Ο Γιάννης Οικονομίδης γαμάει τους έλληνες κινηματογραφιστές από πίσω

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ

Μια και είναι επίκαιρο το θέμα του κουλτουρέ παύλα καλτ ελληνικού κινηματογράφου, λόγω της κυκλοφορίας των «Άλπεων», θα ήθελα να μιλήσω και για μια άλλη ελληνική ταινία που μόλις είδα.

Δεν είναι ανάγκη να έχει κανείς ιδιαίτερες γνώσεις γύρω από τον ελληνικό κινηματογράφο για να γνωρίζει ότι σε γενικές γραμμές ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΕΙ.

Όλο χαζοκωμωδίες και σίκουελ χαζοκωμωδιών βγαίνουν, με απίστευτα κρυόκωλο χιούμορ και αμέτρητα κλισέ, όπως και οι σειρές της τηλεόρασης (αυτές κι αν τον παίρνουν). Αν έχει προσφερθεί κάτι στην ελληνική τέχνη μέσα από όλες αυτές τις κωμωδίες είναι το τραγούδι «Πεθαίνω για σένα» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.

Υπάρχουν ωστόσο κάποιες μύγες που επιπλέουν μέσα στο γάλα, αλλά όπως όταν ο Τσακ Νόρις μπαίνει στη θάλασσα δεν βρέχεται, αλλά το νερό Τσακνορίζεται, έτσι και οι μύγες αυτές αντί να πνιγούν πνίγουν το γάλα...

Ο εξαιρετικός «Κυνόδοντας», για παράδειγμα, που εξακολουθεί ακόμα να συζητιέται, έκανε το μεγάλο 'μπααααμ' και, μιας και έφτασε μέχρι και στις υποψηφιότητες για Όσκαρ, όλοι στρέψαν το ενδιαφέρον τους προς τέτοιου είδους προσπάθειες.

Έτσι, επιστρέφουμε πίσω στο 2002 και παρατηρούμε μία ακόμη τελείως κουλτουρέ και καρα-καλτ ταινιάρα, από το σκηνοθέτη του περσινού «Μαχαιροβγάλτη», Γιάννη Οικονομίδη, η οποία ονομάζεται «ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ».

Ο Οικονομίδης κάνει μάλλον μια σάτιρα της σύγχρονης, άχρωμης μεσοαστικής κοινωνίας, σε μία εφιαλτική ταινία όπου παρακολουθούμε μία οικογένεια να τσακώνεται. Μόνο αυτό. ΚΑΙ  ΓΑΜΑΕΙ ΚΩΛΟΥΣ!!!!

Σοβαρά, το μόνο που γίνεται από την αρχή μέχρι το τέλος είναι να ουρλιάζουν υστερικά οι πρωταγωνιστές και να εξαπολύουν ανεξέλεγκτα μπινελίκια που θα ζήλευε κι ο Mikeus (τον φαντάζεσαι άνετα να παρακολουθεί την ταινία καυλωμένος)...

Κι όμως αυτό είναι ΤΕΧΝΗ.

Και η ταινία για μένα τουλάχιστον είναι αριστούργημα.

Τελεία.

Άντε και γαμηθείτε τώρα (συγνώμη, αλλά έχω επηρεαστεί).