Μία συγκινητική χριστουγεννιάτικη ιστορία -- μέρος 2ο (guest star: Θέμης)

του Θέμη

(το 1ο μέρος της ιστορίας εδώ)

     Η Άννα περπατούσε μόνη της στο δρόμο. Γύρω της παιδιά που τραγουδούσαν τα κάλαντα, οικογένειες που χάζευαν αγκαλιασμένες τις βιτρίνες, ζευγάρια που φιλιόντουσαν κάτω από το φως του φεγγαριού. Όλος ο δρόμος ήταν στολισμένος. Χιλιάδες λαμπιόνια άστραφταν μέσα στη νύχτα και μαζί με τη μουσική που ακούγονταν από τα σπίτια και τις ταβέρνες χάριζαν μια γιορτινή ατμόσφαιρα. Αυτό δεν έκανε τη γυναίκα να νιώσει καλύτερα. Αισθανόταν πολύ άσχημα όχι για όσα είπε η κόρη της, αλλά κυρίως επειδή είχε δίκιο. Από τότε που ο πατέρας τους είχε μπει στο νοσοκομείο, η ίδια είχε γίνει καταπιεστική και απότομη. Η κούραση και ο πόνος για τον άντρα της την είχαν απομακρύνει από τα παιδιά της. Αυτό δεν σήμαινε ότι τα είχε ξεχάσει. Όμως, αυτή τη στιγμή τα παιδιά χρειάζονταν τη δική της συμπαράσταση κι αυτή δεν ήταν κοντά τους. Τα παιχνίδια, τα ρούχα και τα υλικά αγαθά δεν τους γεμίζουν την ψυχή. Αυτό που πρέπει να προσφέρει η μάνα είναι στοργή και αγάπη.

     Κοιτάζοντας από την τζαμαρία ενός σπιτιού, η Άννα είδε τα μέλη μιας οικογένειας να κάθονται στο τραπέζι, να ανταλλάζουν δώρα, να παίζουν όλα μαζί. «Τι έκανα;» σκέφτηκε με απόγνωση η Άννα. «Θα γυρίσω σπίτι και θα τους ζητήσω συγγνώμη. Θα αλλάξω. Θα γίνω σωστή μητέρα. Θα σταματήσω να πιέζω την Μαρία μου….» και με αυτές τις σκέψεις πήρε το δρόμο του γυρισμού.  Δεν πρόλαβε να κάνει λίγα βήματα όταν δύο προβολείς την έλουσαν με φως. Γύρισε απότομα το κεφάλι και μόλις που πρόλαβε να δει ένα αυτοκίνητο να έρχεται καταπάνω της. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα, ακούστηκε ένας δυνατός κρότος και την επόμενη στιγμή βρισκόταν αναίσθητη στη μέση του δρόμου.

    Ο θείος Γιώργος χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Ο Κώστας έτρεξε να ανοίξει.

«Παιδιά μου η μητέρα σας είχε ένα ατύχημα», μίλησε χωρίς περιστροφές. Στο άκουσμα αυτών των λέξεων τα παιδιά ξέσπασαν σε κλάματα. Δεν πίστευαν στα αυτιά τους, πρώτα ο πατέρας τους και τώρα η μητέρα τους. Η Μαρία ένιωθε συντετριμμένη, καθώς πίστευε ότι αυτή ευθυνόταν για τη συμφορά. Ωστόσο, ακούγοντας τις επόμενες κουβέντες του Γιώργου μια ανακούφιση ανάμικτη με χαρά τους πλημμύρισε. «Η μητέρα σας είναι καλά. Βρίσκεται στο αυτοκίνητό μου.»  Δειλά- δειλά ξεπρόβαλλε και η Άννα πίσω απ’ τον Γιώργο. Βλέποντάς την τα δυο παιδιά έτρεξαν και την αγκάλιασαν. Έμειναν έτσι για αρκετά λεπτά. Αφού ζήτησαν συγγνώμη ο ένας στον άλλο και υποσχέθηκαν ότι παρά τις δυσκολίες θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα ενωμένοι, η Άννα τους εξήγησε πώς ο αδερφός της την βρήκε λιπόθυμη στο οδόστρωμα και την έφερε σπίτι.

    Μισή ώρα αργότερα χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν από το νοσοκομείο. Έγινε ένα θαύμα! Ο πατέρας τους πήγαινε πολύ καλύτερα και σύντομα θα ήταν κοντά τους. Κανείς δεν μπορούσε να συγκρατήσει την έκπληξη και τον ενθουσιασμό του, δοξάζοντας το Θεό γι’ αυτό το θαύμα. Τότε ακούστηκε η φωνή του μικρού Κώστα: «Ήρθε τελικά ο Άγιος Βασίλης και μου έφερε το δώρο μου. Αυτό που ήθελα για τα Χριστούγεννα ήταν να γίνει καλά ο μπαμπάς και να είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια». Τα μάτια της Άννας γέμισαν δάκρυα, όμως τούτη τη φορά ήταν από τη συγκίνηση. Οι τρεις τους κάθισαν πιασμένοι χέρι-χέρι δίπλα στο στολισμένο δέντρο. Ήταν πράγματι ευτυχισμένοι.