Η τελευταία ευκαιρία της πολιτικής να γίνει πιο ενδιαφέρουσα από το ποδόσφαιρο.

του Clown

Απ' ότι πιθανότατα έχετε παρατηρήσει, τον τελευταίο καιρό, γράφω πολύ λιγότερα άρθρα απ' ότι πριν 3-4 μήνες. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους γίνεται αυτό. Οι διακοπές, η βαρεμάρα του καλοκαιριού, οι λιγότεροι επισκέπτες του blog σε σχέση με την άνοιξη, ένα καινούριο blog που ετοιμάζουμε με κάποια άλλα παιδιά είναι μόνο μερικοί. Παρ' ολ' αυτά, ο σημαντικότερος λόγος, είναι ότι δεν υπήρχε τίποτα το ενδιαφέρον να γράψω. Τα άρθρα μου εδώ, συνήθως ασχολούνταν με κοινωνικά και πολιτικά θέματα, τα οποία, έπειτα από το αποτέλεσμα των δεύτερων εκλογών, έχασαν ΚΑΘΕ ενδιαφέρον.

Το τι θα έκανε η κυβέρνηση του Σαμαρά ήταν δεδομένο. Δεν υπήρχε κάποια αγωνία, κάποια πιθανή ανατροπή, κάτι που θα μου τραβούσε το ενδιαφέρον. Αντιθέτως, οι εξελίξεις στο ποδόσφαιρο, οι μεταγραφές, οι καινούριοι προπονητές, τα συστήματα των ομάδων φάνταζαν μακράν πιο ενδιαφέροντα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Το τι θα κάνει ο Σαμαράς το ήξερα. Το πως θα τα βγάλει πέρα η Α.Ε.Κ. και το πόσο καλά θα παίξει ο Παναθηναϊκός, όχι.

Έτσι, ένα καλοκαίρι μετά το κίνημα των Αγανακτισμένων -που ήταν η αποθέωση του "δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον, που τότε ξεκινούσες ένα απόγευμα να πας στο Σύνταγμα και υπήρχε πιθανότητα όταν γυρίσεις να έχει ανατραπεί η κυβέρνηση, που ο κόσμος άρχισε να πρωτοακούει τον όρο "Άμεση Δημοκρατία", ο οποίος τώρα αναφέρεται από εκατομμύρια ανθρώπους, που το ποδόσφαιρο δεν είχε την παραμικρή σημασία- ήρθε το καλοκαίρι του Σαμαρά. Που είχες εκτυπωμένα σε ένα χαρτί μέσα στο μυαλό σου όλα όσα πρόκειται να συμβούν μέχρι τα πρώτα νέα μέτρα. Που και τότε όμως, δε θα υπήρχαν μεγάλες αντιδράσεις -μιας και η κυβέρνηση προέκυψε από εκλογές, λαμβάνοντας σχετικά μεγάλο ποσοστό (περίπου 43% και οι τρεις μαζί).

Η κυβέρνηση του Σαμαρά, κατάφερε το ακατόρθωτο. Κατάφερε να εξοργίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τον κόσμο εν όψει των πρώτων -και όγδοων "τελευταίων"- νέων μέτρων που λαμβάνει. Κατάφερε να προαναγγείλει μέτρα, σκληρότερα από όλα όσα έχουν παρθεί μέχρι τώρα μαζί! Κι έτσι, να ξανακάνει την πολιτική πιο ενδιαφέρουσα από το ποδόσφαιρο. Ξαναέβαλε στα χείλη μας τη λέξη "επανάσταση", καθώς και μία καινούρια έννοια -που μέχρι τώρα ακουγόταν από λίγους- και ελπίζω να μας απασχολήσει πολύ στο σύντομο μέλλον: "Γενική Απεργία Διαρκείας". Και μάλιστα, κηρυγμένη από το λαό και όχι από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Κατάφερε να ξαναμετατρέψει τους Έλληνες από "πρόβατα" σε "επαναστάτες" και να αναστηλώσει τη διεθνή εικόνα της χώρας μας. Μπράβο, αυτό είναι πατριωτισμός!