NEA: Τίποτα προς το παρόν...

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

12/2/12 - 12/3/12: Ένας μήνας μετά τη μεγαλύτερη συγκέντρωση που έχει γίνει ποτέ.



του Clown

Η πρώτη πραγματικά μεγάλη διαδήλωση που πήγα ήταν αυτή της 5ης Ιουνίου του 2011. Ήταν το δεύτερο πανευρωπαϊκό κάλεσμα των Αγανακτισμένων. Κατεβήκαμε Ευαγγελισμό και πήγαμε Σύνταγμα με τα πόδια. Το σύνολο όσων έκαναν την ίδια διαδρομή με μας, ήταν εκεί για τον ίδιο σκοπό με μας. Ο κόσμος ήταν πολύς και πύκνωνε λίγο πριν φτάσουμε στο Σύνταγμα το οποίο ήταν απροσπέλαστο. Έτσι, αποφασίσαμε να κάνουμε το γύρω της διαδήλωσης, για να δούμε από κοντά πόσο κόσμο είχε. Πάνω κάτω, ήταν από το τείχος της Β. Σοφίας, μέχρι αρκετά πριν τα Προπύλαια και μέχρι αρκετά πριν στις στήλες του Ολυμπίου Διός. Ακόμα και στην τηλεόραση είπαν ότι είχε 300.000-500.000 κόσμο. Ήταν η πιο μεγάλη διαδήλωση που είχε γίνει μετά τη μεταπολίτευση.

Η επόμενη -με χρονολογική αλλά και ποσοτική σειρά- μεγάλη ήταν αυτή της 19ης Οκτωβρίου, την πρώτη από τις δύο μέρες τις 48ωρης απεργίας κατά του εφαρμοστικού νόμου που ψηφίστηκε στη Βουλή την επομένη. Κατέβηκα Μοναστηράκι και προχώρησα μαζί με αρκετό κόσμο που ήταν εκεί για τον ίδιο λόγο μέχρι την Ομόνοια, τα Προπύλαια, την Παλιά Βουλή, την Πλατεία Κοτζιά και άλλες περιοχές οι οποίες ήταν γεμάτες με κόσμο. Αν ξέρετε το κέντρο της Αθήνας, καταλαβαίνετε πόσο περισσότερος ήταν ο κόσμος απ' ότι την προηγούμενη φορά. Απ' ότι με ενημέρωσαν φίλοι μου που ήταν στο Σύνταγμα, και εκεί ο κόσμος ήταν πάρα πολύς, περισσότερος από τις 5 Ιουνίου. Κανένα ΜΜΕ δε μίλησε για το πλήθος του κόσμου, αλλά τα νούμερα υπολογίστηκαν σε 700.000-800.000.

Και η τελευταία μεγαλειώδης διαδήλωση, ήταν αυτή της 12ης Φεβρουαρίου. Πάλι κατέβηκα Μοναστηράκι, τα πράγματα όμως ήταν διαφορετικά. Δεν υπήρχαν άτομα μεμονομένα να πηγαίνουν προς Σύνταγμα, αλλά ένα ολόκληρο ποτάμι ανθρώπων που ξεκινούσε από το Θησείο και έφτανε μέχρι την Ομόνοια και τις στήλες του Ολυμπίου Διός. Δεν υπήρχε στο δρόμο κανένας άλλος πέρα από τους διαδηλωτές. Το πλήθος ήταν κατά πολύ μεγαλύτερο από αυτό της 19ης Οκτωβρίου και τουλάχιστον 3πλάσιο - 4πλάσιο από της 5ης Ιουνίου. Κάτι που σημαίνει ότι ξεπερνούσε σίγουρα το 1.000.000.

Φυσικά, όσοι έχουν επιλέξει την τηλεόραση και τις εφημερίδες ως κύριο μέσο ενημέρωσης επικεντρώθηκαν στα επεισόδια που ακολούθησαν και όχι στη διαδήλωση. Επειδή λοιπόν, ελπίζω να σας έδωσα να καταλάβετε τα περί του πλήθους της διαδήλωσης, ας δούμε και τι έγινε με τα επεισόδια. Ποιος τα δημιούργησε, τι σκοπό εξυπηρετούσαν, ποιος συμμετείχε.

Υπάρχουν πολλές απόψεις. Προσπαθώντας να βγάλουμε ένα συμπέρασμα, ας δούμε πρώτα κάποια γεγονότα-δεδομένα από εκείνη την ημέρα.

Πρώτον, στις μάχες με την αστυνομία συμμετείχε ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό των νεαρών διαδηλωτών. Αναμφισβήτητο μεν, αφού τα επεισόδια κράτησαν πάνω από 6 ώρες σε δεκάδες μέτωπα και λογικό δε, αφού αλλιώς θα κινδύνευε η σωματική ακεραιότητα και η ελευθερία των υπολοίπων, Αν πιστεύετε ότι με το να πετάς πέτρες δεν προστατεύεις κανέναν, αλλά το αντίθετο, δείτε το πρώτο λεπτό του παρακάτω βίντεο:



Αν πάλι πιστεύετε ότι αυτό είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, δεν έχετε παρά να ψάξετε για δεκάδες παρόμοια βίντεο ή -ακόμα καλύτερα- να κατεβείτε σε μία διαδήλωση. Έχω βιώσει προσωπικά αντίστοιχες καταστάσεις, που τα ΜΑΤ σου επιτίθονται και σε παίρνουν στο κυνήγι χωρίς λόγο και οι κουκουλοφόροι σε σώζουν, απωθώντας τους με πέτρες ή και μολότοφ.

Το δεύτερο δεδομένο, είναι ότι οι τραυματίες αστυνομικοί ήταν περισσότεροι από τους πολίτες. Συγκεκριμένα, 106 έναντι 94. Αυτό αποκλείει το ενδεχόμενο τα επεισόδια να έγιναν από προβοκάτορες αστυνομικούς, μιας και ποιος διοικητής θα τραυμάτιζε 106 υπήκοούς του, που ο κάθε ένας τους του είναι εξαιρετικά σημαντικός και που δίνει το αίσθημα της νίκης στην απέναντι πλευρά.

Τρίτον, καταστράφηκαν ή υπέστησαν ζημιές 93 κτήρια, κάτι που σημαίνει ότι τα έσπασαν διαδηλωτές και όχι πληρωμένοι προβοκάτορες. Χρειάζονται χιλιάδες προβοκάτορες για να το κάνουν αυτό. Αν αυτό το συνδυάσουμε με το γεγονός ότι από τα 93 κτήρια, μόνο 1-2 είχαν ιστορική αξία και η καταστροφή τους "στεναχώρησε" την κοινή γνώμη καταλαβαίνουμε ότι τα υπόλοιπα καταστράφηκαν από διαδηλωτές. Όταν πληρώνεσαι για να καταστρέψεις ένα κτήριο και να αμαυρώσεις τη διαδήλωση, δεν καταστρέφεις μία τράπεζα ή μία πολυεθνική, αλλά κάτι ιστορικό που θα πειράξει την κοινή γνώμη. Οπότε, σταματήστε να μιλάτε για το Αττικόν, το έκαψαν προβοκάτορες. Τα άλλα 92 όμως, όχι.

Τέταρτον, δεν υπάρχει περίπτωση να υπήρξε οργανωμένο σχέδιο από τους κουκουλοφόρους-μπαχαλάκηδες. Αρκεί να μιλήσετε με έναν από αυτούς και θα δείτε ότι δεν είναι ικανοί να καταστρώσουν ένα τέτοιο σχέδιο σε καμία περίπτωση. Ούτε καν να το εφαρμόσουν. Γενικότερα, δεν μπορούν να εφαρμόσουν τίποτα με πειθαρχεία. Ως αναρχικοί μάλιστα, δε θέλουν καν. Ούτε θέλουν λοιπόν, ούτε μπορούν.

Πέμπτον, δε συνέφερε την αστυνομία και την κυβέρνηση να αφήσουν σκοπίμως την κατάσταση εκτός ελέγχου, μιας και με αυτά που έγιναν στη διαδήλωση -επειδή ακριβώς δεν έγιναν από μία μικρή ομάδα διαδηλωτών- πέρασε ένα πολύ ισχυρό μήνυμα. Ήταν μία εξέγερση -μονοήμερη δυστυχώς- και όχι μία διαδήλωση. Μια εξέγερση έχει πάντα πολύ μεγαλύτερη σημασία από μία μεγάλη διαδήλωση. Τι σας έχει μείνει περισσότερο στο μυαλό; Τα επεισόδια του Δεκέμβρη μετά τον Αλέξη, ή οι Κυριακάτικες ειρηνικές διαδηλώσεις στο Σύνταγμα το καλοκαίρι; Σαφώς το πρώτο. Και επίσης, μετά από μια τέτοια νύχτα, είναι τεράστια η πιθανότητα για συνέχιση των επεισοδίων.

Και τέλος, σε προηγούμενες διαδηλώσεις -ακόμα και στις επεισοδιακές- δεν έγινε ποτέ τέτοιος χαμός. Αυτό αποδεικνύει ότι κάτι διαφορετικό συνέβη τη 12η Φεβρουαρίου. Ούτε πλήθυναν οι κουκουλοφόροι, ούτε έφτιαξαν υπερόπλα, ούτε η αστυνομία έβαλε χιλιάδες προβοκάτορες. Κάτι άλλο.

Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα παραπάνω, το λογικότερο συμπέρασμα φαντάζει το εξής:

Η διαδήλωση της 12ης Φεβρουαρίου στο Σύνταγμα, είναι με διαφορά η μεγαλύτερη που έχει γίνει στην Ελλάδα εδώ και πάρα πολύ καιρό, ίσως και σε όλη την ιστορία. Η τεράστια επίθεση των ΜΑΤ που ξεκίνησε κατά τις 18.00, αντιμετωπίστηκε με επιτυχία από το σύνολο των διαδηλωτών. Οι νέοι πετούσαν τις πέτρες για να κερδίσουν έδαφος και οι μεγαλύτεροι τις μάζευαν από το δρόμο και τους τις έδιναν πίσω. Κανείς δεν έφευγε από το κέντρο επί πολλές ώρες παρά το χημικό πόλεμο-αξίζει να σημειωθεί, ότι σε ορισμένες διμοιρίες είχαν τελειώσει τα χημικά και αντί γι' αυτά, πετούσαν πίσω τις πέτρες.

Δεδομένου ότι οι απλοί διαδηλωτές αντιμετώπιζαν τα ΜΑΤ, οι κουκουλοφόροι επιτίθονταν σε τράπεζες, πολυεθνικές εταιρείες, μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων κ.λπ. νομίζοντας ότι πολεμάνε τον καπιταλισμό, το σύστημα και την εξουσία. Παράλληλα, μερίδα απλών πολιτών επιτεθόνταν επίσης στους συγκεκριμένους στόχους, εκφράζοντας την οργή της για όσα έχουν υποστεί από αυτούς. Για παράδειγμα, αν μία τράπεζα σε απειλεί με κατάσχεση σπιτιού, τότε, όταν δεις να της πετάνε πέτρες, θα της πετάξεις κι εσύ. Επιπλέον, υπήρξαν ορισμένοι προβοκάτορες που έκαψαν σημαντικά κτήρια για να εξοργίσουν την κοινή γνώμη. Υπήρξαν βλάκες που έκαψαν και κατέστρεψαν μικρά μαγαζιά ή και νεοκλασικά κτήρια, τα πρώτα χωρίς λόγο, τα δεύτερα γιατί υποστηρίζουν πως είναι σύμβολα πλούτου και εξουσίας. Και τέλος, τα επεισόδια δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιου οργανωμένου σχεδίου, αλλά της οργής που έχει ο κόσμος η οποία -όπως είδαμε- μπορεί να καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμά της.

Αυτά.

2 σχόλια:

  1. "Φυσικά, όσοι έχουν επιλέξει την τηλεόραση και τις εφημερίδες ως κύριο μέσο ενημέρωσης επικεντρώθηκαν στα επεισόδια που ακολούθησαν και όχι στη διαδήλωση"... Από την μια γράφεις αυτό κι από την άλλη σαν πρώτη φωτογραφία έχεις το καμένο κτήριο από τον Δεκέμβρη του 08 .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άμα έβαζα φωτογραφία από διαδήλωση θα φαινόντουσαν το πολύ 20.000-30.000 κόσμος. Αν έβρισκα μία από ελικόπτερο που να έδειχνε ΟΛΟ το κέντρο γεμάτο, σαφώς και θα την έβαζα. Απλά, αυτή η εικόνα είναι χαρακτηριστική και όταν τη βλέπεις σκέφτεσαι "επανάσταση". Και ο στόχος της φωτογραφίας είναι να τραβήξει την προσοχή και όχι να περάσει μία άποψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή