του Clown
Ο Νικόλας Άσιμος πέθανε -αυτοκτόνησε για την ακρίβεια- τέτοια μέρα πριν 24 χρόνια. Τότε, ήταν ένας τρελός που έλεγε μπούρδες και πουλούσε κασέτες με τα τραγούδια του στην πλατεία Εξαρχείων. Έκανε διάφορα "δρώμενα" στο δρόμο, προκαλόντας την εντύπωση ή ακόμα και το χλευασμό των περαστικών. Είχε ελάχιστους και καλούς φίλους, αναζητούσε κροκανθρώπους ("κροκ" εκ του "ροκ"), ήταν αναρχικός στην αρχή αλλά τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε βρίζοντας τους αναρχικούς, οι οποίοι με τη σειρά τους τον είχαν κυρήξει ανεπιθύμητο! Λίγο πριν αυτοκτονήσει, είχε τρελαθεί, κυκλοφορούσε σέρνοντας πίσω του ένα ψόφιο σκύλο, χτυπούσε τους περαστικούς με τη μαγκούρα του και είχε κατηγορήθηκε για βιασμό. Αυτός ήταν και ο σημαντικότερος λόγος που τον οδήγησε στη μεγάλη απόφαση.
Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του και ίσως γι' αυτό και να τρελάθηκε. Απ' ότι φαντάζομαι, δεν πρέπει να υπήρχε κυριολεκτικά κανένας που να συμφωνούσε μαζί του, σε κάμποσα χρόνια όμως, πολύ πιθανόν να είναι η πλειοψηφία που θα συμφωνεί. Σε μία ουτοπική κοινωνία, ίσως να ήταν και όλοι.
Αυτά τα δύο είναι πασίγνωστα και -εκτός από στίχους- έχουν και καταπληκτική μουσική και τραγουδάει και καλά ο Άσιμος. Τα παρακάτω ξεχωρίζουν -κυρίως- για τους πολύ ιδιαίτερους στίχους τους.
Υ.Γ.: Ακόμα και σήμερα, αν ζούσε ο Άσιμος, θα τον έλεγα τρελό και δε θα έδινα καμία σημασία σε αυτά που έλεγε. Δυστυχώς, πρέπει να πεθάνει κάποιος για να αναγνωριστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου