Και να’μαι πάλι ανάσκελα στο κρεβάτι, κοιτώντας το άσπρο μου τάβανι. Αναρωτιέμαι τι κάνω λάθος; Γιατί; Γιατί τα καταστρέφω όλα; Η σκέψη μου ξαφνικά στρέφεται στο απέραντο κενό, εκεί που δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε καν το τίποτα! Αν με ενοείς.
Λυγίζω τα γόνατά μου και μ’ένα χαμένο βλέμμα , ανασηκώνομαι. Δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά μου, όμως δε δίνω σημασία, τα αγνοώ. Σαν φάντασμα προχωράω στο διάδρομο κι ύστερα επιτέλους φτάνω στο νεροχύτη του μπάνιου. Πασπαλίζομαι με το παγωμένο νερό της βρύσης και κοιτάζομαι στον καθρέφτη.Πφφφ, καμία διαφορά. Ακόμα όλα μαύρα τα βλέπω. Και συννεφιά, πολλή. Και μετά..οι φωνές άρχισαν ξανά. Προσβολές, αμφιβολίες, γέλια και κλάμματα, απολογίες,ψέματα,ενοχές.
Ξανά στο δωμάτιο, παντζούρια κλειστά και κεριά πάνω στο γραφείο,αυτά που οι μυρωδιές αφήνουν πίσω τους αναμνήσεις. Τραγούδια που ψιθυρίζουν κάτι στιγμές που θα’ρθουν. Μα και πάλι χάνομαι σ’ένα κενό , με τραβάει,δε μπορώ να αντισταθώ. Έτσι και ανέβηκα στην ταράτσα, έριξα μια ματιά και δίσταξα. Έκανα τρία βήματα πίσω. Ο αέρας ανέμιζε τα μαλλιά μου και διαπερνούσε τα ρούχα μου. Έκλεισα τα μάτια και ξαναχάθηκα στο κενό. Φώναξα αντίο και πήδηξα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου