδύνευε η σωματική ακεραιότητα και η ελευθερία των υπολοίπων, Αν πιστεύετε ότι με το να πετάς πέτρες δεν προστατεύεις κανέναν, αλλά το αντίθετο, δείτε το πρώτο λεπτό του παρακάτω βίντεο:



Αν πάλι πιστεύετε ότι αυτό είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, δεν έχετε παρά να ψάξετε για δεκάδες παρόμοια βίντεο ή -ακόμα καλύτερα- να κατεβείτε σε μία διαδήλωση. Έχω βιώσει προσωπικά αντίστοιχες καταστάσεις, που τα ΜΑΤ σου επιτίθονται και σε παίρνουν στο κυνήγι χωρίς λόγο και οι κουκουλοφόροι σε σώζουν, απωθώντας τους με πέτρες ή και μολότοφ.

Το δεύτερο δεδομένο, είναι ότι οι τραυματίες αστυνομικοί ήταν περισσότεροι από τους πολίτες. Συγκεκριμένα, 106 έναντι 94. Αυτό αποκλείει το ενδεχόμενο τα επεισόδια να έγιναν από προβοκάτορες αστυνομικούς, μιας και ποιος διοικητής θα τραυμάτιζε 106 υπήκοούς του, που ο κάθε ένας τους του είναι εξαιρετικά σημαντικός και που δίνει το αίσθημα της νίκης στην απέναντι πλευρά.

Τρίτον, καταστράφηκαν ή υπέστησαν ζημιές 93 κτήρια, κάτι που σημαίνει ότι τα έσπασαν διαδηλωτές και όχι πληρωμένοι προβοκάτορες. Χρειάζονται χιλιάδες προβοκάτορες για να το κάνουν αυτό. Αν αυτό το συνδυάσουμε με το γεγονός ότι από τα 93 κτήρια, μόνο 1-2 είχαν ιστορική αξία και η καταστροφή τους "στεναχώρησε" την κοινή γνώμη καταλαβαίνουμε ότι τα υπόλοιπα καταστράφηκαν από διαδηλωτές. Όταν πληρώνεσαι για να καταστρέψεις ένα κτήριο και να αμαυρώσεις τη διαδήλωση, δεν καταστρέφεις μία τράπεζα ή μία πολυεθνική, αλλά κάτι ιστορικό που θα πειράξει την κοινή γνώμη. Οπότε, σταματήστε να μιλάτε για το Αττικόν, το έκαψαν προβοκάτορες. Τα άλλα 92 όμως, όχι.

Τέταρτον, δεν υπάρχει περίπτωση να υπήρξε οργανωμένο σχέδιο από τους κουκουλοφόρους-μπαχαλάκηδες. Αρκεί να μιλήσετε με έναν από αυτούς και θα δείτε ότι δεν είναι ικανοί να καταστρώσουν ένα τέτοιο σχέδιο σε καμία περίπτωση. Ούτε καν να το εφαρμόσουν. Γενικότερα, δεν μπορούν να εφαρμόσουν τίποτα με πειθαρχεία. Ως αναρχικοί μάλιστα, δε θέλουν καν. Ούτε θέλουν λοιπόν, ούτε μπορούν.

Πέμπτον, δε συνέφερε την αστυνομία και την κυβέρνηση να αφήσουν σκοπίμως την κατάσταση εκτός ελέγχου, μιας και με αυτά που έγιναν στη διαδήλωση -επειδή ακριβώς δεν έγιναν από μία μικρή ομάδα διαδηλωτών- πέρασε ένα πολύ ισχυρό μήνυμα. Ήταν μία εξέγερση -μονοήμερη δυστυχώς- και όχι μία διαδήλωση. Μια εξέγερση έχει πάντα πολύ μεγαλύτερη σημασία από μία μεγάλη διαδήλωση. Τι σας έχει μείνει περισσότερο στο μυαλό; Τα επεισόδια του Δεκέμβρη μετά τον Αλέξη, ή οι Κυριακάτικες ειρηνικές διαδηλώσεις στο Σύνταγμα το καλοκαίρι; Σαφώς το πρώτο. Και επίσης, μετά από μια τέτοια νύχτα, είναι τεράστια η πιθανότητα για συνέχιση των επεισοδίων.

Και τέλος, σε προηγούμενες διαδηλώσεις -ακόμα και στις επεισοδιακές- δεν έγινε ποτέ τέτοιος χαμός. Αυτό αποδεικνύει ότι κάτι διαφορετικό συνέβη τη 12η Φεβρουαρίου. Ούτε πλήθυναν οι κουκουλοφόροι, ούτε έφτιαξαν υπερόπλα, ούτε η αστυνομία έβαλε χιλιάδες προβοκάτορες. Κάτι άλλο.

Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα παραπάνω, το λογικότερο συμπέρασμα φαντάζει το εξής:

Η διαδήλωση της 12ης Φεβρουαρίου στο Σύνταγμα, είναι με διαφορά η μεγαλύτερη που έχει γίνει στην Ελλάδα εδώ και πάρα πολύ καιρό, ίσως και σε όλη την ιστορία. Η τεράστια επίθεση των ΜΑΤ που ξεκίνησε κατά τις 18.00, αντιμετωπίστηκε με επιτυχία από το σύνολο των διαδηλωτών. Οι νέοι πετούσαν τις πέτρες για να κερδίσουν έδαφος και οι μεγαλύτεροι τις μάζευαν από το δρόμο και τους τις έδιναν πίσω. Κανείς δεν έφευγε από το κέντρο επί πολλές ώρες παρά το χημικό πόλεμο-αξίζει να σημειωθεί, ότι σε ορισμένες διμοιρίες είχαν τελειώσει τα χημικά και αντί γι' αυτά, πετούσαν πίσω τις πέτρες.

Δεδομένου ότι οι απλοί διαδηλωτές αντιμετώπιζαν τα ΜΑΤ, οι κουκουλοφόροι επιτίθονταν σε τράπεζες, πολυεθνικές εταιρείες, μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων κ.λπ. νομίζοντας ότι πολεμάνε τον καπιταλισμό, το σύστημα και την εξουσία. Παράλληλα, μερίδα απλών πολιτών επιτεθόνταν επίσης στους συγκεκριμένους στόχους, εκφράζοντας την οργή της για όσα έχουν υποστεί από αυτούς. Για παράδειγμα, αν μία τράπεζα σε απειλεί με κατάσχεση σπιτιού, τότε, όταν δεις να της πετάνε πέτρες, θα της πετάξεις κι εσύ. Επιπλέον, υπήρξαν ορισμένοι προβοκάτορες που έκαψαν σημαντικά κτήρια για να εξοργίσουν την κοινή γνώμη. Υπήρξαν βλάκες που έκαψαν και κατέστρεψαν μικρά μαγαζιά ή και νεοκλασικά κτήρια, τα πρώτα χωρίς λόγο, τα δεύτερα γιατί υποστηρίζουν πως είναι σύμβολα πλούτου και εξουσίας. Και τέλος, τα επεισόδια δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιου οργανωμένου σχεδίου, αλλά της οργής που έχει ο κόσμος η οποία -όπως είδαμε- μπορεί να καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμά της.

Αυτά.

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Γαμώ! Μην κόβετε τα λουλούδια.



του Clown

Είμαι σίγουρος, ότι εαν δημιουργηθεί ένα ειρηνικό κίνημα που αντί για μολότοφ και πέτρες πετάει ανθοδέσμες, απαντώντας στα δακρυγόνα και το ξύλο με συμβολικό τρόπο, πολλοί από εσάς θα διαμαρτυρηθείτε για τα λουλούδια που έκοψαν προκειμένου να φτιάξουν τις ανθοδέσμες.

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Ζώδια: Ιχθείς (19/2 - 20/3/2012)

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ





Αγαπητοί Ιχθείς,

Για σας αυτόν τον μήνα τα άστρα μας φανέρωσαν σαφέστατες και σίγουρα χρήσιμες πληροφορίες!

Όσον αφορά τα οικονομικά σας, θα είναι ένας δύσκολος μήνας, αλλά θα σας δώσει ελπίδα το γεγονός ότι μία Τετάρτη το πρωί, θα βρείτε στο δρόμο (από τη δεξιά πλευρά) 1€!

Όσον αφορά τα ερωτικά σας, θα... έχετε συνεχώς λόξιγγα!

Να είστε σίγουροι πως σας σκέφτεται συνέχεια. Ναι, εκείνη/ος που θα κάθεται και θα σας κοιτάζει όλη την ώρα μία Παρασκευή βράδυ σε ένα μπαρ στο κέντρο. Μάλιστα, θα κάθεται 4 τραπέζια πίσω από σας. Επίσης, το όνομά της/του θα ξεκινάει από Ε (προσοχή λοιπόν σε Ελένες, Έκτορες, Ειρήνες, Ευτύχηδες κ.ο.κ.), θα έχει μία ελιά στο πίσω μέρος του λαιμού, θα είναι Υδροχόος και την συγκεκριμένη ημέρα θα φοράει σίγουρα σκούρα μπλε ρούχα.

Να προσέχετε λοιπόν, γιατί αναμφισβήτητα θα ψάξει να σας βρει και, αν τα καταφέρει, θα σας την πέσει σε μία στάση λεωφορείου, η οποία θα είναι γεμάτη με ταγκιές και ζωγραφισμένες πούτσες, 3 λεπτά ακριβώς πριν από την άφιξη του λεωφορείου.

Και μόλις πραγματοποιηθούν οι προβλέψεις μας και εντυπωσιαστείτε με το πόσο ακριβείς ήταν, διαδόστε το, να μας διαβάζουν κι άλλοι άνθρωποι, όχι τίποτα άλλο, να μπορεί ο κόσμος να πληροφορείται σωστά.

Συμβουλή της Πλατείας: Μην ψαρώνετε.

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Με το Μπαμπινιώτη υπουργό, θα μάθω απ' έξω όλο το λεξικό!



του Clown

Η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση που αντιμετωπίζει πλήρη αποδοχή από τους πολίτες, έκανε ένα μινι ανασχηματισμό και στη θέση της Άννας Διαμαντοπούλου πέρασε ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης. Με αυτή της την κίνηση, η ετοιμόροπη κυβέρνηση, στερεί ένα καλύτερο μέλλον από τη νεολαία της χώρας μας. Η Διαμαντοπούλου ήταν ότι καλύτερο είχε να επιδείξει η το γυναικείο φύλλο παγκοσμίως και πάνω που ήταν έτοιμη να πραγματοποιήσει το σχέδιό της, μας την παίρνουν.

Τουλάχιστον όμως δε θα φάει μούντζες, γιαούρτια, αυγά, πέτρες και μολότοφ στην παρέλαση. Αντιθέτως, ο αντικαταστάτης της θα φάει αρκετά καλά. Προτείνω να του πετάξουμε τα μπλε τα λεξικά του -τα τεράστια για να μάθει να γράφει μικρότερα άλλη φορά- τα οποία επίσης ταιριάζουν και με την ημέρα, μιας και το μπλε είναι το εθνικό μας χρώμα.

Αν επιζήσει από την παρέλαση, θα πραγματοποιήσει ραγδαίες αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα. Αρχικά, θα απολύσει όλους τους σημερινούς δασκάλους και καθηγητές και στη θέση τους θα προσλάβει αντίστοιχους Αρχαίους Έλληνες. Επίσης, θα καταργηθούν όλα τα μαθήματα πλην των αρχαίων ελληνικών, ενώ κάθε μαθητής θα υποχρεούται να γράφει τουλάχιστον ένα λεξικό το χρόνο -κάθε χρόνο και μεγαλύτερο. Στα σχολεία θα μιλιόνται μόνο τα αρχαία ελληνικά και όποιος ξεχαστεί και πει έστω και μία νεοελληνική λέξη, θα αναγκάζεται να αποστηθίσει ολόκληρο το μπλε λεξικό -αν δεν το έχει πετάξει στην παρέλαση. Οπότε πετάχτε τα όλοι!

Επιπλέον, όλοι οι μαθητές θα αποκαλούνται από 'δω και πέρα με τα βαπτιστικά τους ονόματα. Μάκης, Θέμης, Μήτσος, Τάσος, Δημήτρης, Κώστας κομμένα. Πλέον μόνο Ευστάθιος, Αντώνιος, Ευθύμιος, Προκόπιος κ.λπ. Τέλος, θα καταργηθεί η θετική και η τεχνολογική κατεύθυνση και όλοι θα είναι υποχρεωμένοι να πάνε στη θεωρητική. Όλα τα πανεπιστήμια θα κλείσουν και ανοιχτή θα παραμείνει μόνο η φιλοσοφική, ενώ το μόνο επάγγελμα που θα μπορεί να ακολουθήσει κανείς θα είναι αυτό του φιλολόγου. Μάλιστα, ο μισθός θα αντικατασταθεί από την ευχαρίστηση που αντλεί ο μελετών και ο διδάσκων της ελληνικής γλώσσας.

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

101% για τον Πούτιν!

του Clown

Ο Βλαδίμηρος Πούτιν κέρδισε τις εκλογές στη Ρωσία με ποσοστό πάνω από 50%. Την αμέσως επόμενη μέρα πραγματοποιήθηκαν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στη χώρα με το επιχείρημα ότι υπήρξε νοθεία στο αποτέλεσμα. Για την ακρίβεια, ο Πούτιν σε ορισμένα χωριά της Ρωσίας πήρε περισσότερους ψήφους από το σύνολο των κατοίκων του χωριού. Πήρε δηλαδή πάνω από 100%!

Και αν κάποιος δεν είναι ικανός να κάνει σωστά μία νοθεία, φανταστείτε πόσο ικανός θα είναι να διοικίσει μια χώρα... Ή πόσο κατάλληλα θα διαχειριστεί τα 600δις ευρώ που θα σπαταλίσει η Ρωσία για πολεμικό εξοπλισμό τα επόμενα χρόνια. Χμμμ...

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Μία ερωτική ιστορία με φόντο την πραγματικότητα...

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ





Και οι δυο τους μαθητές λυκείου. Στην ίδια τάξη.

Εκείνος δίνει την εικόνα αλήτη, χωρίς απαραίτητα να του ταιριάζει ο χαρακτηρισμός αυτός. Όχι εντελώς τουλάχιστον. Μαθητής του 15-16, είναι από τους πρώτους που θα σπεύσουν να κλείσουν το σχολείο για κατάληψη και που θα βγουν μπροστά σε καθηγητές και γονείς να υποστηρίξουν με πάθος τα αιτήματά τους. Έντονα πολιτικοποιημένος, χαρακτηρίζεται από έκδηλη αντιδραστικότητα. Χωρίς να πτοείται από τις αντιρρήσεις των γονιών του και τους τσακωμούς που κοντεύουν να γίνουν ρουτίνα, κατεβαίνει όσο συχνότερα μπορεί σε πορείες για να διεκδικήσει ένα καλύτερο αύριο.
Εκείνη, μαθήτρια του 18-19, εκ πρώτης όψεως θα χαρακτηριζόταν ως μία γλυκιά, σοβαρή και ώριμη κοπέλα. Έχει θέσει στόχους για το μέλλον της, τους οποίους θέλει στ’ αλήθεια να πραγματοποιήσει. Ευαισθητοποιημένη, σχετικά πολιτικοποιημένη κι αυτή, εντούτοις κατά των καταλήψεων και των πορειών. Θέλει κι η ίδια να παλέψει για το μέλλον της και προσπαθεί να βρει κάποιον τρόπο πιο αποτελεσματικό για να το πετύχει. Πιστεύει ότι η ίδια και οι συνομήλικοί της δεν είναι αρκετά ώριμοι για να δίνουν το παρόν σε πορείες και με αυτόν τον τρόπο ρισκάρουν τη σωματική ακεραιότητά τους δίχως ουσιαστικό λόγο.  Για τις καταλήψεις θεωρεί ότι αποτελούν απλώς χάσιμο μαθήματος, το οποίο βρίσκει πολύτιμο.
Οι δύο έφηβοι είναι ερωτευμένοι.
Κανείς από τους δύο όμως δεν τολμά ούτε να το παραδεχτεί, ούτε να κάνει οποιαδήποτε κίνηση. Όσο ερωτευμένος είναι ο ένας με τον άλλον, άλλο τόσο τον μισεί. Οι ιδεολογικές τους διαφορές τούς οδηγούν συνεχώς σε συγκρούσεις, με αποτέλεσμα να μην μπορούν σχεδόν ούτε παρέα να κάνουν μεταξύ τους.
Καθώς όμως το σπίτι εκείνης βρίσκεται σε σημείο από το οποίο εκείνος περνά καθημερινά, ακόμα κι αν προσπαθεί για το αντίθετο, δεν μπορεί να σταματήσει να την σκέφτεται.
Κατά τη διάρκεια της κατάληψης, παρατηρείται το φαινόμενο να συζητάνε τα παιδιά από μόνα τους για θέματα πολιτικά, χωρίς να τους το έχει επιβάλλει κάποιος, να βρίσκει ο καθένας δικά του επιχειρήματα, να διαμορφώνει δική του άποψη. Όλοι συζητάνε με όλους για φλέγοντα ζητήματα όπως η κατάσταση στην Ελλάδα και, φυσικά, τα περί της κατάληψης. Αν πρέπει να συνεχιστεί, αν υπάρχει λόγος που γίνεται κλπ.
Έτσι, αναπόφευκτα παρατηρούνται συγκρούσεις ανάμεσα στους ΥΠΕΡ και τους ΚΑΤΑ.
Μα καμία άλλη τέτοια σύγκρουση δεν έχει το συναισθηματικό υπόβαθρο εκείνης των δύο πρωταγωνιστών. Η διαφωνία τους εξελίσσεται σε τσακωμό, κατά τον οποίο κι οι δύο καταπιέζονται συναισθηματικά, στεναχωριούνται, μισιούνται ακόμα περισσότερο, μα προσπαθούν μανιασμένα να πείσουν ο ένας τον άλλον. Οι γνώμες όμως είναι σαν τις πρόκες: Όσο πιο πολύ τις χτυπάνε τόσο πιο βαθιά μπαίνουν.
Όταν θα μείνουν πάλι μόνοι τους, το μόνο πράγμα που θα έχουν καρφωμένο στο μυαλό τους θα είναι ο ένας τον άλλον. Η συναισθηματική πίεση θα τους έχει εξουθενώσει. Μα εξακολουθούν να παραμένουν κλειδωμένοι ο ένας στο μυαλό του άλλου. Συνεχώς…
Μία από τις επόμενες ημέρες οργανώνεται πορεία στο κέντρο. Εκείνος δεν πρόκειται να χάσει την ευκαιρία. Αν και τσακώνεται πάλι με εκείνη, η οποία επιχειρεί με όλη της τη «δύναμη» να τον πείσει να μην πάει, δεν θα αλλάξει γνώμη.
Μα τα πράγματα στην πορεία είναι όντως επικίνδυνα. Οι αστυνομικοί δεν κάνουν πίσω. Εκείνος, όπως και ο κολλητός του, όπως και πολλοί άλλοι παρευρισκόμενοι, σε μία στιγμή ανεξέλεγκτου πανικού, πέφτει θύμα σύντομου ξυλοδαρμού από αστυνομικό. Θα καταφέρει να ξεφύγει μα μέσα στον πανικό θα απομακρυνθεί από την παρέα του. Θα τρέξει πληγωμένος μέχρι το κοντινότερο σε λειτουργία μετρό και θα γυρίσει πίσω.
Και τότε του έρχεται μία ιδέα. Δεν παίρνει τηλέφωνο γονείς να περάσουν να τον πάρουν και να τον οδηγήσουν σπίτι. Θα πάει με τα πόδια. Και όπως κάθε φορά που πάει με τα πόδια, θα περάσει έξω από το σπίτι της. Με την ευκαιρία, υποτίθεται, λοιπόν, ότι περνά από το σπίτι της, θα της χτυπήσει το κουδούνι. Θα καταφύγει σε αυτήν αντί να πάει σπίτι του. Θα κάνει, ενδεχομένως, ένα επιπόλαιο πρώτο βήμα. Πληγωμένος και εξαντλημένος, μόλις εκείνη ανοίξει την πόρτα, θα πέσει στην αγκαλιά της. Εκείνη θα τον βάλει μέσα, θα τον ξαπλώσει στον καναπέ και θα τον φροντίσει όπως μπορεί, μιλώντας στο τηλέφωνο με τους γονείς της για να τους ρωτήσει τι ακριβώς να κάνει.
Όση ώρα εκείνη προσπαθεί να του φροντίσει τα τραύματα, κανείς από τους δύο δεν μιλάει. Δεν υπάρχει κάτι να ειπωθεί. Αν μιλούσαν μάλλον θα τσακωνόντουσαν. Επομένως και οι δύο προτιμούν να παραμείνουν σιωπηλοί. Δεν είναι αμηχανία. Είναι βαθιά απόλαυση της μοναδικής ευκαιρίας που τους δίνεται να έρθουν κατά ελάχιστο πιο κοντά.  Η στενάχωρη εικόνα κρύβει μέσα της ευτυχία!
Εκείνος δεν καταφέρνει να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά από την κούραση και, όσο κοιμάται, εκείνη απλώς κάθεται δίπλα του και τον παρακολουθεί.
Μα οι ευχάριστες στιγμές θα τελειώσουν μετά από  λίγο. Οι γονείς του έρχονται και τον παίρνουν και το όνειρο έχει ήδη τελειώσει και δεν πρόκειται πλέον να επανέλθει ποτέ. Το ιδεολογικό χάσμα μεταξύ των δύο νέων έχει μεγαλώσει κι άλλο, μιας και εκείνος μετά από την τραυματική εμπειρία του πρόκειται να φανατιστεί, ενώ εκείνη βλέπει το ίδιο γεγονός ως επιβεβαίωση των όσων υποστήριζε προηγουμένως.
Έτσι, παρόλο που ο έρωτάς των δύο εφήβων δεν σβήνει, οι ελπίδες του τελειώνουν με το τέλος εκείνης της συνάντησης.
Κι όμως όση ώρα παρέμειναν μαζί, ολοκλήρωσαν μία εξαιρετικά σύντομη, υποτονική φαινομενικά, μα στην πραγματικότητα φοβερά δυνατή σχέση. Σχέση απόστασης και σιωπής. Γιατί ο αέρας γύρω τους ήταν πλημμυρισμένος από έρωτα…