NEA: Τίποτα προς το παρόν...

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Συναυλία στη μνήμη θυμάτων τροχαίων


του Ψηλόκαρδου Ντενεκέ





Η Κυριακή που μας πέρασε, 20 Νοεμβρίου, όπως ίσως θα ξέρετε, ήταν η "Παγκόσμια ημέρα μνήμης θυμάτων τροχαίων ατυχημάτων".

Στο δημαρχείο του δήμου Χολαργού λοιπόν πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στη μνήμη των παιδιών που έχουν χάσει τη ζωή τους σε τροχαία και ιδιαίτερα σε εκείνα τα τέσσερα άτομα που σκοτώθηκαν πρόπερσι, αν δεν κάνω λάθος, στην οδό Αναστάσεως, συγκλονίζοντας όλους εμάς τους κατοίκους της περιοχής.

Τα συγκεκριμένα παιδιά οδηγούσαν μεθυσμένα με αποτέλεσμα να χάσουν άδικα τη ζωή τους και πλέον δεν έχουν αφήσει πίσω τους παρά μερικά λουλούδια, τα οποία εξακολουθούν να φέρνουν δάκρυα στα μάτια όσων τυχαίνει να περνούν από το σημείο.

Ωστόσο η εκδήλωση ξεχείλιζε αισιοδοξία, οπότε ας αφήσουμε τους μελοδραματισμούς.

Ξεκίνησε στις 7:30 το απόγευμα με διάφορες ομιλίες μέχρι τις 9 περίπου, οπότε οι ομιλητές παρέδωσαν τη σκυτάλη σε διάσημους έλληνες τραγουδιστές, όπως ο Τσακνής και ο Παπακωνσταντίνου.

(βέβαια εγώ, μόλις άρχισε η συναυλία, έφυγα, μιας και είχα πάει για να ακούσω τις ομιλίες μόνο.. Παρόλα αυτά, αποφάσισα να ξαναγυρίσω γιατί μόλις βγήκα από το κτήριο, παραλίγο να με πατήσει ένα αυτοκίνητο..)

Η συναυλία λοιπόν ξεκίνησε με γνωστά τραγούδια, όπως το Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι, από τον Νίκο Ζιώγαλα και τον Διονύση Τσακνή, ο οποίος μας γύρισε για άλλη μια φορά τις πλάτες του, όπως κάνει πάντα.

Στη συνέχεια βγήκε ο Βασίλης Καζούλης, που έδειχνε λιγάκι σαλεμένος, και έπειτα ο Τζώνυ Βαβούρας. Οι πέντε λέξεις που είπε φεύγοντας είχαν αρκετή δύναμη από μόνες τους για να καθηλώσουν όλον τον παρευρισκόμενο κόσμο -"Κυρίες και κύριοι, Βασίλης Παπακωνσταντίνου".

Ο Παπακωνσταντίνου γέμιζε από μόνος του τη σκηνή. Μετά από μία πολύ σύντομη εισαγωγή, ξεκίνησε με τον Κουρσάρο, συνέχισε με τον Τσε Γκεβάρα, έπειτα με κάποιο μελοποιημένο ποίημα του Καββαδία, στη συνέχεια ξεσήκωσε αρκετά τον κόσμο με τον Στρατιώτη και, τέλος, παρόλο που φοβόταν, έστειλε, αναμενόμενα, τα χαιρετίσματά του στην εξουσία. Έκλεισε λέγοντας πως μας έχουν πάρει τα πάντα εκτός από τα σόβρακα και συμβουλεύοντάς μας, στην περίπτωση που έρθουν να μας τα πάρουν κι αυτά, να τους τα δώσουμε χεσμένα.

Μετά από αυτόν, ακολούθησαν δύο νεανικά συγκροτήματα, οι Second Τhoughts και οι Χρόνος Ντεκόρ, από τους οποίους είχα την ευκαιρία να ακούσω μόνο τους πρώτους, που ήταν πάρα πολύ καλοί. Μου τράβηξαν το ενδιαφέρον με μία αξιόλογη ερμηνεία του Εκεί στο Νότο και με κέρδισαν με την εξαιρετική ροκ διασκευή του Γλάρου των Locomondο. Τα τραγούδια που ακολούθησαν ήταν μάλλον δικής τους σύνθεσης και δεν ήταν καθόλου άσχημα.

Well done...

Για να επιστρέψω, όμως, στο θέμα από το οποίο ξεκίνησα, θα πω απλώς αυτό που μας είπε η καθηγήτρια των αγγλικών μας στο σχολείο: Θα προτιμούσα να νοιαζόμουν για την ασφάλειά μου 364 ημέρες μέρες το χρόνο και να την ξεχνούσα τη μία, παρά να αδιαφορώ όλο το χρόνο και μία μέρα να τη θυμάμαι.

2 σχόλια:

  1. ειμαι η μητερα τησ βασωσ τριαντου .δεν τραγουδησε ο ζουγανελησ αλλα ο βαβουρασ ο νονοσ τησ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ζητώ συγνώμη για το λάθος. Το διορθώνω αμέσως :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή