Μουσικοχορευτικές παραστάσεις (part 1)

της Πόπης

Έφτασα στο θέατρο Κνωσσός, αργοπορημένη, αλλά ευτυχώς πρόλαβα να βρω την θεία μου και να κάτσω μαζί της. Το κουδούνι χτυπάει, τα φώτα κλείνουν, οι κουρτίνες ανοίγουν και η σχολή χορού «Εν Κινήσει» μας ταξιδεύει στον κόσμο του ονείρου.

«Ο Φεγγαροσκεπαστής» κρατάει τα ηνία και μας οδηγεί μέσω του χορού στον κόσμο της αλληλεγγύης. Τραγούδια όπως αυτό 

 

σε μεταφέρουν στα άστρα και σε αξέχαστα δειλινά.

Μικρά κοριτσάκια γεμάτα αγάπη για αυτό που κάνουν δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Συγκινούν τον κόσμο ο οποίος τα καταχειροκροτεί. Εμφανίζονται άλλα παιδάκια ντυμένα στα ροζ να προσπαθούν με επιτυχία να σε πάρουν μαζί τους στη δικιά τους ιστορία. Κοπέλες μεγαλύτερες, βάζουν πλώρη για τον δικό τους προορισμό, σε σαγηνεύουν. Με το hip-hop επιστρέφεις στην πραγματική ζωή που είναι γεμάτη χρώματα και δυνατή μουσική. Θες να τις ακολουθήσεις και εσύ..

Και παραδίνεσαι στη μαγεία της τέχνης…

Ήταν κάποτε ο Φεγγαροσκεπαστής. Δουλειά του, να σκεπάζει το φεγγάρι ώστε να γίνεται ολόκληρο, μισό ανάλογα με τον καιρό. Κουράστηκε όμως ξαφνικά και απρόσμενα έφυγε και όλα τα παράτησε μισά ...

Νέος καινούριος έπρεπε να αναλάβει την δουλειά. Πώς να μπορέσει όμως να φτάσει τόσο μακριά?

Σκέφτηκε να πετάξει με μικρές μπουρμπουληθρούλες, μα δεν μπορούσε. Σκέφτηκε να πηδήξει με ελατήριο ή τραμπολίνο, μα δεν μπορούσε.
Έφτιαξε και σαΐτες όμορφες και μπάλες εναέριες. Χρησιμοποίησε πολύχρωμους χαρταετούς και κάλεσε πουλιά για να τον ανεβάσουνε ψηλά. Τίποτα όμως δεν κατάφερε με όλα αυτά!

Εκεί που κλαίγανε πικρά και την απογοήτευση καλέσανε για συντροφιά, ιδέα τους ήρθε τολμηρή! Να φτιάξουν σκάλα πολύχρωμη και δυνατή. Και ένα ένα το σκαλί να ανεβάσουνε τον Φεγγαροσκεπαστή, να φτάσει το φεγγάρι και στην αγκαλιά του να το πάρει.
Και όλα αυτά θα τα κάνανε μαζί…

Φεγγαράκι μου λαμπρό

Φεγγαράκι μου λαμπρό

Φέγγε μου να περπατώ

Να πηγαίνω φροντιστήριο

Μπάς και μπώ Πανεπηστίμιο.

Να μαθαίνω ολόκληρα βιβλία 

και να κοιμάμαι όρθια στα θρανία 

και απο την κούραση και τα διαβάσματα

να έχω συνεχώς σκαμπανεβάσματα.

Μου λένε ν'αγαπώ την τάξη

να υπομένω και να λέω ''είναι όλα εντάξει''

Να ζώ ένα χρόνο με τον άγχος των Πανελληνίων

και να φιλώ σταυρούς για μία χλέπα στο Υπουργείο.

Μέρα μπαίνει,μέρα βγένει

όλο γράφω μα τίποτα δεν μου μένει,

όλο μαθαίνω 

και πιο ηλίθια γίνομαι

όλο εξερευνώ πράγματα τα οποία ήδη γίνανε.

Και άν καταφέρω να περάσω

απο την λύτρωση θα κλάψω

μα θα δουλεύω ακόμα πιο σκληρά

γιατι μου είπανε πως η ζωή θέλει λεφτά.

Βιογραφικά πολλά θα κάνω

Master και διδακτορικά θα ξεκάνω

θα γίνω άνθρωπος σωστός

ευτυχισμένος και λαμπρός.

Και όταν έρθει η ώρα να διοριστώ

θα περιμένω μέχρι τα σαρανταδύο

και όταν με το καλό αυτό θα γίνει

θα δουλεύω για ένα τσαμπί σταφύλι

μα θα έχω γνώση πολύ,

χαρούμενη που ξέρω απ'έξω το 'Αξιον Εστί.

Και κάποια μέρα θα πεθάνω 

δούλος του συστήματος που προσπαθούσα να φρενάρω.

Και αν δέν καταφέρω να περάσω

σιγά μην κάτσω και να σκάσω

θα πουλήσω οτι έχω για ένα τροχόσπιτο και ένα κιλό ρύζι

θα πάρω τον φίλο μου και θα πάμε όπου μας καπνίσει.

Θα ταξιδέψουμε σε όλο το κόσμο,

θα εκτρέφουμε κοτούλες για να τρώμε μια στο τόσο,

δεν θα σκεφτόμαστε τα χρήματα,

ούτε κινητό,ούτε τηλεόραση,ούτε ίντερνετ θα έχουνε τα κτήματα,

μακριά απο τράπεζες και ώρα,

στον κόσμο που θα δημιουργήσουμε θα ζούμε για το τώρα.

Και κάποια μέρα θα πεθάνουμε αγκαλίτσα

σε κάποιας γής την μακρινή γωνίτσα.