NEA: Τίποτα προς το παρόν...

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Μία μέρα στη θάλασσα.

της Πόπης

Όλα ξεκίνησαν τις προάλλες που αποφασίσαμε με τα κορίτσια να πάμε για μπανάκι. Πήραμε την απαραίτητη άδεια από τους γονείς μας, μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας και αφού γράψαμε χημεία ξεκινήσαμε για την παραλία!

Αρχίσαμε όλο ενθουσιασμό να κατεβαίνουμε προς το μετρό. Μετά από λίγα λεπτά αρχίσαμε να ψηνόμαστε από την ζέστη. Μας παρηγορούσε όμως η ιδέα της γαλήνιας παραλίας και της γαλάζιας θάλασσας που μας περίμενε να την εξερευνήσουμε, και δεν παραπονιόμασταν.

Κατά τη 13:00 φτάσαμε στο ηλιόλουστο Σύνταγμα.. Πήγαμε στην στάση του λεωφορείου και υπομονετικά περιμέναμε να έρθει το Ε22. Ευτυχώς λίγα λεπτά αργότερα κατέφτασε. Καθώς πλησίαζε από μακριά άρχισα να ανακουφίζομαι στην θέα του. Δεν πρόλαβα όμως αφού τα πράγματα εξελίχτηκαν κάπως έτσι:



Τέλος πάντων, αρκετά λεπτά αργότερα συνηθίσαμε την ιδέα πως δεν θα ανασαίναμε καθαρό αέρα για την υπόλοιπη μισή ώρα. Πίσω μου καθόταν ένας παππούς ο οποίος αρχικά νόμιζα πως με χούφτωνε, μέχρι που συνειδητοποίησα πως με ακουμπάγανε απλώς οι σακούλες του. Από πάνω μου περνούσε ένα χέρι το οποίο κουνιόταν συνέχεια και που και που ακούμπαγε την πλάτη μου για να στηριχτεί. Και ενώ - ευτυχώς- κρατιόμουνα από το στύλο, ακούω ξαφνικά μια γιαγιά να λέει  «Συγγνώμη να περάσω λίγο να κρατηθώ?». Για τα υπόλοιπα λεπτά είχα αφεθεί στη ρυθμική κατά τα άλλα, κίνηση του λεωφορείο κάτω από την υπέρτατη θέα μίας ιδρωμένης μασχάλης. Όλες μου οι αισθήσεις είχαν διεγερθεί!

Δόξα σι ο Θεός κάποια στιγμή φτάσαμε. Για λίγα λεπτά οι ελπίδες μου αναπτερώθηκαν ξανά.. Μέχρι που είδα την παραλία που μας περίμενε..


Αφού ανακαλύψαμε πέντε ξαπλώστρες εκεί που- στην κυριολεξία- σκάει το κύμα, βουτήξαμε στην πεντακάθαρη θάλασσα. Μετά το μισάωρο κολύμπι μας αγκαλιά με τις πλαστικές σακούλες και τα διαφημίστηκα φυλλάδια, πήγαμε στο μπαρ να φάμε. Αρκετές περιφρονητικές ματιές αργότερα- αφού σχεδόν καμία μας δεν έχει σώμα για πασαρέλα ώστε να ανήκει στο μέρος εκείνο- καθίσαμε επιτέλους στις ξαπλώστρες μας. Αναμένοντας λίγες στιγμές ησυχίας και απόλαυσης της- κατά τα άλλα- καλοκαιρινής θέας. Μέχρι που καταλάβαμε την λανθασμένη επιλογή μας..

Η μία έφαγε ένα μπαλάκι του πινκ-πονκ στο κεφάλι. Την άλλη την έβρεξαν δύο 15χρονα που κυνηγιόντουσαν. Την άλλη την έκαψε ο ήλιος, αφού η ομπρέλα ήταν μόνο μία. Και εμένα μου έπεσε κάτω το παγωτό! (βέβαια δεν έχει σχέση η ξαπλώστρα για αυτό)

Τελικά, κατά τις 16:30 τα μαζέψαμε να φύγουμε επειδή η μία είχε μάθημα. Μες στο ντάλα ήλιο, μπήκαμε στο τραμ ελπίζοντας πως η επιστροφή θα ήταν λίγο πιο ευχάριστη. Εκτός από το γεγονός ότι η ζέστη ήταν αφόρητη και το τραμ πήγαινε πιο αργά και από την γιαγιά μου την χορεύτρια, στις γωνίες έστριβε σαν το τρενάκι του τρόμου στο Λούνα Παρκ! Κάποια στιγμή νόμιζα πως θα εκτροχιαστούμε!

Αυτά και αυτά συζητάγαμε πίσω ακριβώς από την θέση του οδηγού, βλέποντας πως στο αφτί του φόραγε ακουστικό και υποθέτοντας πως ακούει μουσική.

Έτσι όπως σχολιάζαμε την ταχύτητα του κοντέρ που έγραφε 40χλμ, παρατηρώ το αριστερό του αφτί το οποίο δεν είχε ακουστικό. Αρχίζω να γελάω και αφού τράβηξα το βλέμμα αρκετών συνεπιβατών, εξήγησα στα κορίτσια το συμβάν και διακριτικά διακριτικά απομακρυνθήκαμε από τον οδηγό και κατεβήκαμε στην αμέσως επόμενη στάση.      

4 σχόλια:

  1. Χαχα,και εγω πηγα χτες για μπανιο μονο που η δικια μου εμπειρια ήτανε λίγο διαφορετική.Ξαπλώστρα 8 ευρω,νερο 60 λεπτα και ice tea 3 ευρω.Τελικά την έβγαλα στο γρασίδι.

    Μα καλά,πως την έχουνε δει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. εγω θα παω αυριο,αλλα επειδη δεν εχω ορεξη να χρυσοπληρωνω καποιους αποφασισα να παω σε ενα ησυχο μερος χωρις κλαμπ και μαλακιες...κραταω λεφτα για να παω στο τελικο του γιουρο 2 ιουλιου.μην ξεχνατε!!!!ελλαδα ρε!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εύα και εγώ αυτό αναρωτιέμαι..
    Κάπας άλφα καλά κάνεις! Χίλιες φορές οι ήσυχες παραλίες και να πας στον τελικό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καπα αλφα μ'αρεσει που αποφασισες να πας σε ησυχη παραλια. Ζουμπερι ηθελες αμα δεν σε πειθαμε εμεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή