Σκάκι

του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ

Είμαι ιδιαιτέρως χαρούμενος γιατί μετά από πολύυυυυ καιρό έπαιξα ξανά σκάκι. Ε, είχα όμως πάνω από εικοσαετία να πιάσω πιόνια στα χέρια μου...

Ήμουν βλέπετε με τον παγκωσμίως αναγνωρισμένο blogger Clown, και κανένας από τους δυο μας δε θυμόταν πώς παίζεται. Ε, οπότε λέμε δεν είναι δυνατόν αυτό το πράγμα, θα το θυμηθούμε εδώ και τώρα. Και αρχίσαμε να παίζουμε και πρέπει να παίξαμε για καμιά ώρα μέχρι που θυμηθήκαμε ότι δεν παίζεται με τράπουλα.

Ε, κι αυτή βασιλιάδες και βασίλισσες έχει, μπερδευτήκαμε.

Τέλος πάντων, μ' αυτά και μ' αυτά θυμηθήκαμε τους κανόνες και παίξαμε. Νίκησα!

(Εγώ είχα Ο!)

Και τότε συνέβη. Τα θυμήθηκα όλα. Θυμήθηκα τα πάντα για το σκάκι!!!

Τα στρατιωτάκια που πηγαίνουν μόνο προς τα πίσω, τα άλογα που κάνουν ζικ-ζακ, οι αξιωματικοί που προχωρούν σε σχήμα Βήτα (και καταλήγουν εκεί απ' όπου ξεκίνησαν), οι πύργοι που μένουν στις δύο άκρες, ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα που μπαίνουν μέσα στους πύργους!

Μα φυσικά!

Σηκώθηκα όρθιος, συγκλονισμένος από την τεράστια ποσότητα σκέψης που μέσα σε ένα δευτερόλεπτο χώρεσε στο μυαλό μου και κοίταξα γύρω μου, άρχισα να γελάω, έπεσα κάτω από τα γέλια, ξανασηκώθηκα, σοβαρεύτηκα απότομα, ο clown άρχισε να γελάει, εγώ άρχισα να χοροπηδώ, χτύπησα το πόδι μου, έβαλα τις φωνές, ο clown μαζεύτηκε κουβάρι από τα γέλια, εγώ τσαντίστηκα, βάρεσα τον τοίχο, στραμπούληξα το χέρι μου, έπεσα κάτω ουρλιάζοντας, ο clown έκλαιγε από τα γέλια, εμένα με έπιασε λόξιγκας, ο clown γέλαγε απ' τα κλάμματα, εγώ ήπια μια σπράιτ για να μου περάσει, άρχισα να ρεύομαι, ο clown πέθανε από τα γέλια κι εγώ έκατσα στο μπαλκόνι να διαβάσω Athens-Voice.

Κι έτσι, μετά απ' όλα αυτά με πήρε ο ύπνος και δεν ξαναασχολήθηκα με το σκάκι και ξέχασα πώς παίζεται.